Read William Morgan Bible 1588 original edition Baruch 6 Bible Online

Baruch 6 - William Morgan Bible 1588 original edition bible

Baruch 6

¹Copi o’r llythyr a anfonodd Ieremi at y rhai a gaethglude brenin y Babiloniaid i Babilon i fynegu iddynt hwy yr hyn a orchymynnase Duw iddo ef. Oblegit y pechodau y rhai a wnaethoch chwi yn erbyn Duw, y dwg Nabuchodonosor brenin Babilon chwi yn garcharorion i Babilon.

²Felly pan ddeloch chwi i Babilon chwi a fyddwch yno flynyddoedd lawer ac amser hir, [sef] nes bod saith genhedlaeth: wedi hynny mi a’ch dygaf chwi allan oddi yno mewn heddwch.

³Yna y gwelwch chwi yn Babilon dduwiau o arian ac aur a phrennau y rhai a ddygir ar escwyddau, ac a yrrant ofn ar y cenhedloedd.

⁴Gwiliwch chwithau rhag bod yn debig i’r dietthriaid hynny, ac ofni o honoch chwithau hwynt.

⁵Pan weloch chwi y cenhedloedd yn eu haddoli hwynt oi blaen ac oi hôl, dywedwch chwithau yn eich meddwl, tydi ô Arglwydd a ddylid ei addoli.

⁶Canys fy Angel mau fi a fydd gyd â chwi minne hefyd a ymorolaf am eich eneidiau chwi.

⁷Y saer a drwsiodd eu tafod hwynt, ai goreurodd hwythau ac ai gorchguddiod ag arian, er hynny pethau gau ydynt hwy, ac ni allant lefaru.

⁸Hwy a gymmerant aur, ac ai gweithiant megis i langces yn hoffi gwychter:

⁹[Gosodant] goronau ar bennau eu duwiau, ac weithieu y dwg yr offeiriaid aur ac arian oddi ar eu duwiau ac ai treuliant arnynt eu hun.

¹⁰Rhoddant hefyd o honynt hwy i’r puteiniaid y rhai a fyddant yn tŷ, [yna] y trwssiant hwynt mewn gwiscoedd megis dynion [sef] y duwiau o arian ac aur a phrennau.

¹¹Er hynny ni allant hwy ymachub oddi wrth rwd a phryfed.

¹²Wedi eu gwisco hwynt mewn porphor fe a fydd rhai yn sychu eu hwyneb hwynt, o blegit y llwch yn y tŷ yr hwn a fydd yn aml arnynt hwy.

¹³[Gan vn o honynt hwy] y bydd teyrn-wialen, fel gŵr yn barnu glwâd: ond ni ddichon efe ladd yr hwn a becho yn ei erbyn ef.

¹⁴[Gan arall] y bydd cleddyf neu fwyall yn ei law ddehau, er hynny ni ddichon efe ei wared ei hun rhag rhyfel neu ladron.

¹⁵Wrth hyn y mae yn amlwg nad ydynt hwy dduwiau, am hynny nac ofnwch hwynt.

¹⁶O herwydd megis ni thâl llestr dyn wedi ei dorri ddim, felly y mae eu duwiau hwynt: wedi eu gosod hwynt mewn tai, traed y rhai a ddeuant i mewn a lanwant eu llygaid hwynt o lwch.

¹⁷Ac megis y caeir y cynteddoedd ar yr hwn a wnelo yn erbyn y brenin neu ar vn wedi ei ddwyn i farwolaeth, felly y mae yr offeiriaid yn cadw eu temlau hwynt â dorau â throssolion, ac â chloau rhag i ladron eu speilio hwynt.

¹⁸Hwy a osodant ganhwyllau oi blaen fwy nag oi blaen eu hun, ac ni allant hwy weled vn canys fel cyff y maent hwy yn y deml.

¹⁹Yr ydys yn dywedyd fod y seirph y rhai sy yn dyfod o’r ddaiar yn cnoi eu calonnau hwynt, ac yn eu bwyta hwynt ai gwiscoedd, a hwythau heb ŵybod.

²⁰Y mae eu hwynebau hwynt wedi duo gan y mwg yn y deml.

²¹Y dylluanod a’r gwennoliaid a’r adar [eraill] a hedant ar eu cyrph ai pennau hwynt, felly y cathod hefyd.

²²Wrth hyn y bydd hyspys i chwi nad duwiau ydynt hwy: nac ofnwch chwithau hwynt.

²³O blegit yr aur yr hwn sydd amdanynt hwy sydd yn harddwch iddynt hwy, oni sych rhywvn y rhŵd ni ddiscleiriant hwy, a phan doddwyd hwynt ni wybuant hwy oddi wrth hynny.

²⁴Am bob gwerth y gellir eu prynu hwy yn y rhai nid oes anadl.

²⁵[Fel rhai] heb draed yr arweinir hwynt ar yscwyddau, [felly] y maent hwy yn dangos i ddynion eu gwaelder, gwradwyddus fyddo y rhai ai gwasanaethant hwy.

²⁶O blegit os syrth [vn o honynt] hwy vn amser i lawr ni chyfyd efe o honaw ei hun, os gesid vn ef yn ei iniawn sefyll, ni sylf efe o honaw ei hun, eithr y mae yn rhaid rhoi annelion canynt hwy megis tan rai meirw.

²⁷Y mae eu hoffeiriaid hwynt yn gwerthu eu haberthau hwynt, ac yn eu cam arfer: felly y mae y gwragedd yn arlwy [peth] o honynt hwy heb roddi dim i’r tlawd a’r gwan.

²⁸Y mae y rhai misglwyfus a’r rhai etifyddoc yn cyffwrdd ai haberthau hwynt: gwybyddwch wrth hynny nad duwiau ydynt hwy, ac nac ofnwch hwynt.

²⁹Pa ham gan hynny y gelwir hwynt yn dduwiau gan fod y gwragedd yn gosod [offrymmau] o flaen y duwiau o arian ac aur a phrenniau:

³⁰Y mae yr offeiriaid yn eistedd yn eu temlau hwynt ai gwiscoedd wedi eu rhwygo, ai pennau, ac ai barfau weddi eu heillio, ac yn bennoethion.

³¹Y maent hwy yn rhuo, ac yn gweiddi o flaen eu dduwiau fel rhai yng-wledd y marw.

³²Y mae yr offeiriaid yn cymmeryd oi gwiscoedd hwynt, ac yn gwisco eu gwragedd ai plant.

³³Os da os drwg a gâant hwy, ni allant hwy dalu y pwyth: ni allant na gwneuthur brenin nai ddiswyddo ef.

³⁴Yr vn modd ni allant hwy roddi na chyfoeth nac arian: os adduneda vn adduned heb ei thalu ni’s gofynnant hwy.

³⁵Ni waredant hwy ddyn oddi wrth angeu, ac nid achubant y gwan rhag y cadarn.

³⁶Ni roddant ei olwg i’r dall drachefn, ac ni waredant y dyn a fyddo mewn angen.

³⁷Ni ddangosant hwy drugaredd i’r weddw, na ddaioni i’r ymddifad.

³⁸Fel y cerrig [a ddygir] o’r mynyddy mae y duwiau o brennau, o aur, ac o arian: y rhai ai anrhydeddant hwynt a wradwyddir.

³⁹Pa fodd gan hynny y meddyliir ne y dywedir eu bod hwynt yn dduwiau:

⁴⁰Y mae y Caldeaid eu hunain yn eu dibrisio hwynt y rhai pan welant vn heb fedru dywedyd ai dygant ef at Bel,

⁴¹Ac a ddeisyfiant beri iddo ef lefaru fel pe galle efe lefaru ei hun, ac er eu bod yn deall ni fedrant beidio â hwynt am nad oes ganddynt synnwyr.

⁴²Y gwragedd wedi eu gwregusu â rheffynnau a eisteddant yn yr heolydd yn llosci gwellt.

⁴³Pan ddyger vn o honynt hwy a gorwedd gyd ag vn o’r rhai a elont hebio, hi a edliwia iw chymmydoges na thybiwyd yn gystal o honno, ac o honi hi, ac na ddattodwyd ei rheffyn hithe.

⁴⁴Gau yw yr hwn oll a wnaed ynddynt hwy: pa fodd gan hynny y meddylir ne y dywedir mai duwiau ydynt hwy?

⁴⁵Seiri a gofaint ai gwnaethant hwy, ni byddant hwy ddim ond a fynno y seiri iddynt hwy fod.

⁴⁶Ni bydd hir hoedloc y rhai ai gwant hwy: pa fodd yntef y bydd y pethau a wnelo y rhai hynny yn dduwiau:

⁴⁷Gadawsant oferedd a gwradwydd i rhai a ddeuant ar eu hol hwy.

⁴⁸Pan ddelo rhyfel neu ddrygfyd arnynt hwy yna y meddwl yr offeiriaid rhyngthynt a hwynt eu hun, pa le yr ymguddiant gyd â hwy.

⁴⁹Pa fodd gan hynny y gellir tybied mai duwiau yw y rhai nid ymachubant eu hunain rhag rhyfel a drygfyd:

⁵⁰Gan mai prenniau, aur, ac arian ydynt hwy yspys fydd wrth hynny, i’r holl genhedloedd mai ofer ydynt hwy, ac amlwg fydd i’r holl frēhinoedd nad duwiau ydynt hwy, eithr gwaith dwylo dynion heb ddim o waith Duw arnynt hwy.

⁵¹Pwy gan hynny ni’s gŵyr nad ydynt hwy dduwiau?

⁵²Ni osodant hwy frenin ar wlad, ac ni roddant hwy law i ddynion.

⁵³Nid ydynt hwy yn medru barnu materion: ni allant hwy achub rhag cam, mor wan ydynt hwy fel brain rhwng nef a daiar.

⁵⁴Pan ddamweinio tân yn nheml y dduwiau o goed, neu o aur, neu o arian, yna eu hoffeiriaid hwynt a ffoant, ac a ddiangant: hwythau a loscant, fel y swmmer brennau.

⁵⁵Ni wrthwynebant hwy frenin ne ryfelwyr, pa fodd gan hynny y gellir tybied ne gredu mai duwiau ydynt hwy:

⁵⁶Y duwiau o brennau, ac o arian, ac o aur ni allant ddiang gan na lladron na gwilliaid.

⁵⁷Rhai cryfach nâ hwynt a ddygant yr aur a’r arian a’r gwiscoedd y rhai a fyddant am danynt hwy, ac wedi eu cael a ânt ymmaith, ac ni allant hwy help iddynt eu hun.

⁵⁸Felly gwell yw bod yn frenin yn dangos ei gadernid, neu yn lestr buddiol mewn tŷ yr hwn a arfero ei berchennoc, neu yn ddôr ar dŷ yn cadw y pethau a fyddant yno, neu yn golofn bren mewn brenhin-dŷ, na bod yn vn o’r gau dduwiau.

⁵⁹Yr haul, a’r lleuad, a’r sêr am eu bod yn oleu, ai hanfon i wneuthur lles, a ydynt vfydd.

⁶⁰Felly y mae y fellten yn ddisclaer pan ymddangoso hi.

⁶¹Y gwynt a chwyth ym mhob gwlad, a phan orchymynno Duw i’r cwmylau fyned o amgylch y byd, hwy a gyflawnant y gorchymmyn.

⁶²Pan anfoner y tân oddi vchod i anrheithio mynyddoedd a choedydd, efe a wna y gorchymyn: ond y rhai hyn nid ydynt debig i’r rhai hynny, nac mewn prŷd nac mewn gallu.

⁶³Am hynny ni ellir na meddwl na dywedyd eu bod hwynt yn dduwiau, gan na’s gallant hwy na rhoddi barn na gwneuthur lles i ddynion.

⁶⁴Gan eich bod yn awr yn gwybod nad ydynt hwy dduwiau, nac ofnwch hwynt.

⁶⁵O blegit ni allant hwy ddywedyd nac yn ddrwg, nac yn dda am frenhinoedd.

⁶⁶Ni allant hwy ddangos arwyddion yn y nefoedd ym mysc y cenhedloedd: na thywyn haul na llewyrch lleuad.

⁶⁷Y mae yr anifeiliaid (y rhai a ffoânt i ddiddos i wneuthur lles iddynt eu hun) yn well na’r rhai hyn.

⁶⁸Felly nid yw amlwg trwy fodd yn y byd eu bod hwynt yn dduwiau: am hynny nac ofnwch hwynt.

⁶⁹Megis mewn gardd lysiau nid yw yr hudwg yn cadw dim, felly y mae eu duwiau hwynt o brennau, ac o aur, ac o arian ar vn dull.

⁷⁰Eu duwiau hwynt o brennau, ac o aur, ac o arian a ydynt fel spydadden mewn perllan ar yr hon y descyn pob aderyn, ac yn debyg i vn marw wedi ei fwrw mewn tywyllwch.

⁷¹Wrth y porphor a’r gwychter yr hwn sydd yn pydru am danynt hwy y gellwch chwi wybod nad ydynt hwy dduwiau: hwythau o’r diwedd a yssir, ac anniwarthrwydd fydd yn y wlad.

⁷²Am hynny gwell yw ’r gŵr cyfiawn yr hwn nid oes ganddo ddelwau, o blegit pell fydd efe oddi wrth wradwydd. Terfyn Baruch.