Read William Morgan Bible 1588 original edition 4.Esdras 15 Bible Online

4.Esdras 15 - William Morgan Bible 1588 original edition bible

4.Esdras 15

¹1 Prophwydoliaeth Esdras sydd wîr. 5 Y dialedd a ddaw ar y byd. 9 Duw a ddial y gwaed gwirion. Wele dywet lle y clywo fy mhobl, eiriau y brophwydoliaeth yr hon a ddanfonaf yn dŷ enau di, medd yr Arglwydd.

²A phar eu scrifennu hwynt mewn llyfr: canys ffyddlon a gwir ydynt.

³Nac ofna fwriadau yn dy erbyn, ac na chyffroed anffyddlondeb y rhai a ddywedant yn dy erbyn, ddim o honot:

⁴Canys pob dŷn anfyddlon a fydd marw yn ei anffyddlondeb.

⁵Wele, (medd yr Arglwydd) dygaf ddiledd ar y bŷd, y cleddyf, newyn, marwolaeth, a dinistr.

⁶Canys anwiredd a gafodd y llaw vchaf ar y ddaiar, a chyflawnwyd eu gweithredoedd drygionus.

⁷Am hynny y dywed yr Arglwydd,

⁸Ni attaliaf mo’m tafod mwy am eu hanwiredd hwy, y rhai a wnant yn annuwiol, ac ni ddioddefaf iddynt yn y pethau a drinant mor sceler: wele, y gwaed gwirion cyfiawn sydd yn gweiddi arnaf, ac eneidiau y rhai cyfiawn sy yn achŵyn beunydd.

⁹Am hynny y dywed yr Arglwydd, mi a ddialaf yn siccr, ac a gymmeraf attaf yr holl waed gwirion oi mysc hwynt.

¹⁰Wele fy mhobl a dwysir fel mintai o ddefaid iw lladd, ni adawaf iddynt yn awr aros yn nhîr yr Aipht.

¹¹Ond dygaf hwy allan â llaw gadarn, ac â braich estynnedic, a tharawaf yr Aipht â dialeddau fel y gwneuthum o’r blaen, a difethaf yr holl dîr.

¹²Yr Aipht a alara, ai sylfeini hi a darewir â dialeddau ac a cherydd, y rhai a ddwg Duw arni.

¹³Y rhai a lafuria y ddaiar a alarant, canys eu hâd a ddifethir gan falldod, a chenllysc, a thrwy seren ofnadwy.

¹⁴Gwae yr holl fŷd, a’r rhai a drigant ynddo.

¹⁵Canys y cleddyf, ai destruw hwynt sydd yn nesau, a’r naill bobl a saif i ymladd yn erbyn y lleill â chleddyfau yn eu dwylo.

¹⁶Canys gwŷr a fyddant yn anwadal, a’r naill a wna drais i’r llall, ni phrissiant ar eu brenin, a’r tywysogion a fesurant eu gweithredoedd wrth eu gallu.

¹⁷Gŵr a ewyllysia fyned i ddinas, ac ni’s gall fyned,

¹⁸O herwydd eu balchder y trallodir y dinasoedd, y tai a grynant, a’r gwŷr a ofnant.

¹⁹Ni chymmer gŵr drugaredd ar ei gymmydog, ond difetha eu tai a wnânt a’r cleddyf, a dwyn eu dâ, o herwydd y newyn a’r blinder.

²⁰Wele, (medd Duw) galwaf holl frenhinoedd y ddaiar i’m anrhydeddu i, y rhai sydd o’r dwyrain a’r dehau, a’r gorllewyn, a Libanus, i droi yn eu herbyn hwy, ac i dalu ’r pwyth iddynt.

²¹Fel y gwnânt y dydd heddyw i’m detholedigion, felly y gwnaf inne hefyd, a thalaf iw mynwes: fel hyn y dywed yr Arglwydd Dduw,

²²Nid arbed fy neheu-law y pechaduriaid, a’m cleddyf ni phaid a’r rhai a dywalltant waed gwirion ar y ddaiar.

²³Y tân a aeth allan oi ddigter, ac a ddifethodd sylfeini y ddaiar, a’r pechaduriaid fel gwellt yn llosci.

²⁴Gwae y rhai a bechant, ac ni chadwant fyng-orchymynnion medd yr Arglwydd.

²⁵Ni arbedaf hwynt: ewch ymmaith chwi blant oddi wrth yr gallu, na lygrwch fyng-hysseger.

²⁶Canys yr Arglwydd a edwyn bawb a’r a bechant yn ei erbyn ef, ac am hynny y rhydd efe hwynt i farwolaeth a destruw.

²⁷Canys yn awr y daeth y dialedd ar y bŷd, a byddwch chwithau yn eu mysc: o herwydd ni wareda Duw chwi, am ichwi bechu yn ei erbyn ef.

²⁸Wele, gweledigaeth ofnadwy sydd yn dyfod o’r dwyrain,

²⁹Lle y daw cenhedloedd o ddreigiau o Arabia â llawer o gerbydau, ai lliaws hwy a ddygir fel gwynt ar y ddaiar, fel yr ofno ac y cryno pawb a’r ai clywo,

³⁰Y Carmaniaid yn ynfydu mewn digter a ânt allant fel baeddod o’r coedydd, ac mewn nerth mawr y deuant, ac y safant yn eu herbyn hwy i ymladd, ac a ddestruwiant rann o wlâd yr Assyriaid.

³¹Ac yna y dreigiau a gânt y llaw vchaf, ac wrth feddwl am eu naturiaeth hwy a droant o amgylch, ac a gydfwriadant â nerth mawr iw herlid hwynt.

³²Yna y rhai hyn a flinir, ac a distawant yn eu nerth, ac a ffoant.

³³A’r gelyn a esyd arnynt o wlâd yr Assyriad, ac a ddifetha rai o honynt, ac yn eu llu hwynt y bydd ofn ac arswyd, ac ymryson rhwng eu brenhinoedd.

³⁴Wele gwmylau o’r dwyrain, o’r gogledd, o’r dehau, ac erchyll yw edrych arnynt, yn llawn llid a themhestl.

³⁵A tharawant y naill ar y llall, a bwriant i lawr liaws mawr o ser ar y ddaiar, ai séren eu hun hefyd: a’r gwaed fydd o’r cleddyf hyd y bobl.

³⁶A thail dyn hyd wasarn y camel.

³⁷A bydd ofn ac arswyd mawr ar y ddaiar, a’r rhai a welant y llid a ofnant, ac arswyd a ddaw atnynt.

³⁸Ac yno y daw glawogydd mawrion o’r dehau a’r gogledd, a pheth o’r gorllewyn.

³⁹A gwyntoedd mawrion a gyfodant o’r dwyrain, ac ai agorant hi, a’r cwmwl yr hwn a gyfododd efe mewn llid, a’r seren yr hon a gynhyrfodd i beri ofn tua gwynt y dwyrain a’r gorllewyn, a ddifethir:

⁴⁰Y cwmylau mawrion yn llawn llid a’r seren a godir i fynu, fel y gallant ofni yr holl ddaiar a’r neb a drigo ynddi, fel y gallant fwrw seren erchyll ar bôb lle vchel,

⁴¹Tân, a chenllysc, a chleddyfau yn ehedeg, a llawer o ddŵfr, fel y byddo pob maes a phob afon yn llawn o ddyfroedd.

⁴²A bwriant i lawr y dinasoedd, a’r magwyrydd, y mynyddoedd, a’r brynniau, y coedydd, a gwair y gweir gloddiau, ai hŷd.

⁴³Ac a ânt yn hyf i Babilon, ac ai hofnant hi.

⁴⁴Deuant attihi, a gosodant arni hi y sêren a phôb llid a dywalltant arni hi, yna yr âiff y llwch a’r mwg i’r nefoedd, a phawb a’r a fyddo vwch ei llaw a alarant am deni.

⁴⁵A’r sawl a fyddo tani a wasanaethant y rhai ai hofnodd hi.

⁴⁶A thithe Asia ’r hon a ymlawenychi am obaith Babilon, yr hon wyt yn ogoniant iddi:

⁴⁷Gwae tydi druan, am i ti dy wneuthur dy hun yn debyg iddi hi, a thrwsiedaist dy ferched mewn godineb, fel y gallent lawenychu a thyngu bodd eu cariadau, y rhai a ddymmasant bôb amser odmebu â thi.

⁴⁸Canlynaist [y ddinas] ffiaidd yn ei holl weithredoedd, ai dychymygion, am hynny y dywed Duw,

⁴⁹Danfonaf ddialedd arnat, gweddwdod, a thlodi, newyn a rhyfel, a chleddyf a haint i ddifetha dy dai â destruw ac â marwolaeth.

⁵⁰A gogoniant dy nerth a ddiflanna fel llysieun, pan godo ’r gwrês a ddanfonir arnat.

⁵¹Byddi glâf fel gwraig dlawd yr hon a geryddir ac a gurir gan wragedd, fel na’s gallo y rhai galluog a’th gariadau dy dderbyn.

⁵²A ddaliwni eiddigedd wrthit ti felly medd yr Arglwydd?

⁵³Oni bai ladd o honot bôb amser fy netholedig, gan godi dyrnod dy ddwylaw, a dywedaist pan oeddit ti feddw am eu marwolaeth,

⁵⁴Dangos allan degwch dy wyneb-pryd.

⁵⁵Gwobr dy odineb a delir i’th fynwes, am hynny y cei di wobr.

⁵⁶Fel y gwnaethost i’m detholedig medd yr Arglwydd, felly y gwna Duw i tithe, ac y rhydd ddialedd arnat.

⁵⁷Dy blant a fyddant feirw o newyn, a thithe a syrthi drwy ’r cleddyf: dy ddinasoedd o fwrir i lawr, a chwbl o’r eiddot a ddifetha ’r cleddyf yn y maes.

⁵⁸Y rhai sy yn y mynyddoedd a fyddant feirw o newyn, a bwytânt eu cîg eu hunain, ac yfânt eu gwaed eu hunain, o wir eisieu bara a diod.

⁵⁹Tithe yn anhappus a ddeui drwy ’r môr, a chei ddialedd trachefn.

⁶⁰Wrth fyned heibio y bwriant i lawr y ddinas golledig, a diwreiddiant vn rhan o’r wlâd, a difethant vn rhan o’th ogoniant, a dychwelant i hon a ddestruwiwyd,

⁶¹Hwy a’th sathrant i lawr fel sofl, ac a’th loscant:

⁶²A difethant di, dy ddinasoedd, a’th wlâd, a’th fynyddoedd, a’th holl goedydd, a’th brēnau ffrwythlawn a loscant â thân.

⁶³Dy blant a gaeth-gludant, ac a anrheithiant gwbl ag a feddech, ac a ddifwynant degwch dy wyneb.