Read William Morgan Bible 1588 original edition Marc 6 Bible Online

Marc 6 - William Morgan Bible 1588 original edition bible

Marc 6

¹Pa wedd yr erbynir Crist a’r eiddo yn eu gwlad eu hun, 7 awdurdod yr apostolion, 15 amrafael farn am Grist, 25 lladd Ioan a’i gladdu. 31 Crist yn rhoddi gorphwysfa iw discyblion, 38 y pump torth bara a’r ddau byscodyn, 48 Crist yn gorymdaith ar y dwfr, 35 efe yn iachau llaweroedd. Ac efe a aeth ymmaith oddi yno, ac a ddaeth i’w wlad ei hun, a’i ddiscyblion a’i dilynasant ef.

²Ac wedi dyfod y Sabboth, y dechreuodd efe athrawiaethu yn y Synagog, a synnu a wnaeth ar lawer a’i clywsant, gan ddywedyd, o ba le y daeth y pethau hyn i hwn? a pha ryw ddoethineb yw hon a roed iddo fel y gwneid y cyfryw wyrthiau trwy ei ddwylo ef?

³Ond hwn yw’r saer, mab Mair, brawd Iaco, ac Ioses, ac Iudas, a Simon? onid yw ei chwiorydd ef ymma yn ein plith ni? ac hwy a rwystrwyd o’i blegit ef.

⁴Yna y dywedodd yr Iesu wrthynt, ni bydd prophwyd mewn amharch ond yn ei wlad ei hun, ac ym mhlith ei genedl ei hun, ac yn ei dŷ ei hun.

⁵Ac ni alle efe yno wneuthyd dim gwyrthiau, ond gan rhoddi ei ddwylo ar ychydig gleifion, a’u hiachau hwynt.

⁶Ac rhyfeddu a wnaeth efe wrth eu angrhediniaeth hwynt, ac efe a aeth yng-hylch y trefi o amgylch gan athrawiaethu.

⁷Ac efe a alwodd y deuddec, ac a ddechreuodd eu danfon hwynt bob yn ddau a dau, ac a roddes iddynt awdurdod ar ysprydion aflan.

⁸Ac a orchymynnodd iddynt na chymmerent ddim gyd â hwynt i’r daith, nac screpan, na bara, nac arian yn eu pyrsau: ond llaw-ffon yn vnic.

⁹Eithr eu bod â sandalau am eu traed, ac na wiscent ddwy bais.

¹⁰Ac efe a ddywedodd wrthynt, i ba le bynnac yr eloch i mewn i dŷ, arhoswch yno hyd onid eloch ymmaith oddi yno.

¹¹A pha rai bynnag ni’ch derbyniant, ac ni’ch gwrandawant, pan eloch oddi yno, escydwch y llwch yr hwn fydd tan eich traed, yn destiolaeth iddynt: yn wîr meddaf i chwi y bydd esmwythach i Sodoma a Gomorra yn nydd y farn nag i’r ddinas honno.

¹²A hwy a aethant ymaith, ac a bregethasant ar iddynt edifarhau.

¹³Ac a fwriasant allan lawer o gythreuliaid, ac a eliasant ag olew lawer o gleision, ac a’u hiachasant.

¹⁴Yna y clybu y brenin Herod [o honaw] (canys cyhoedd ydoedd ei enw ef) ac efe a ddywedodd: Ioan Fedyddiwr a gyfodes o feirw, ac am hynny y gwneir gwyrthiau trwyddo ef.

¹⁵Eraill a ddywedasant, Elias yw: ac eraill a ddywedasant prophwyd yw: neu megis vn o’r propwydi.

¹⁶A phan glybu Herod efe a ddywedodd, hwn yw Ioan yr hwn y torrais i ei ben, efe a gododd o feirw.

¹⁷Canys Herod hwn a ddanfonase, ac a ddaliase Ioan, ac a’i dodase ef yng-harchar, o achos Herodias gwraig Philip ei frawd, am iddo ei phriodi hi.

¹⁸Canys Ioan a ddywedase wrth Herod: nid cyfreithlawn i ti gael gwraig dy frawd.

¹⁹am hynny y daliodd Herodias ŵg iddo, ac y mynne ei ladd ef, ac ni alle.

²⁰Canys Herod oedd yn ofni Ioan (gan ŵybod ei fod efe yn ŵr cyfiawn, ac yn sanctaidd) ac a’i parche ef: ac wedi ei glywed ef, efe a wnai lawer o bethau, ac a’i gwrandawe ef yn ewyllyscar.

²¹a phan oedd diwrnod cyfaddas, a Herod, ar ei ddydd genedigaeth yn gwneuthur gwledd iw bennaethiaid ai flaenoriaid a goreug-wŷr Galilæa.

²²Ac wedi i ferch Herodias ddyfod i mewn, a dawnsio a boddhau Herod, a’r rhai oeddynt yn eistedd ag ef, y brenin a ddywedodd wrth y llangces, gofyn i mi y peth a fynnych, a mi a’i rhoddaf i ti.

²³Ac efe a dyngodd iddi, beth bynnac a ofynnech i mi, mi a’i rhoddaf i ti, hyd hanner fy nheyrnas.

²⁴A hithe a aeth allan, ac a ddywedodd wrth ei mam, pa beth a ofynnaf? a hithe a ddywedodd, pen Ioan Fedyddi-wr.

²⁵Ac yn y fan hi a ddaeth yn brysur at y brenin, ac a ofynnodd gan ddywedyd: mi a fynnwn it yr awran i mi mewn dyscl, ben Ioan fedyddiwr.

²⁶A’r brenin er ei fod yn dra athrist, er mwyn y llw, a’r rhai oeddynt yn cydeistedd ag ef, ni fynne ei bwrw hi heibio.

²⁷Ac yn y man y anfones y brenin ddienyddwr, ac a orchymynnodd ddwyn ei ben ef.

²⁸Ac yntef a aeth ac a dorrodd ei benn ef yn y carchar, ac a ddug ei benn ef mewn dyscl, ac a’i rhoddes i’r llangces, a’r llangces a’i rhoddes ef iw mam.

²⁹A phan glybu ei ddiscyblion ef, hwy a ddaethant, ac a gymmerasant ei gorph ef, ac a’i dodasant mewn bedd.

³⁰A’r Apostolion a ymgasclasant at yr Iesu, ac a ddangosasant iddo bob peth a’r a wnaethent, ac a athrawiasent.

³¹Ac efe a ddywedodd wrthynt, deuwch eich hunain i le anghyfannedd o’r nailltu, a gorphywyswch encyd, canys yr oedd llawer yn dyfod, ac yn myned, fel na chaent yspaid i fwytta.

³²Am hynny yr aethant i le anghyfannedd, mewn llong o’r nailltu.

³³A’r bobl yn eu gweled hwynt yn myned ymmaith, llawer a’i hadnabuant ef, ac a redasant yno ar draed o’r holl ddinasoedd, ac a’i rhagflaenasant hwynt, ac a ymgasclasant atto.

³⁴Yna wedi i’r Iesu fyned allan efe a welodd dyrfa fawr, ac a dosturiodd wrthynt, am eu bod fel defaid heb fugail, ac *a ddechreuodd ddyscu iddynt lawer o bethau.

³⁵Ac yna wedi ei myned hi yn llawer o’r dydd, y daeth ei ddiscyblion atto ef, gan ddywedyd: y lle sydd anial, ac weithian y mae yn llawer o’r dydd.

³⁶Gollwng hwynt ymmaith, fel y gallant fyned i’r pentrefi, a’r trefi oddi amgylch, a phrynu iddynt fwyd, canys nid oes ganddynt ddim iw fwytta.

³⁷Yntef a attebodd gan ddywedyd wrthynt, rhoddwch chwi iddynt [beth] iw fwyta: yna y dywedasant wrtho, a awn ni a phrynu bwyd er daucant ceiniog a’i roi iddynt iw fwyta?

³⁸Ac efe a ddywedodd wrthynt, pa sawl torth sydd gennwch? ewch ac edrychwch: ac wedi iddynt wybod, dywedasant, pump, a dau byscodyn.

³⁹Yna y gorchymynnodd efe iddynt beri i bawb eistedd yn fyrddeidiau, ar y glaswellt.

⁴⁰A hwynt a eisteddasant yn finteioedd, o fesur cannoedd, a deg a daugeiniau.

⁴¹Ac wedi cymmeryd y pum torth a’r ddau byscodyn, gan edrych i fynu i’r nef efe a fendigodd, ac a dorrodd y bara, ac a’i rhoddes at ei ddiscyblion iw gosod ger eu bronnau hwynt a’r ddau byscodyn a rannodd efe rhyngddynt oll.

⁴²Ac hwynt oll a fwytasant, ac a gawsant ddigon.

⁴³A hwynt a godasant o’r briwfwyd ddeuddec bascedaid yn llawn, ac o’r pyscod.

⁴⁴A’r rhai a fwytasent oeddynt yng-hylch pum mîl o wŷr.

⁴⁵Ac yn y man y parodd efe iw ddiscyblion gymmeryd llong, a myned oi flaen ef tua Bethsaida i’r lann arall, tra fydde efe yn danfon ymmaith y bobl.

⁴⁶Ac wedi iddo eu danfon hwynt ymmaith, efe a aeth i’r mynydd i weddio.

⁴⁷A phan oedd hi yn hwyr, yr oedd y llong ar ganol y môr, ac yntef ei hun ar y tîr.

⁴⁸Ac efe ai gwele hwynt yn lluddedig yn rhwyfo (canys y gwynt oedd yn eu herbyn) ac yng-hylch y bedwaredd ŵylfa o’r nôs, efe a ddaeth attynt gan rodio ar y môr, ac a fynnase fyned heibio iddynt.

⁴⁹Pan welsant hwy ef yn rhodio ar y môr, tybiasant mai drychiolaeth ydoedd efe, ac hwy a waeddasant.

⁵⁰(Canys hwynt oll a’i gwelsant ef, ac a ddychrynasant) ac yn y man yr ymddiddanodd â hwynt, ac y dywedodd wrthynt, cymmerwch gysur mi fi sydd [ymma,] nac ofnwch.

⁵¹Yna yr aeth efe attynt i’r llong, a’r gwynt a dawelodd, ac aruthro fwy-fwy a wnaethant ynddynt eu hunain gan ryfeddu.

⁵²O blegit ni ddehallasant, am y torthau hynny, am galedu eu calonneu hwynt.

⁵³Ac wedi iddynt ddyfod trosodd, hwynt hwy a ddaethant i dir Genezareth, ac a lanniasant.

⁵⁴A phan ddaethant o’r llong, hwynt hwy a’i hadnabuant ef yn ebrwydd.

⁵⁵Ac wedi iddynt fyned trwy gwbl o’r goror hwnnw, dechreuasant ddwyn oddi amgylch mewn gwelâu rai cleifion, pa le bynnac y clywent ei fôd ef.

⁵⁶Ac i ba le bynnac yr ele efe i mewn i drefi, neu ddinasoedd neu bentrefi, y dodent ei cleifion ar yr heolydd gan attolwg iddo gael o honynt gyffwrdd cymmaint ag ymyl ei wisc ef, a chynnifer ag a gyffyrddasant ag ef a iachawyd.