Read William Morgan Bible 1588 original edition Luc 18 Bible Online

Luc 18 - William Morgan Bible 1588 original edition bible

Luc 18

¹Crist yn dyscu i ni weddio trwy siampl y weddw orthrymmedig, 13 a’r Publican gostyngedig, 13 yn dderbyn plant atto, 18 yn atteb y llywydd yr hwn a fynne gael nef ond ni fynne ymmadel ai olud 28 yn atteb Petr, 31 yn rhybuddio y deuddec am ei ddioddefaint, 35 ac yn roi ei olwg i vn dall. Ac efe a ddywedodd hefyd ddammeg wrthynt, y bydde yn rhaid gweddio bob amser heb ddeffygio,

²Gan ddywedyd, yr oedd rhyw farn-ŵr yn rhyw ddinas, yr hwn nid ofne Dduw, ac ni pharche ddŷn.

³Yr oedd hefyd yn y ddinas honno ryw wraig weddw, yr hon a ddaeth atto ef gan ddywedyd: dial fi ar fyng-wrthwynebwr.

⁴Ac efe ni’s gwnai dros amser [hîr:] eithr wedi hynny y dywedodd wrtho ei hun: er nad ofnaf Dduw, ac er na pharchaf ddŷn:

⁵Er hynny, am fôd y weddw hon yn fy mlino i, dialaf hi rhag iddi yn y diwedd ddyfod, a’m blino i.

⁶A’r Arglwydd a ddywedodd, gwrandewch beth a ddywed y barn-ŵr anghyfiawn.

⁷Ac oni ddial Duw ei etholedigion sydd yn llefain arno ddydd a nôs, er iddo ymaros yn eu hachos hwynt?

⁸Yr wyf yn dywedyd i chwi, y dial efe hwynt ar frŷs: ond pan ddêl Mâb y dŷn, a gaiff efe ffydd ar y ddaiar?

⁹Ac efe a ddywedodd y ddammeg hon, wrth y rhai oeddynt yn coelio eu bôd eu hunain yn gyfiawn, ac yn diystyru eraill.[18]

¹⁰Dau ŵr a aethant i fynu i’r Deml i weddio: vn yn Pharisæad, a’r llall yn Bublican.

¹¹Y Pharisæad o’i sefyll a weddiodd ynddo ei hun fel hyn: ô Dduw yr wyf yn diolch i ti nad ydwyf fel dynion eraill [y rhai ydynt] drawsion, anghyfiawn, odineb-wŷr: neu fel y Publican hwn.

¹²Yr ydwyf yn ymprydio ddwy-waith yn yr wythnos, yr ydwyf yn degymmu cymmaint oll a feddaf.

¹³A’r Publican gan sefyll o hirbell, ni chode ei olwg tu a’r nef, eithr curodd ei ddwyfron, gan ddywedyd, ô Dduw, bydd drugarog wrthif bechadur.

¹⁴Aeth meddaf i chwi, hwn iw dŷ wedi ei gyfiawnhau yn fwy nâ’r llall, canys pwy bynnac a’i dderchafo ei hun a ostyngir, a’r nêb a’i gostyngo ei hun, a dderchefir.

¹⁵A hwy a ddugasant atto ef blant, fel y cyffyrdde efe â hwynt: pan welodd ei ddiscyblion ef hyn, eu ceryddu a wnaethant.

¹⁶Ac wedi i’r Iesu eu galw hwynt atto, efe a ddywedodd: gadewch i’r plant ddyfod attafi, ac na waherddwch hwynt: canys i’r cyfryw y perthyn teyrnas Dduw.

¹⁷Yn wîr meddaf i chwi, pwy bynnag ni dderbynio deyrnas Dduw fel plentyn, ni chaiff efe fyned i mewn iddi.

¹⁸Yna vn o’r llywodraeth-wŷr a ofynnodd iddo, gan ddywedyd, Athro da, gan wneuthur pa beth yr etifeddafi fywyd tragywyddol?

¹⁹A’r Iesu a ddywedodd wrtho, pa ham i’m gelwi yn dda? nid oes nêb yn dda ond vn, [hwnnw yw] Duw.

²⁰Gwyddost y gorchymynnion: na odineba, na ladd: na ladratta: na ddwg gam-destiolaeth: anrhydedda dy dâd a’th fam.

²¹Ac efe a ddywedodd, hyn oll a gedwais o’m ieuengtid.

²²A phan glywodd yr Iesu hyn, efe a ddywedodd wrtho: y mae vn peth etto yn ôl i ti: gwerth hyn oll sydd eiddot, a dodi i’r tlodion, a thydi a gei dryssor yn y nef: a thyret, canlyn fi.

²³Ond pan glybu efe y pethau hyn, efe a aeth yn athrist: canys yr oedd efe yn gyfoethog iawn.

²⁴Pan welodd yr Iesu ei fyned ef yn athrist, efe a ddywedodd: mor anhawdd yr aiff y rhai y mae golud ganddynt i deyrnas Dduw?

²⁵Canys haws yw i gamel fyned trwy grau y nodwydd ddur, nag i’r goludog fyned i deyrnas Dduw.

²⁶Yna y rhai a glybut [hyn] a ddywedasant: pwy gan hynny a all fôd yn gadwedig?

²⁷Ac efe a ddywedodd, y pethau sydd amhossibl gŷd â dynion, sydd bossibl gŷd â Duw.

²⁸Yna y dywedodd Petr, wele, ni a adawsom y cwbl oll, ac a’th ganlynasom di.

²⁹Ac efe a ddywedodd wrthynt, yn wîr meddaf i chwi, nid oes nêb a’r a adawodd dŷ, neu rieni, neu frodyr, neu wraig, neu blant, er mwyn teyrnas Dduw,

³⁰Ar ni’s derbyn fwy o lawer y pryd hwn, ac yn y bŷd a ddaw fywyd tragywyddol.

³¹[19]A’r Iesu a gymmerth atto y deuddec, ac a ddywedodd wrthynt: wele, ni yn myned i Ierusalem, a chyflawnir pob peth ar sydd yn scrifennedic trwy yr prophwydi am fâb y dŷn.

³²Canys efe a roddir i’r cenhedloedd, ac a watworir, ac a ddirmygir, ac a boerir arno.

³³Ac wedi iddynt ei fflangellu y lladdant ef, eithr efe a gyfid y trydydd dydd.

³⁴Ac ni ddehallasant hwy ddim o’r pethau hyn, a’r gair hwn oedd guddiedig iddynt, ac ni wybuant y pethau a ddywetpwyd.

³⁵Ac fe a ddigwyddodd, ac efe yn nesau at Iericho, i ryw ddyn dall eistedd ger llaw yr ffordd, yn cardotta.

³⁶A phan glybu efe y dyrfa yn myned heibio, efe a ofynnodd, pa beth oedd hyn.

³⁷A hwy a ddywedasant iddo mai Iesu o Nazareth oedd yn myned heibio.

³⁸Yna y llefodd efe gan ddywedyd, Iesu fâb Dafydd, trugarhâ wrthif.

³⁹A’r rhai oeddynt yn myned o’r blaen a’i stwrdiasant ef i dewi, yntef a lefodd fwy-fwy mâb Dafydd trugarhâ wrthif.

⁴⁰Ar Iesu a safodd, ac a orchymynnodd ei ddwyn ef atto, a phan ddaeth yn agos, efe a ofynnodd iddo,

⁴¹Gan ddywedyd, pa beth a fynni i mi ei wneuthyd i ti? yntef a ddywedodd, Arglwydd cael fyng-olwg.

⁴²A’r Iesu a ddywedodd wrtho, cymmer dy olwg: dy ffydd a’th iachaodd.

⁴³Ac allan o law y cafodd efe ei olwg, ac a’i canlynodd ef, gan ogoneddu Duw. a’r holl bobl pan welsant [hyn] a roesant foliant i Dduw.