Read William Morgan Bible 1588 original edition Luc 20 Bible Online

Luc 20 - William Morgan Bible 1588 original edition bible

Luc 20

¹Crist yn gostegu yr arch-offeiriad gan ofyn, o ba le yr oedd bedydd Ioan, 9 Yn dangos ar ddammeg y winllan ddinistr yr Iddewon. 22 Yn rhoi atteb doeth am deyrn-ged, 27 Ac am yr adgyfodiad. 46 Ac yn dangos rhagrith yr scrifennyddion. A digwyddodd ar vn o’r dyddiau hynny, ac efe yn dyscu’r bobl yn y Deml, ac yn pregethu’r Efengyl, yr arch-offeiriaid, a’r scrifenyddion, gŷd â’r pennaethiaid a ddaethant atto ef,

²Ac a lefarasant wrtho, gan ddywedyd, dywet i ni drwy ba awdurdod yr wyt yn gwneuthur y pethau hyn? neu pwy yw yr hwn a roddes i ti yr awdurdod hon?

³A chan atteb efe a ddywedodd wrthynt, a minne a ofynnaf i chwithau vn peth: dywedwch chwithau i mi:

⁴Bedydd Ioan ai o’r nef yr ydoedd, ai o ddynion?

⁵A hwy a resymmasant yn eu plith eu hunain gan ddywedyd: os dywedwn mai o’r nef: efe a ddywed, pa ham gan hynny na chredech ef?

⁶Ac os dwedwn mai o ddynion, yr holl bobl a’n llabyddiant ni, canys y mae yn siccr ganddynt fod Ioan yn brophwyd.

⁷Ac am hynny hwy a attebasant na’s gwyddent o ba le [yr oedd.]

⁸Yna’r Iesu a ddywedodd wrthynt, ac nid wyf finne yn dywedyd î chwithau trwy ba awdurdod y gwnafi y pethau hyn.

⁹Ac efe a ddechreuodd ddywedyd y ddammeg hon wrth y bobl. * Rhyw ŵr a blannodd winllan, ac a’i gosododd hi i lafur-wŷr,

¹⁰Ac mewn amser, efe a anfonodd ei wâs at y llafur-wŷr, fel y rhoddent [iddo] o ffrwyth y winllan: a’r llafur-wŷr a’i curasant ef, ac a’i anfonasant ymmaith yn wag-law.

¹¹Ac efe a anfonodd wâs arall: a hwy a gurasant, ac a amharchasant hwn hefyd, ac a’i hanfonasant ymmaith yn wag-law.

¹²A thrachefn efe a anfonodd y trydydd: ac wedi iddynt glwyfo hwn, hwy a’i bwriasant ef allan.

¹³Yna y dywedodd arglwydd y winllan, pa beth a wnaf? mi a anfonaf fy annwyl fâb, fe a alle pan welant, y parchant ef.

¹⁴a phan welodd y llafur-wŷr ef, ymresymmu â’u gilydd a wnaethant, gan ddywedyd: hwn yw yr etifedd: deuwch, lladdwn ef, fel y byddo yr etifeddiaeth yn eiddom ni.

¹⁵A hwy a’i bwriasant ef allan o’r winllan, ac a’i lladdasant ef: pa beth gan hynny a wna Arglwydd y winllan iddynt?

¹⁶Efe a ddaw, ac a ddifetha y llafur-wŷr hyn, ac a rydd ei winllan i eraill, a phan glywsant hyn dywedasant, na atto Duw.

¹⁷Ac efe a edrychodd arnynt, ac a ddywedodd: pa beth yntef yw hyn a scrifennwyd: y maen yr hwn a wrthododd yr adailad-wŷr a wnaethpwyd yn ben congl.

¹⁸Pwy bynnag a syrthio ar y maen hwnnw a ddryllir, ac ar bwy bynnag y syrthio, efe a’i mâl ef.

¹⁹Yna yr arch-offeiriaid a’r scrifennyddion a geisiasant roddi dwylo arno yn y pryd hynny: ond yr oedd arnynt ofn y bobl: canys gwybuant mai yn eu herbyn hwynt y dywedase efe y ddammeg honno.

²⁰Ac am hynny hwy a * yrrasant gynllwyn-wŷr y rhai a gymmerent arnynt eu bod yn gyfiawn iw ddisgwil ef, fel y dalient ef yn ei ymadrodd, iw roddi ym meddiant ac awdurdod y rhaglaw.

²¹A gofynnasant iddo ef, gan ddywedyd, Athro, ni a wyddom y dywedi, ac y dysci di yn iniawn, ac nad ydwyt ti yn derbyn wyneb, ondyn dyscu ffordd Dduw yn iniawn.

²²Ai cyfraithlon i ni roi teyrn-ged i Cæsar ai nid yw?

²³Ac efe yn deall eu cyfrwysdra hwynt, a ddywedodd wrthynt: pa ham y temtiwch fi?

²⁴Dangoswch i mi geiniog, pwy piau y llun a’r scrifen sydd arni? a chan atteb y dywedasant Cæsar.

²⁵Yna efe a ddywedodd wrthynt, rhoddwch gan hynny’r eiddo Cæsar i Cæsar, a’r eiddo Duw i Dduw.

²⁶Ac felly ni allasant feio ar ei eiriau ef ger bron y bobl: a chan ryfeddu wrth ei attebion ef, hwynt hwy a dawsant.

²⁷Yna rhai o’r Saducæaid, (y rhai sy yn gwadu bôd adgyfodiad) a ddaethant atto ef, ac a ofynnasant iddo,

²⁸Gan ddywedyd, Athro, Moses a scrifennodd i ni, os bydde farw brawd neb ag iddo wraig, a marw o honaw ef yn ddi-blant, fod iw frawd gymmeryd ei wraig ef, a chodi hâd iw frawd.

²⁹Felly, yr ydoedd saith o frodyr, a’r hynaf a gymmerth wraig, ac a fu farw yn ddi-blant.

³⁰A’r ail a gymmerth y wraig, ac a fu yntef farw yn ddi-blant.

³¹Yna, y trydydd a’i cymmerth hi: ac felly y saith hynny a fuant feirw, ac ni adawsant blant, eithr buant feirw.

³²Yn ddiweddaf oll, y bu farw y wraig hefyd.

³³Felly, yn yr adgyfodiad, gwraig i bwy vn o honynt fydd hi? canys y saith a’i cawsant hi yn wraig.

³⁴Yna yr attebodd yr Iesu gan ddywedyd wrthynt, plant y bŷd hwn sy yn gwreica, ac yn gwra.

³⁵Eithr y rhai a fyddo teilwng i gael y bŷd hwnnw, a’r adgyfodiad oddi wrth y meirw, ni wreicânt ac ni wrant:

³⁶ac ni allant feirw mwy: canys cydstad ydynt a’r angelion, a phlant Duw ydynt, am eu bôd yn blant yr adgyfodiad.

³⁷Ac y cyfid y meirw, Moses a ddangosodd wrth y berth, lle y mae efe yn dywedyd: Arglwydd Dduw Abraham, a Duw Isaac, a Duw Iacob.

³⁸Canys nid yw efe Dduw y meirw, ond y byw: canys pawb sydd fyw iddo ef.

³⁹Yna rhai o’r scrifennyddion gan atteb a ddywedasant: Athro, da y dywedaist.

⁴⁰Ac ni feiddiod nêb mwyach ofyn dim iddo ef.

⁴¹Ac efe a ddywedodd wrthynt, pa fodd y maent yn dywedyd fôd Crist yn fâb i Dafydd?

⁴²Ac y mae Dafydd ei hun yn dywedyd yn llyfr y Psalmau: yr Arglwydd a ddywedodd wrth fy Arglwydd, eistedd ar fy neheu-law,

⁴³Hyd oni osodwyf dy elynion yn faingc i’th traed?

⁴⁴Am hynny a Dafydd gan hynny yn ei alw ef yn Arglwydd, pa fodd y mae efe yn fâb iddo?

⁴⁵Ac efe a ddywedodd wrth ei ddiscyblion, a’r holl bobl yn ei glywed,

⁴⁶Ymogelwch rhag yr scrifennyddion, y rhai a fynnant fyned mewn dillad lleision: ac a garant gyfarch iddynt yn y marchnadoedd: a’r eisteddleoedd vchaf yn y Synagogau: a’r lleoedd pennaf yn y gwleddoedd.

⁴⁷Y rhai ydynt yn difa tai gwragedd gweddwon ac yn rhith yn hîr-weddîo, y rhai hyn a dderbyniant farn fwy.