Read William Morgan Bible 1588 original edition Luc 5 Bible Online

Luc 5 - William Morgan Bible 1588 original edition bible

Luc 5

¹Crist wedi dyscu’r bobl o’r llong yn peri helfa fawr o byscod. 12 Yn iachau y gwahanglwyfus. 18 Ac vn claf o’r parlys. 27 Yn galw Lefi. 33 Ac yn dangos pa ham nad ymprydiase ei ddyscyblion ef y pryd hynny. [5]Bu hefyd a’r bobl yn pwyso atto i wrando gair Duw, ac efe yn sefyll yn ymyl llynn Genezaret,

²Weled o honaw ddwy long yn sefyll wrth y llynn, a’r pyscod-wŷr a aethent allan o honynt, ac oeddynt yn golchi eu rhwydau.

³Wedi iddo fyned i mewn i vn o’r llongau, yr hon oedd eiddo Simon, efe a ddymunodd arno ei gyrru hi ychydig oddi wrth y tîr, wedi iddo eistedd, efe a ddyscodd y bobl o’r llong.

⁴Pan beidiodd â llefaru, efe a ddywedodd wrth Simon, gyrr i’r dwfn, a bwriwch eich rhwydau am helfa.

⁵Yna yr attebodd Simon, ac a ddywedodd wrtho, ô feistr er i ni boeni ar hŷd y nos, ni ddaliasom ni ddim: er hynny ar dy air di mi a fwriaf y rhwyd.

⁶Ac wedi iddynt wneuthur hyn, hwynt hwy a ddaliasant liaws mawr o byscod: a rhwygodd a eu rhwyd hwynt:

⁷A hwynt a amneidiasant ar eu cyfeillion, y rhai oeddynt yn y llong arall, fel y gallent ddyfod iw cynnorthwyo hwynt: ac hwynt hwy a ddaethant, ac a lanwasant y ddwy long onid oeddynt yn soddi.

⁸Pan welodd Simon Petr hyn, efe a syrthiodd wrth liniau’r Iesu, gan ddywedyd: dos ymmaith oddi wrthif, canys dŷn pechadurus wyfi.

⁹O blegit braw a ddaethe arno, ac ar y rhai oll oeddynt gyd ag ef, am yr helfa byscod a ddaliasent hwy.

¹⁰Felly hefyd ar Iaco, ac Ioan meibion Zebedeus, cymdeithion Simon. Yna y dywedodd yr Iesu wrth Simon: nac ofna, o hyn allan y deli ddynion.

¹¹A phan ddugasant y llongau i’r tir, hwynt hwy a adawsant bob peth, ac a’i dilynasant ef.

¹²Ac fel yr oedd efe mewn rhyw ddinas, wele ŵr yn llawn o’r gwahanglwyf, a phan welodd efe yr Iesu, efe a syrthiodd ar ei wyneb, ac a ymbiliodd ag ef gan ddywedyd, o Arglwydd os ewyllyssi di, ti a elli fyng-lanhau.

¹³Ac yntef gan estyn ei law a’i cyffyrddodd ef gan ddywedyd, yr wyf yn ewyllyssio, bydd lân: ac yn ebrwydd y gwahan-glwyf a’i gadawodd ef.

¹⁴Ac efe a orchymynnodd iddo na ddywede i neb: eithr dos (eb efe) ac ymddangos i’r offeiriad, ac offrwm tros dy lanhâd fel y gorchymynnodd Moses yn destiolaeth iddynt.

¹⁵A’r gair a aeth fwy-fwy am dano ar llêd, a llawer o bobl a ddaethant yng-hyd iw wrando, ac i gael iechyd ganddo o’u clefydau.

¹⁶Yntef oedd yn cilio o’r nailltu yn y diffaethwch, ac yn gweddio.

¹⁷A bu ar ddiwrnod fel yr oedd efe yn athrawiaethu, fod o’r Pharisæaid a doctoriaid y gyfraith yn eistedd yno, y rhai a ddaethent, o bob tref yn Galilæa, ac Iudæa, ac o Ierusalem: ac yr oedd gallu’r Arglwydd iw hiachau hwynt.

¹⁸Ac wele rai yn dwyn dŷn mewn gwely, yr hwn a oedd glaf o’r parlys: a hwynt a geisiasant ei ddwyn ef i mewn, a’i ddodi ger ei fron ef.

¹⁹A phryd na chawsant ffordd iw ddwyn ef i mewn gan y bobl, hwynt hwy a ddringasant ar y tŷ, ac a’i gollyngasant ef yn y gwely i’r llawr yn y canol trwy’r pridd-lechau ger bron yr Iesu.

²⁰A phan weles efe eu ffydd hwynt, efe a ddywedodd, y dŷn maddeuwyd i ti dy bechodau.

²¹Yna y ddechreuodd yr scrifennyddion a’r Pharisæaid ymresymmu gan ddywedyd, pwy yw hwn sydd yn dywedyd cabledd? pwy a ddichon faddeu pechodeu, ond Duw yn vnic?

²²Pan ŵybu’r Iesu eu hymresymmiad hwynt, efe a attebodd, ac a ddywedodd wrthynt: pa resymmu yn eich calonnau yr ydych?

²³Pa vn hawsaf ai dywedyd, maddeuwyd i ti dy bechodau: a’i dywedyd, cyfot a rhodia?

²⁴Ond fel y gŵybyddoch fod i Fab y dŷn awdurdod ar y ddaiar i faddeu pechodau, (ebr efe wrth y claf o’r parlys) yr wyf yn dywedyd wrthit: cyfot cymmer dy wely, dos i’th dŷ.

²⁵Ac yn y man y cyfodes efe i fynu yn eu gŵydd hwynt, ac efe a gymmerth yr hyn y gorwedde arno, ac a aeth ymmaith iw dŷ ei hun, gan ogoneddu Duw.

²⁶A syndod a ddaeth ar bawb: a hwynt a folianasant Dduw: ac hwy a lanwyd o ofn, gan ddywedyd: gwelsom yn ddiau bethau anhygoel heddyw.

²⁷Yn ôl hyn yr aeth efe allan, ac a welodd Publican a’i enw Lefi, yn eistedd yn y dollfa, ac efe a ddywedodd wrtho, dilyn fi.

²⁸Ac yntef gan adel y cwbl, a gyfodes i fynu, ac a’i dilynodd ef.

²⁹A gwnaeth Lefi iddo wledd fawr yn ei dŷ, lle yr oedd tyrfa fawr o Bublicanod, ac eraill oeddynt yn eistedd gyd â hwynt ar y bwrdd.

³⁰A’r sawl o honynt oedd scrifennyddion a Pharisæaid a furmurasant yn erbyn ei ddiscyblion ef, gan ddywedyd: pa ham yr ydych chwi yn bwyta, ac yn yfed gyd â’r Publicanod a’r pechaduriaid?

³¹A’r Iesu a attebodd, ac a ddywedodd wrthynt: nid rhaid i’r rhai iach wrth feddig, ond i’r rhai cleifion:

³²Ni ddaethum i alw’r cyfiawn, ond pechaduriaid i edifeirwch.

³³Yna y dywedasant wrtho: pa ham y mae discyblion Ioan yn ymprydio yn fynych, ac yn gweddio, a discyblion y Pharisæaid hefyd, a’r eiddo ti yn bwytta, ac yn yfed?

³⁴Yntef a ddywedodd wrthynt, a ellwch chwi beri i blant yr stafell briodas ymprydio, tra fyddo’r priodas-fab gyd â hwynt?

³⁵Y dyddiau a ddeuant hefyd pan dynner y priodas-fab oddi wrthynt, ac yna yr ymprydiant yn y dyddiau hynny.

³⁶Ac efe a ddywedodd wrthynt ar ddammeg: ni rydd neb lain o wisc newydd mewn hên wisc: canys yna y newydd a’i rhwyg, a’r llain o’r newydd ni chyduna â’r hên.

³⁷Ac nid yw neb yn bwrw gwin newydd i hên gostrelau, canys yna y dryllia’r gwin newydd a y costrelau, ac y rhed efe allan, a’r costrelau a gollir.

³⁸Eithr gwin newydd sydd iw fwrw mewn costrelau newyddion, a phob vn a gedwir.

³⁹Hefyd nid oes neb a ŷf win hên, ac yn y fan a gais y newydd, canys dywed, gwell yw’r hên.