Read William Morgan Bible 1588 original edition Ioan 11 Bible Online

Ioan 11 - William Morgan Bible 1588 original edition bible

Ioan 11

¹Marwolaeth Lazarus, a’i ail-gyfodiad. 50 Prophwydoliaeth Caiphas. AC yr oedd vn yn glaf, a’i enw oedd Lazarus o Bethania, tref Mair a’i chwaer Martha,

²Mair [hon] ydoedd, yr hon a eneiniodd yr Arglwydd ag olew, ac a sychodd ei draed ef âi gwallt yr hon yr oedd ei brawd Lazarus yn glaf.

³Am hynny y danfonodd ei chwiorydd ef at [yr Iesu] gan ddywedyd: Arglwydd, wele, y mae yr hwn sydd hof gennit yn glaf.

⁴A’r Iesu pan glybu [hyn] a ddywedodd, nid yw y clefyd hwnnw i farwolaeth, eithr er gogoniant Duw, fel y gogonedder Mab Duw drwy hynny.

⁵A hoff oedd gan yr Iesu Fartha, a’i chwaer, a Lazarus.

⁶Am hynny, er cynted y clybu ei fod ef yn glaf, yna yr arhosodd efe ddau ddydd yn y lle yr oedd efe.

⁷Wedi hynny y dywedodd wrth ei ddiscyblion: awn eil-waith i Iudaea.

⁸Yna ei ddiscyblion a ddywedasant wrtho. Rabbi, yn awr y ceisiodd yr Iddewon dy labyddio, ac a wyt ti yn myned yno drachefn?

⁹A’r Iesu a attebodd: onid oes deuddec awr o ddydd? os rhodia neb y dydd ni thramgwydda, am ei fod yn gweled goleuad y byd hwn.

¹⁰Ond os rhodia neb y nos efe a dramgwydda am nad oes goleuad ynddo.

¹¹Hyn a lefarodd efe, ac wedi hyn efe a ddywedodd wrthynt, y mae ein cyfaill Lazarus yn huno, ond yr wyfi yn myned iw ddeffroi ef.

¹²Y discyblion yna a ddywedasant wrtho, Arglwydd os huno y mae, efe a fydd gwych.

¹³Ond yr Iesu a ddywedase hyn am ei farwolaeth ef, a hwy a dybiasent mai am hun cwsc yr oedd efe yn dywedyd.

¹⁴Yna y dywedodd yr Iesu wrthynt yn eglur, bu farw Lazarus.

¹⁵Ac y mae yn llawen gennif nad oeddwn i yno, fel y credoch, ond awn atto ef.

¹⁶Yna y dywedodd Thomas yr hwn a elwir Didimus wrth ei gyd-ddiscyblion, awn ninnau hefyd i farw gyd ag ef.

¹⁷Yna y daeth yr Iesu, ac a’i cafodd ef wedi gorwedd bellach bedwar diwrnod yn y bedd.

¹⁸(A Bethania oedd yn agos i Ierusalem, yng-hylch pymthec stad oddi wrthi)

¹⁹A llawer o’r Iddewon a ddaethant at Martha a Mair i iw cyssuro am eu brawd.

²⁰Ac er cynted y clybu Martha ddyfod o’r Iesu, hi a aeth iw gyfarfod: ond Mair a eisteddodd gartref.

²¹Yna y dywedodd Martha wrth yr Iesu: Arglwydd, pe buasit ti ymma, ni fuase farw mo’m brawd:

²²Eithr mi a wn hefyd yr awron: pa beth bynnac a ddymunech gan Dduw, y dyru Duw i ti.

²³A’r Iesu a ddywedodd wrthi: fe gyfyd dy frawd di eil-waith.

²⁴Dywedodd Martha wrtho: mi a wn y cyfyd efe eil-waith yn yr adgyfodiad y dydd diweddaf.

²⁵Dywedodd yr Iesu wrthi: myfi yw’r cyfodiad a’r bywyd: y neb a gredo ynof, er iddo farw fydd byw.

²⁶A phwy bynnac sydd yn fyw ac yn credu ynofi ni bydd marw byth: a ydwyt ti yn credu hyn?

²⁷Hi a ddywedodd: ydwyf Arglwydd, yr wyfi yn credu mai ti yw y Crist Mab Duw, yr hwn oedd i ddyfod i’r byd.

²⁸Ac wedi iddi ddywedyd hynny, hi a aeth ymmaith, ac a alwodd yn ddirgel ei chwaer Mair gan ddywedyd, fe ddaeth yr Athro, ac y mae yn galw am danat.

²⁹Pan glybu hi, hi a gododd yn ebrwydd, ac a ddaeth atto ef.

³⁰Canys ni ddaethe yr Iesu etto i’r dref, ond yr oedd efe yn y lle yr aethe Martha i gyfarfod ag ef.

³¹Yna yr Iddewon, y rhai oeddynt gyd â hi yn y tŷ yn ei chyssuro hi, pan welsant Mair yn codi yn ebrwydd, ac yn myned allan, a’i canlynâsant hi, gan ddywedyd: y mae hi yn myned ac y bedd i ŵylo yno.

³²Yna wedi dyfod Mair lle yr oedd yr Iesu, pan welodd hi ef, hi a syrthiodd i lawr wrth ei draed ef, gan ddywedyd wrtho: Arglwydd pe buasit ti ymma, ni buase fy mrawd farw.

³³A phan welodd yr Iesu hi yn ŵylo, a’r Iddewon [hefyd] y rhai a ddaethent gyd â hi yn ŵylo, efe a riddfanodd yn yr yspryd, ac a ymgynhyrfodd, ac a ddywedodd:

³⁴Pa le y rhoesoch chwi ef? yna y dywedâsant wrtho: Arglwydd, tyret, a gwêl.

³⁵Y’r Iesu a wylodd.

³⁶Am hynny y dywedodd yr Iddewon, wele, fel yr oedd efe yn ei garu ef.

³⁷Eithr rhai o honynt a ddywedâsant: oni allase hwn, yr hwn a agorodd lygaid y dall beri na buase hwn farw?

³⁸Yna yr Iesu a riddfannodd eilwaith ynddo ei hun, ac a ddaeth at y bedd, ac ogof oedd, a charreg a ddodasid arno.

³⁹Dywedodd yr Iesu: codwch y garreg a Martha chwaer yr hwn a fuase farw, a ddywedodd wrtho: Arglwydd, y mae efe weithian yn drewi, herwydd y mae [yn farw] er ys pedwar diwrnod.

⁴⁰A’r Iesu a ddywedodd wrthi: oni ddywedais i ti, pes credit, y ceit ti weled gogoniant Duw?

⁴¹Yna y codâsant y garreg lle yr oedd y marw wedi ei ofod: a’r Iesu gan godi ei olwg i fynu a ddywedodd, y Tad, yr wyf yn diolch i ti, am wrando o honot arnaf.

⁴²Ond mi a ŵyddwn dy fod ti yn fyngwrando bob amser, eithr er mwyn y bobl y rhai ydynt yn sefyll o’m hamgylch, y dywedais, fel y credant mai ty di a’m hanfonaist i.

⁴³Ac wedi iddo ddywedyd hyn: efe a lefodd â llef vchel: Lazarus, tyret allan.

⁴⁴Yna yr hwn a fuase farw a ddaeth allan, yn rhwym ei draed a’i ddwylo mewn amdo, a’i wyneb a rwymasid â napcyn, a dywedodd yr Iesu wrthynt, gollyngwch ef, a gedwch iddo fyned ymmaith.

⁴⁵Yna llawer o’r Iddewon y rhai a ddaethent ac Mair, ac a welsent y pethau a wnaethe yr Iesu, a gredâsant ynddo ef.

⁴⁶Eithr rhai o honynt a aethant ymmaith at y Pharisæaid, ac a ddywedâsant iddynt y pethau a wnaethe yr Iesu.

⁴⁷Yna yr arch-offeiriaid, a’r Pharisæaid a gasclasant gyngor, ac a ddywedasant, Pa beth a wnawn? Canys y mae y dŷn ymma yn gwneuthur llawer o arwyddion.

⁴⁸Os gadawn ni ef felly, pawb a gredant iddo, ac fe a ddaw y Rhufeiniaid, ac a ddifethant ein lle ni a’n cenedl.

⁴⁹Yna Caiphas vn o honynt, yr hwn oedd arch-offeiriad y flwyddyn honno, a ddywedodd wrthynt: nid ydych chwi yn gŵybod dim:

⁵⁰Nac yn ystyried, mai buddiol yw i ni farw o vn dŷn dros y bobl: ac na chyfyrgoller y genedl oll.

⁵¹Hyn a ddywedodd efe, nid o honaw ei hun, eithr am ei fod yn arch-offeiriad y flwyddyn honno, efe a brophwydodd y bydde yr Iesu farw dros y genedl:

⁵²Ac nid tros y genedl honno yn vnic, eithr hefyd er casclu yng-hyd blant Duw, y rhai a wascarasid.

⁵³Yna o’r dydd hwnnw allan y cyd-ymgynghorasant am ei ladd ef.

⁵⁴Am hynny ni rodiodd yr Iesu mwy yn amlwg ym mysc yr Iddewon, ond efe a aeth oddi yno i’r wlad yr hon sydd yn agos i’r anialwch, i ddinas a elwir Ephraim, ac a arhôdd yno gyd â’i ddiscyblion.

⁵⁵A Phasc yr Iddewon oedd yn agos, a llawer a aethant o’r wlâd honno i fynu i Ierusalem o flaen y Pasc, iw hymlanhau eu hunain.

⁵⁶Yna y ceisiâsant yr Iesu, a dywedodd y naill wrth y llall yn sefyll yn y Deml, beth a dybiwch chwi, gan na ddaeth efe i’r ŵyl?

⁵⁷A’r arch-offeiriaid a’r Pharisæaid a roesent orchymyn os gwydde neb pa le yr oedd efe, ar fynegu, i gael ei ddal ef.