Read Мукъаддес Китап къырымтатар тилинде, Башланув 43 Bible Online

Башланув 43 - Мукъаддес Китап къырымтатар тилинде, bible

Башланув 43

¹Ер юзю устюнде ачлыкъ кучьленди.

²Юсуфнынъ агъалары Мысырдан кетирген ашны ашап битирген сонъ, бабалары оларгъа: — Кене барынъыз ве бираз ашлыкъ сатын алынъыз, — деди.

³Ехуда онъа: — О адам бизге: «Эгер къардашынъыз сизнен олмаса, козюм огюне корюнменъиз», — деп кесен-кес айтты.

⁴Эгер бизнен къардашымызны йиберсенъ, барар да, санъа ашлыкъны сатын алырмыз.

⁵Эгер йибермесенъ, бармамыз. Чюнки о адам бизге: «Эгер къардашынъыз сизнен олмаса, козюм огюне кельменъиз», — деди, — деди.

⁶Исраиль: — Не ичюн о адамгъа, сизде даа бир къардашынъыз олгъаныны айтып, башыма беля кетирдинъиз? — деди.

⁷— О адам бизден бизим акъкъымызда: «Бабанъыз даа сагъмы? Къардашынъыз бармы?» — деп сорады, — дедилер олар. — Биз онынъ суаллерине коре джевап бердик. «Къардашынъызны кетиринъиз», — дейджегини биз билип олур эдикми?

⁸Сонъ Ехуда, бабасы Исраильге: — Меннен огъланны йибер де, биз кетейик. О заман эм биз, эм сен, эм бизим балаларымыз сагъ къалырмыз ве ольмемиз.

⁹Онынъ ичюн джевабыны мен берерим. Оны менден талап этерсин. Эгер мен оны санъа кетирмесем ве алдынъа къоймасам, сенинъ огюнъде мен омюр-билля гуналы олурым.

¹⁰Биз вакъыт созмагъан олсакъ, энди эки кере барып къайтар эдик, — деди.

¹¹Бабалары Исраиль оларгъа: — Ойле олса, бойле япынъыз: янынъызгъа бу ернинъ энъ яхшы махсулларындан савутларгъа алып, о адамгъа бираз тюрлю тереклерден алынгъан къокъулы сакъызлар ве бал, фыстыкъ ве бадемлерни бахшыш оларакъ беринъиз.

¹²Янынъызгъа кумюшни эки къат чокъ алынъыз. Чувалларынъызнынъ агъызларына къайтарылып къоюлгъан кумюшни исе озь къолларынъызнен къайтарып беринъиз: бельки бу, хатадыр.

¹³Къардашынъызны да алынъыз ве ашыкъып кене о адамгъа барынъыз.

¹⁴Къудретли Алла исе, о, эм о бир къардашынъызны, эм Биньяминни сизнен йиберсин деп, сизге бу адамнынъ мераметини тапмагъа ярдым этер. Манъа исе баласыз олмагъа къысмет олса, баласыз олайым, — деди.

¹⁵Акъайлар бу бахшышларны ве эки къат чокъ кумюшни къолларына, Биньяминни янларына алдылар ве ашыкъып Мысыргъа кеттилер. Юсуфнынъ алдына кельдилер.

¹⁶Юсуф оларнынъ арасында Биньяминни корип, озь башлыгъына: — Бу адамларны эвиме алып кет ве айванлардан бирини сойып, аш азырла. Чюнки бугунь уйледе бу адамлар меннен ашайджакълар, — деди.

¹⁷О адам Юсуфнынъ айткъаны киби япты. О, агъа-къардашларны Юсуфнынъ эвине алып кетти.

¹⁸Бу адамлар оларны Юсуфнынъ эвине алып кеткенлеринден къоркътылар ве: — Биз эвель чувалларымызгъа къайтарылгъан кумюш ичюн, бизге илишмек ве уджюм этмек, ве бизни къул япмакъ ве эшеклеримизни алмакъ ичюн бизни мында алып кеттилер, — дедилер.

¹⁹Эвнинъ къапусы янында олар Юсуфнынъ башлыгъы алдына барып онъа:

²⁰— Эфенди, динъле! Аш сатын алмакъ ичюн биз эвель де кельген эдик.

²¹Арткъа къайткъанымызда, геджелемек ичюн токътадыкъ. Чувалларымызны ачтыкъ, ве эр биримизнинъ чувалы агъзында онынъ тамам одемек ичюн берильген кумюши тура эди. Биз оны озь къолумызнен къайтарамыз.

²²Аш сатын алмакъ ичюн исе, биз башкъа кумюш кетирдик. Чувалларымызгъа бизим кумюшимизни ким къойгъаныны биз бильмеймиз, — деп айтмагъа башладылар.

²³— Раатсыз олманъыз, — деди о, — къоркъманъыз. Сизинъ Алланъыз ве бабанъызнынъ Алласы чувалларынъызгъа хазине къойгъандыр. Кумюшинъиз манъа келип еткен эди. Сонъ Шимеонны оларгъа алып кельди.

²⁴Бу адам акъайларны Юсуфнынъ эвине кирсетти ве оларгъа сув берди. Олар аякъларыны ювдылар. Эшеклерине исе о, ем берди.

²⁵Уйледе Юсуфнынъ келювине агъа-къардашлары бахшышларыны азырладылар, чюнки анда аш ашайджакълары акъкъында хабердар эдилер.

²⁶Юсуф эвине къайтты. Олар онынъ эвине къолларында олгъан бахшышларыны кетирдилер ве седждеге къапандылар.

²⁷О, олардан сагълыкълары акъкъында ве: — Сиз айткъан къарт бабанъыз сагъ-селяметми? О даа сагъмы? — деп сорады.

²⁸— Бабамыз, сенинъ къулунъ, сагъ-селямет, — дедилер олар. — Даа сагъ. Олар башларыны эгип, кене седждеге къапандылар.

²⁹Юсуф бакъты да, анасынынъ огълу олгъан Биньямин къардашыны корьди ве деди: — Сиз манъа айткъан кичик къардашынъыз бумы? Алла санъа мераметлик эйлесин, огълум!

³⁰Сонъ Юсуф ашыкъып кетти, чюнки къардашына севги толды ве о, агълайджакъ къарарына кельди. О, ички одагъа кетти ве анда агълады.

³¹Сонъ бетини ювып чыкъты ве озюни тутып: — Ашны къоюнъыз, — деди.

³²Эм Юсуфкъа, эм оларгъа, эм Юсуфнен берабер ашагъан мысырлыларгъа ашны айры-айры софраларгъа къойдылар. Чюнки мысырлылар еудийлернен берабер ашамайлар. Бу, мысырлылар ичюн арамдыр.

³³Агъа-къардашлары Юсуфнынъ къаршысына сыранен отурдылар: биринджи огъул биринджи догъгъанына коре, биринджи отурды, олардан кичиги исе, онынъ кичиклигине коре сонъ отурды. Акъайлар бири-бирине тааджипли бакъышлар ата эдилер.

³⁴Юсуф оларгъа озюнинъ софрасындан ашлар ёллай эди, эм де Биньяминнинъ пайы, башкъаларына бакъкъанда, беш къат чокъ эди. Олар даа ички ичтилер ве Юсуфнен берабер саргъушландылар.