Read Мукъаддес Китап къырымтатар тилинде, Марк 10 Bible Online

Марк 10 - Мукъаддес Китап къырымтатар тилинде, bible

Марк 10

¹Иса, о ерден чыкъып, Иордан озенининъ артындаки Еудие мемлекетине кельди. Онынъ этрафында кене де пек чокъ адам топланды. О, Озь адети боюнджа адамларны огрете эди.

²Базы фериселер Оны сынамакъ ниетинен якъынлашып: — Къанун боюнджа акъайгъа озь апайындан айырылмакъ мумкюнми? — деп сорадылар.

³Иса исе олардан: — Муса сизлерге не буюргъан эди? — деп сорады.

⁴— Муса, акъай айырув къягъытыны язып апайындан айырылмагъа мумкюн деп, рухсет берген эди, — деди фериселер.

⁵Иса оларгъа джевап берип: — Юреклеринъиз таш киби олгъаны ичюн, сизлерге бу эмирни язып къалдырды, — деди.

⁶— Аслында, Алла дюньяны яраткъанда, адамларны «акъай ве апай этип яратты».

⁷Шу себептен «акъай, ана-бабасыны къалдырып, озь апайына япышаджакъ,

⁸ве олар экиси бир вуджут оладжакълар». Бойледже, олар энди эки дегиль, бир беден сайылалар.

⁹Алла къошкъаныны адам айырмасын, — деди.

¹⁰Эвге кельген сонъ, шегиртлери Исадан кене шу шейни сорадылар.

¹¹О, оларгъа: — Ким, озь апайындан айырылып, башкъасына эвленсе, о, сабыкъ апайына нисбетен аиле садыкълыгъыны боза, — деди.

¹²— Апай да, озь акъайынен айырылып, башкъасына чыкъса, о да аиле садыкълыгъыны боза.

¹³Исанынъ алдына, къолларынен тийип, хайыр дувасыны окъусын деп, балаларны кетире эдилер. Шегиртлер исе оларгъа ёл бермедилер.

¹⁴Иса буны корьгенде, ачувланып: — Балаларгъа Манъа кельмеге ёл ачынъыз, оларны токътатманъыз, чюнки Алланынъ Падишалыгъы оларнынъкидир.

¹⁵Сизлерге догърусыны айтам: ким Алланынъ Падишалыгъыны бала киби къабул этмесе, анда киралмайджакъ, — деди.

¹⁶Сонъ, балаларны къучакълап, эллерини башларына къойып, хайыр дувасыны окъуды.

¹⁷Иса ёлгъа чыкъаяткъанда, кимдир чапып келип, Онынъ огюнде тиз чёкти ве: — Яхшы Оджам! Эбедий аяткъа насип олмакъ ичюн не япмакъ керек? — деп сорады.

¹⁸Иса онъа: — Манъа не ичюн «яхшы» дейсинъ? Бир Алладан башкъа ич кимсе яхшы дегиль.

¹⁹Сен эмирлерни билесинъ: адамнынъ джаныны алма, аиле садыкълыгъыны бозма, хырсызлама, ялан шаатлыкъ этме, алдатма, ана-бабанъны урьмет эт, — деди.

²⁰О адам, Исагъа джевап къайтарып: — Оджам! Буларны эписини яшлыгъымдан берли япып келем, — деди.

²¹Иса онъа бакъты ве бир кереден оны бегенди. — Санъа бир шей етишмей. Бар, бутюн мал-мулькюнъни сатып, акъчасыны фукъарелерге болип бер. О вакъыт зенгинлигинъ кокте оладжакъ. Сонъ кель де, артымдан юр, — деди.

²²Лякин, бу сёзлерни эшиткенинен, о адам къайгъы ичинде о ерден чыкъып кетти, чюнки онынъ байлыгъы буюк эди.

²³Иса, этрафына козь ташлап, шегиртлерине: — Зенгин адамларгъа Алла Падишалыгъына кирмеси агъыр! — деди.

²⁴Шегиртлер бу сёзлерни эшитип, шашып къалдылар. Иса исе, текрарлап: — Балаларым, Алла Падишалыгъына кирмеси пек агъыр!

²⁵Девенинъ ине тешигинден кечмеси, зенгин адамнынъ Алла Падишалыгъына киргенинден къолайдыр,— деди.

²⁶Шегиртлер даа бетер шашып, бир-биринден: — Ойле олса, ким къуртарыладжакъ экен? — деп сорадылар.

²⁷Иса, оларгъа козьлерини тикип: — Адамларгъа бунынъ имкяны ёкъ, лякин Алланынъ ярдымынен имкяны бар. Чюнки Алла ичюн эр шей мумкюн ола, — деди.

²⁸Пётр, сёз алып, Исагъа: — Мына, биз эр шейлеримизни къалдырып, Сенинъ артынъдан кеттик, — деди.

²⁹Иса онъа: — Сизлерге догърусыны айтам: ким Мен ве Къуванчлы Хабер ичюн эвини, агъа-къардашларыны, тата-къыз къардашларыны, ана-бабасыны, балаларыны, озь тарлаларыны ташлап кетсе,

³⁰о шимди, бу дюньяда, чекеджек зулумларнен берабер, юз кере зияде эвлер, агъа-къардашлар, тата-къыз къардашлар, аналар, балалар ве тарлаларгъа саип оладжакъ. Эбедий дюньяда исе эбедий аяткъа малик оладжакъ.

³¹Лякин шимди биринджи олгъан чокъ адамлар сонъунда, сонъунда олгъанлар исе биринджи оладжакълар, — деди.

³²Энди олар Ерусалимге тараф ёл алдылар. Иса эписининъ огюнде кете эди. Шегиртлери теляшланып, башкъалары исе къоркъа-къоркъа Онынъ артындан юре эдилер. Иса он эки шегиртини янына чагъырып, кене Озюнен не оладжагъы акъкъында айтып башлады:

³³— Шимди биз Ерусалимге келип киреятамыз. Анда Инсан Огълуны баш руханийлер ве Къанун оджаларынынъ къолуна тутып береджеклер. Олар Оны олюмге укюм этип, Алланы бильмеген адамларына береджеклер.

³⁴Олар Оны масхара этип, онъа тюкюреджеклер, оны къамчылайджакълар ве ольдюреджеклер. Амма учюнджи куню О, тириледжек, — деди.

³⁵Зебедайнынъ огъуллары Якъуп ве Юхан, Исанынъ алдына келип: — Оджам, бир истегимиз бар, оны биз ичюн япкъанынъны пек истеймиз, — дедилер.

³⁶— Сизлер ичюн не япкъанымны истейсиз? — деп сорады Иса.

³⁷Олар: — Сен Улу олгъан сонъ, биримиз Сенинъ онъ тарафынъда, экинджимиз исе сол тарафынъда отургъанымызгъа разылыкъ бер, — дедилер.

³⁸Иса оларгъа: — Сизлер не истегенинъизни бильмейсиз. Мен ичеджек къадеден сиз ичип олурсызмы? Мен батып чыкъаджакъ терен сувларгъа сиз батып чыкъаджакъсызмы? — деди.

³⁹Олар: — Япармыз, — деп джевап бердилер. Иса исе оларгъа: — Сиз Мен ичкен къадеден ичеджексиз, Мен батып чыкъкъан терен сувларгъа батаджакъсыз.

⁴⁰Амма Меним онъ ве сол тарафымда отурмагъа разылыкъ бермек Меним къолумда дегиль. Бу ерлерни Алла кимге азырлагъан олса, олар отураджакълар.

⁴¹Башкъа он шегирти буны эшитип, Якъуп ве Юхангъа ачувландылар.

⁴²Иса оларны янына чагъырып: — Сиз билесиз, башкъа миллетлернинъ башлыкълары оларакъ сайылгъан адамлар оларгъа башлыкъ япалар ве буюклери оларнынъ устюнде укюм сюрелер.

⁴³Амма сизлернинъ аранъызда бойле шей олмасын! Ким сизде буюк олмагъа истесе, сизге хызметчи олсун.

⁴⁴Ким исе сизлернинъ аранъызда биринджи олмагъа истесе, эписине къул олсун.

⁴⁵Чюнки Инсан Огълу да Озюне хызмет эттирмек ичюн кельмеди. О, Озю хызмет этмек ве Озь джаныны къурбан этип, чокътан-чокъларны къуртармакъ ичюн кельди, — деди.

⁴⁶Иса Ерихон шеэрине кельди. Сонъ О, шеэрден шегиртлеринен ве чокъ адамнен берабер чыкъып кетеяткъанда, Тимай огълу сокъур Бартимай, садакъа сорап, ёл кенарында отура эди.

⁴⁷О, назаретли Исанынъ кечип кеткенини эшитип: — Эй, Давут Огълу Иса! Манъа мерамет эт! — деп къычырды.

⁴⁸Чокъ адамлар онынъ агъзыны къапатмагъа истедилер, амма о, даа бетер къычырды: — Эй, Давут Огълу! Манъа мерамет эт!

⁴⁹Иса токътап: — Оны мында чагъырынъыз, — деди. Кёрны чагъырып, онъа: — Джесюр ол, еринъден тур! О, сени чагъыра, — дедилер.

⁵⁰Бартимай усть урбасыны чыкъарып четке атты, еринден сычрап турды да, Исанынъ янына барды.

⁵¹Иса ондан: — Сен Менден не истейсинъ? — деп сорады. — Раввуни [4], козьлерим корьсюн! — деди кёр адам.

⁵²Иса онъа: — Бар, сени иманынъ къуртарды, — деди. Бартимай шу ань коре башлады ве Исанынъ артындан ёл бою кетти.