Read EBV24_een_eigentijdse_Bijbelvertaling Psalmen 78 Bible Online

Psalmen 78 - EBV24_een_eigentijdse_Bijbelvertaling bible

Psalmen 78

¹Een overdenking van Asaf. O mijn volk, luister naar mijn Wet! Neig jullie oor tot de woorden van mijn mond.

²Ik zal mijn mond openen met een spreuk, ik zal verborgenheden uit het verre verleden doen opkomen,

³die wij gehoord hebben en kennen, die onze vaderen aan ons hebben verteld.

⁴Wij zullen ze niet verbergen voor hun zonen, voor de volgende generatie. Wij zullen de lovenswaardigheden van de HEERE verkondigen, zijn machtige daden en zijn wonderen die Hij heeft gedaan.

⁵Want Hij heeft een getuigenis opgericht in Jakob, een Wet gesteld in Israël, die Hij onze vaderen geboden heeft om aan hun zonen bekend te maken,

⁶opdat de volgende generatie die zal kennen, de zonen die na hen geboren zullen worden, opdat ook zij zullen opstaan en het aan hun zonen zullen vertellen,

⁷opdat die hun vertrouwen op GOD zullen stellen, en de daden van God niet zullen vergeten, maar zijn geboden zullen bewaren,

⁸en zij niet als hun vaderen zouden worden, een koppige en opstandige generatie, een generatie met een onstandvastig hart en een ontrouwe geest tegenover God.

⁹De zonen van Efraïm, die met de boog gewapend waren, keerden terug op de dag van de strijd.

¹⁰Zij hielden zich niet aan het Verbond met GOD, zij weigerden in zijn Wet te wandelen.

¹¹Zij vergaten zijn daden en zijn wonderen, die Hij hun had laten zien.

¹²Voor de ogen van hun vaderen had Hij een wonder gedaan, in het land Egypte, in het veld van Zoan.

¹³Hij deed de zee splijten en liet hen er doorheengaan, de wateren liet Hij als een dam overeind staan.

¹⁴Hij leidde hen overdag met de wolk, en heel de nacht met het licht van vuur.

¹⁵Hij spleet de rotsen in de woestijn, en gaf hen overvloedig te drinken, als uit bruisende wateren.

¹⁶Hij liet stromen uit de rots vloeien, Hij liet de wateren neerdalen als rivieren.

¹⁷Maar zij gingen door met zondigen tegen Hem, in de dorre wildernis kwamen zij in opstand tegen de Allerhoogste.

¹⁸Zij verzochten God in hun hart, door voedsel te vragen naar de begeerte van hun ziel.

¹⁹Zij spraken tegen GOD en zeiden: “Zou God een tafel in de woestijn kunnen dekken?

²⁰Zie, hij heeft de rots geslagen zodat er wateren uitvloeiden en rivieren uitstroomden. Zou Hij ook brood kunnen geven, of vlees voor zijn volk kunnen klaarmaken?”

²¹Daarom luisterde de HEERE en ontstak in toorn. Een vuur ontbrandde tegen Jakob, zijn toorn laaide op tegen Israël,

²²omdat zij niet op GOD vertrouwden, en niet in zijn redding geloofden.

²³Hij gebood de wolken daarboven, Hij opende de deuren van de hemel.

²⁴Hij liet het manna op hen regenen, Hij gaf hun hemels koren.

²⁵Iedereen at het brood van machtigen. Hij zond hun eten voor onderweg tot verzadiging toe.

²⁶Hij deed de oostenwind opsteken aan de hemel, door zijn macht stuurde Hij de zuidenwind.

²⁷Het regende vlees op hen als stof, gevleugeld gevogelte als het zand van de zeeën.

²⁸Hij liet het vallen midden in zijn legerkamp, rondom zijn woningen.

²⁹Zij aten en werden volop verzadigd, zij kregen wat zij begeerden.

³⁰Zij waren nog niet losgekomen van hun begeerte, hun spijs was nog in hun mond,

³¹toen de toorn van GOD tegen hen oplaaide. Hij doodde de vetsten onder hen, de jongemannen van Israël deed Hij in het stof neervallen.

³²Ondanks dit alles zondigden zij nog steeds, en geloofden niet in zijn wonderen.

³³Hij liet hun dagen als een damp voorbijgaan, hun jaren als een verschrikking.

³⁴Wanneer Hij hen doodde, zochten zij Hem, zij keerden terug en zochten God ijverig.

³⁵Zij dachten eraan dat GOD hun Rots was, God, de Allerhoogste, hun Losser.

³⁶Zij vleiden Hem met hun mond, met hun tong logen zij tegen Hem.

³⁷Hun hart was niet standvastig bij Hem, zij waren niet trouw aan zijn verbond.

³⁸Hij was barmhartig, Hij verzoende de ongerechtigheid, Hij vernietigde niet, maar wendde zijn toorn vaak af en wekte niet al zijn woede op.

³⁹Hij dacht eraan dat zij vlees waren, een wind die heengaat en niet terugkeert.

⁴⁰Hoe vaak kwamen ze in opstand tegen Hem in de woestijn, griefden zij Hem in de wildernis!

⁴¹Steeds weer stelden zij God op de proef, en krenkten ze de Heilige van Israël.

⁴²Zij dachten niet aan zijn hand, aan de dag toen Hij hen vrijkocht uit de hand van een onderdrukker,

⁴³toen Hij zijn tekenen deed in Egypte, zijn wonderen in het veld van Zoan,

⁴⁴toen Hij hun rivieren in bloed veranderde, ja, al hun waterstromen, zodat zij niet konden drinken.

⁴⁵Hij zond een zwerm ongedierte onder hen die hen verteerde, en kikkers die hen verwoestten.

⁴⁶Hij gaf hun opbrengst aan de verslinder, en hun oogst aan de sprinkhaan.

⁴⁷Hij doodde hun wijnstok door de hagel, hun wilde vijgenbomen door grote hagelstenen.

⁴⁸Hij gaf hun vee over aan de hagel, hun kudden aan de bliksemflitsen.

⁴⁹Hij zond de gloed van zijn toorn onder hen, heftig, grimmig en benauwend, een menigte engelen met plagen.

⁵⁰Hij baande een pad voor zijn toorn, Hij spaarde hun ziel niet voor de dood, hun dieren gaf Hij over aan de pest.

⁵¹Hij sloeg iedere eerstgeborene in Egypte, het begin van hun mannelijke kracht in de tenten van Cham.

⁵²Hij liet zijn volk als schapen optrekken, Hij leidde hen als een kudde door de woestijn.

⁵³Hij leidde hen veilig en zij waren niet bevreesd, want de zee had hun vijanden bedekt.

⁵⁴Hij bracht hen naar zijn heilige grond, naar deze berg die zijn rechterhand verworven had.

⁵⁵Hij verdreef volken voor hen uit, Hij liet hun erfdeel met het meetsnoer aan hen toevallen, en deed de stammen van Israël in hun tenten wonen.

⁵⁶Maar zij stelden Hem op de proef en waren opstandig tegen GOD, de Allerhoogste, zij hielden zich niet aan zijn getuigenissen.

⁵⁷Zij weken achteruit en handelden trouweloos, net als hun vaderen. Zij dwaalden als een verraderlijke pijl van de boog.

⁵⁸Door hun offerhoogten hebben zij Hem getergd, door hun gehouwen beelden maakten zij Hem jaloers.

⁵⁹GOD hoorde het en ontstak in toorn. Hij kreeg een vreselijke afkeer van Israël.

⁶⁰Hij verliet de Woning in Silo, de Tent die Hij onder de mensen had opgeslagen.

⁶¹Hij gaf zijn sterkte over aan gevangenschap, zijn sieraad aan de hand van de benauwer.

⁶²Hij leverde zijn volk over aan het zwaard, en ontbrandde in toorn tegen zijn erfdeel.

⁶³Het vuur verteerde hun jongemannen, hun maagden werden niet bezongen.

⁶⁴Hun priesters vielen door het zwaard, en hun weduwen weenden niet.

⁶⁵Toen ontwaakte mijn Heer als iemand die sliep, als een held die het uitbrult door de wijn.

⁶⁶Hij sloeg zijn benauwers achterwaarts, eeuwige smaad bracht Hij hun toe.

⁶⁷Hij verwierp de tent van Jozef, de stam van Efraïm verkoos Hij niet.

⁶⁸Hij koos de stam van Juda uit, de berg Sion die Hij liefhad.

⁶⁹Hij bouwde zijn Heiligdom als de hoge hemelen, als de aarde die Hij voor eeuwig gegrondvest heeft.

⁷⁰Hij koos zijn dienaar David uit, Hij haalde hem uit de schaapskooien.

⁷¹Vanachter de zogende schapen en geiten liet Hij hem komen, om Jakob, zijn volk, te weiden, en Israël, zijn erfenis.

⁷²Hij heeft hen geweid naar de oprechtheid van zijn hart, hij heeft hen met bekwame hand geleid.