Read ადიშის ოთხთავი 897 წ. – ძველი მონუსკრიპტები მათეს სახარება 12 Bible Online

მათეს სახარება 12 - ადიშის ოთხთავი 897 წ. – ძველი მონუსკრიპტები bible

მათეს სახარება 12

¹მას ჟამსა შინა წარვიდოდა იესუ დღესა შაფათსა ყანობირსა მათსა. ხოლო მოწაფეთა მისთა შეემშია, და იწყეს მუსრვად თავისა ჴუვილისა და ჭამად.

²ხოლო ფარისეველთა მათ რაჲ იხილეს, ჰრქუეს მას: აჰა, ესერა, მოწაფენი შენნი იქმან, რომელი არა ჯერ-არს შაფათსა შინა საქმედ.

³ხოლო თავადმან ჰრქუა მათ: არა აღმოგიკითხავსა, რაჲ-იგი ყო დავით, ოდეს-იგი შეემშია, და მისთანათა მათ?

⁴ვითარ-იგი შევიდა ტაძარსა ღმრთისასა და პურნი იგი შესაწირავთანი შეჭამნა, რომელთაჲ არა ჯერ-იყო ჭამად მისა, არცა მისთანათა მათ, გარნა მღდელთა ხოლო?

⁵ანუ არა აღმოგიკითხავს შჯულსა, რამეთუ შაფათსა შინა მღდელთა ტაძარსა მას შინა შაფათი შეურაცხ-ყვიან და უბრალო არიან?

⁶ხოლო მე გეტყჳ თქუენ, ვითარმედ: ტაძრისა უფროჲს არს აქა.

⁷უკუეთუმცა გეცნა, რაჲ არს: წყალობაჲ მნებავს და არა მსხუერპლი, არცამცა შჯიდით უბრალოთა.

⁸რამეთუ უფალ არს ძჱ კაცისაჲ შაფათისაცა.

⁹და წარმოვიდა მიერ იესუ და მოვიდა შესაკრებელსა მათსა.

¹⁰და იყო მუნ კაცი, რომელსა ჴელი განჴმელ ედგა. და ჰკითხვიდეს მას და ეტყოდეს: უკუეთუ ჯერ-არს შაფათსა კურნებაჲ? რაჲთამცა შეასმინეს იგი.

¹¹ხოლო იესუ ჰრქუა მათ: ვინ არს თქუენგანი კაცი, რომელსა ედგას ცხოვარი ერთი, და შთავარდეს იგი შაფათსა შინა ჴნარცუსა, არამე უპყრას და აღადგინოს იგი?

¹²აწ უკუე რაოდენმე უმჯობეს არს კაცი ცხოვრისა? აწ ჯერ-არს შაფათსა შინა კეთილისა საქმე.

¹³მაშინ ჰრქუა კაცსა მას: განირათხ ჴელი შენი! და მან განირთხა, და განცოცხლდა, ვითარცა ერთი იგი.

¹⁴ხოლო ფარისეველნი იგი გამოვიდეს და ზრახვა-ყვეს მისთჳს, რაჲთამცა წარწყმიდეს იგი. და იესუ, ვითარ გულისჴმა-ყო, წარვიდა მიერ.

¹⁵და მისდევდეს მას ერნი მრავალნი, და განკურნნა იგი ყოველნი.

¹⁶და შეჰრისხნა მათ, რაჲთა არა გამოაცხადონ იგი.

¹⁷რაჲთა აღესრულოს სიტყუაჲ იგი, ესაია წინაწარმეტყუელისა თქუმული.

¹⁸აჰა, ესერა, ძჱ ჩემი, რომელი გამოვირჩიე, რომელ სთნავს სულსა ჩემსა. დავდვა სული ჩემი მის ზედა და სამართალნი წარმართთა მიუთხრნენ.

¹⁹არა უჴდებოდის, არცა ღაღადებდეს, არცა ესმეს ვის უბნებსა ჴმაჲ მისი.

²⁰ლერწამი დასხერილი არა შემუსროს, და პატრუკი აღნთებული არა დაშრტეს, ვიდრემდის გამოიღოს მძლედ სასჯელი.

²¹და სახელსა მისსა წარმართნი ესვიდენ.

²²მაშინ მოართუეს მას ეშმაკეული ბრმაჲ და ყრუჲ, და განკურნა იგი, ვითარმედ ყრუჲ იგი და ბრმაჲ იტყოდესცა და ხედვიდესცა.

²³და დაუკჳრდებოდა ყოველსა მას ერსა და იტყოდეს: ნუმცა ესე არს ქრისტე, ძჱ იგი დავითისი?

²⁴ხოლო ფარისეველთა მათ ვითარ იხილეს, თქუეს: ესე არარაჲთ განჰჴდის ეშმაკთა მათ, გარნა ბელზებულითა, მთავრითა მით ეშმაკთაჲთა.

²⁵ვითარ ცნა იესუ ზრახვაჲ იგი მათი, ჰრქუა მათ: ყოველი სამეუფოჲ, გავთული თავსა ზედა მისსა, აღოჴრდის; და ყოველი ქალაქი ანუ სახლი, განყოფილი თავსა ზედა თჳსსა, ვერ დადგეს.

²⁶და თუ ეშმაკი ეშმაკსა განჰჴდის, თავსა ზედა თჳსსა გავთულ არს; ვითარმე უკუე ეგოს მეუფებაჲ იგი მისი?

²⁷უკუეთუ მე ბელზებულითა განვჰჴდი ეშმაკთა, ძენი თქუენნი რომლითა განასხმენ? ამისთჳს იგინი მსაჯულ თქუენდა იყვნენ.

²⁸უკუეთუ სულითა ღმრთისაჲთა განვჰჴდი მე ეშმაკთა, უკუე მოწევნულ არს თქუენ ზედა სასუფეველი იგი ღმრთისაჲ.

²⁹ანუ ვითარმე ვინ უძლის შესლვად სახლსა ძლიერისასა და ჭურჭრისა მისისა იავარის-ყოფაჲ, ვიდრე არა პირველად შეკრას ძლიერი იგი და მაშინღა სახლი იგი მისი იავარ-ყოს?

³⁰რომელი ჩემ თანა არა არს, იგი ჩემდა მტერ არს; და რომელი არა შეჰკრებს ჩემ თანა, იგი განაბნევს.

³¹ამისთჳს გეტყჳ თქუენ: ყოველივე ცოდვაჲ და გმობაჲ მიეტეოს კაცთა, ხოლო სულისათჳს გმობაჲ არა მიეტეოს.

³²და თუ ვინმე თქუას სიტყუაჲ ძისა კაცისაჲსათჳს, მიეტეოს მას; ხოლო რომელმან თქუას სულისა წმიდისათჳს, არა მიეტეოს მას არცა ამას საუკუნესა, არცა მერმესა.

³³ანუ ყავთ ხჱ იგი კეთილ და ნაყოფიცა იგი მისი კეთილ; ანუ ყავთ ხჱ იგი ჯერკუალ და ნაყოფი მისი ჯერკუალ; რამეთუ ნაყოფისაგან ხჱ საცნაურ იქმნის.

³⁴ნაშობნო იქედნეთანო, ვითარ უძლოთ კეთილისა სიტყუად? რამეთუ თქუენ უკეთურნი ხართ, რამეთუ ნამეტავისაგან გულისა პირი იტყჳს.

³⁵კეთილმან კაცმან კეთილისაგან საუნჯისა გამოიღის კეთილი, და ბოროტმან კაცმან ბოროტისაგან საუნჯისა გამოიღის ბოროტი.

³⁶ხოლო მე გეტყჳ თქუენ: ყოველი სიტყუაჲ ცუდი, რომელი თქჳან კაცთა, მისცენ მისთჳს სიტყუაჲ დღესა მას სასჯელისასა.

³⁷რამეთუ სიტყუათა შენთაგან განჰმართლდე და სიტყუათა შენთაგან დაისაჯო.

³⁸მაშინ მიუგეს მას რომელთამე მწიგნობართაგანთა და ფარისეველთაგანთა და ჰრქუეს: მოძღუარ, გუნებავს შენგან სასწაულისა ხილვაჲ.

³⁹ხოლო მან მიუგო მათ და ჰრქუა: ნათესავი უკეთური და მომრუშე სასწაულსა ეძიებს, და სასწაული არა ეცეს მას, გარნა სასწაული იონაჲს წინაწარმეტყუელისაჲ.

⁴⁰რამეთუ ვითარცა იყო იონა მუცელსა მას ვეშაპისასა სამ დღე და სამ ღამე, ეგრე იყოს ძჱ კაცისაჲ გულსა შიდა ქუეყანისასა სამ დღე და სამ ღამე.

⁴¹კაცნი ნინეველნი აღდგენ სასჯელსა მას ნათესავსა ამას თანა და დასაჯონ იგი, რამეთუ შეინანეს ქადაგებასა იონაჲსსა; და, აჰა, ესერა, უფროჲს იონაჲსა არს აქა.

⁴²დედოფალი იგი ბღუარისაჲ აღდგეს სასჯელსა მას ნათესავსა ამას თანა და დასაჯოს იგი, რამეთუ მოვიდა კიდით ქუეყანისაჲთ სმენად სიბრძნისა სოლომონისა; და, აჰა, უფროჲს სოლომონისა არს აქა.

⁴³ხოლო რაჟამს არაწმიდაჲ იგი სული გამოვიდეს კაცისაგან, განვიდეს იგი ურწყულთა ადგილთა, ეძიებნ განსასუენებელსა ადგილსა და არა პოის.

⁴⁴მაშინ თქჳს: მივიქცე სახიდ ჩემდა, ვინაჲთცა-იგი გამოვედ. და მოვიდის და პოვის იგი ცალიერი, მომართებული და განშუენებული და შემკული.

⁴⁵მაშინ წარვიდის და მოიყვანის მის თანა სხუანი სულნი შჳდნი, უბოროტესნი მისა, და მოვიდის და დაემკჳდრის მუნ. და იქმნის უკუანაჲსკნელი კაცისაჲ მის უძჳრეს პირველისა მის. ესრეთ ეყოს ნათესავსაცა ამას უკეთურსა.

⁴⁶და ვიდრე იგი ეტყოდაღა ერსა მას, აჰა, ესერა, დედაჲ მისი და ძმანი მისნი დგეს გარე და ეძიებდეს მას სიტყუად.

⁴⁷მაშინ ჰრქუა ვინმე მას: აჰა, დედაჲ შენი და ძმანი შენნი დგანან გარე და უნებს რაჲმე სიტყუად შენდა.

⁴⁸ხოლო იესუ მიუგო მეტყუელსა მას და ჰრქუა: ვინ არს დედაჲ ჩემი ანუ ვინ არიან ძმანი ჩემნი?

⁴⁹და მიყო ჴელი მისი მოწაფეთა თჳსთა და თქუა: აჰა, დედაჲ ჩემი და ძმანი ჩემნი!

⁵⁰რამეთუ რომელმან ყოს ნებაჲ მამისა ჩემისა ზეცათაჲსაჲ, იგი არს ძმაჲ, დაჲ და დედაჲ.