Read ადიშის ოთხთავი 897 წ. – ძველი მონუსკრიპტები მათეს სახარება 25 Bible Online

მათეს სახარება 25 - ადიშის ოთხთავი 897 წ. – ძველი მონუსკრიპტები bible

მათეს სახარება 25

¹მაშინ ემსგავსოს სასუფეველი ცათაჲ ათთა ქალწულთა, რომელთა მოიხუნეს სანთელნი მათნი და გამოვიდეს წინამიგებებად სიძისა.

²ხოლო ხუთნი იგი მათგანნი იყვნეს სულელ და ხუთნი -- ბრძენ.

³სულელთა მათ რა აღიხუნეს სანთელნი მათნი, არა აიღეს მათ თანა ზეთი.

⁴ხოლო ბრძენთა მათ მიიღეს მათ თანა ზეთი საზეთითა მათითა სანთელთა მათთა თანა.

⁵და ვითარ ყოვნიდა სიძე იგი, მიერულა ყოველთა და დაიძინეს.

⁶შუვაღამეს ოდენ ჴმა იყო: აჰა, ესერა, სიძჱ, გამოედით და მიეგებვოდეთ მას!

⁷მაშინ აღდგეს ყოველნი იგი ქალწულნი და აღიგნეს სანთელნი იგი მათნი.

⁸ხოლო სულელნი იგი ეტყოდეს ბრძენთა მათ: გუეცით ჩუენცა ზეთი ზეთისა მაგის თქუენისაჲ, რამეთუ სანთელნი ჩუენნი დაგჳშრტებიან.

⁹მიუგეს ბრძენთა მათ და ჰრქუეს: ნუუკუე ვერ გუეყოს ჩუენ და თქუენ; მივედით მოფარდულთა და იყიდეთ თქუენდა.

¹⁰მი-რაჲ-ვიდოდეს იგინი სყიდად, მოვიდა სიძე იგი, და მზანი იგი შევიდეს მის თანა ქორწილსა მას, და დაეჴშა კარი.

¹¹უკუანაჲსკნელ მოვიდეს სხუანი იგი ქალწულნი და იტყოდეს: უფალო, უფალო, განგჳღე ჩუენ!

¹²ხოლო მან მიუგო და ჰრქუა: მართლიად გეტყჳ თქუენ: არა გიცნი თქუენ.

¹³აწ მღჳძარე იყვენით, რამეთუ არა უწყით დღე იგი, არცა ჟამი.

¹⁴ვითარცა კაცსაღა ეგულებინ გზად სლვად, მოუწოდა თჳსთა მონათა და მისცა მათ ნაყოფი თჳსი;

¹⁵და რომელსამე მისცა ხუთი ქანქარი, და რომელსამე -- ორი, და რომელსამე -- ერთი, თითოეულსა მსგავსად თჳსისა ძალისა, და წარვიდა.

¹⁶მუნქუესვე წარვიდა, რომელმან ხუთი ქანქარი მიიღო, იქმოდა მას და შესძინა სხუაჲ ხუთი.

¹⁷ეგრეცა, რომელმან ორი მიიღო, შესძინა სხუაჲ ორი.

¹⁸ხოლო რომელმან ერთი იგი მიიღო, წარვიდა და აღმოთხარა ქუეყანაჲ და დამალა ვეცხლი იგი უფლისა თჳსისაჲ.

¹⁹შემდგომად მრავლისა ჟამისა მოვიდა უფალი მათ მონათაჲ და ყო სიტყუა მათ თანა.

²⁰და მოვიდა, რომელსა ხუთი ქანქარი მიეღო, მოართუა მას სხუაჲ ხუთი ქანქარი და ჰრქუა: უფალო, ხუთი ქანქარი მომეც მე, აჰა, ესერა, სხუაჲ ხუთი ქანქარი შევსძინე.

²¹ჰრქუა მას უფალმან მისმან: კეთილო მონაო, სახიერო და სარწმუნოო, მცირედსა ზედა სარწმუნო იქმენ, მრავალსა ზედა დაგადგინო შენ; შევედ სიხარულსა უფლისა შენისასა.

²²წარდგა, რომელსა-იგი ორი ქანქარი მიეღო, და ჰრქუა: უფალო, ორი ქანქარი მომეც, აჰა, ორი სხუაჲ ქანქარი შევსძინე.

²³ჰრქუა მას უფალმან მისმან: კეთილო მონაო, სახიერო და სარწმუნოო, მცირედსა ზედა სარწმუნო იქმენ შენ, მრავალსა ზედა დაგადგინო შენ. შევედ სიხარულსა უფლისა შენისასა.

²⁴წარმოდგა, რომელსა ერთი ქანქარი მიეღო, და თქუა: უფალო, უწყოდე, რამეთუ ფიცხელ კაც ხარ შენ: მოიმკი, სადა არა სთესი, და შეიკრიბი, რომელ არა განგიბნევიან.

²⁵და შემეშინა, მივედ და დავჰფალ ქანქარი იგი შენი ქუეყანასა. აჰა, შენ თანა არს შენი.

²⁶მიუგო უფალმან მისმან და ჰრქუა მას: უკეთურო მონაო და მედგარო, უწყოდე, რამეთუ მოვიმკი, სადა არა დავსთესი, და შევიკრიბი, სადა არა განმიბნევიენ,

²⁷გიღირდა ვეცხლი იგი ჩემი მიცემად ვაჭართა, და მო-მცა-ვედ მე და მო-მცა-ვიღე ჩემი იგი აღნადგინებითურთ.

²⁸აწ მოუღეთ მას ქანქარი იგი და მიეცით, რომელსა აქუს ათი ქანქარი!

²⁹რამეთუ ყოველსა, რომელსა აქუნდეს, მიეცეს და მიემატოს, ხოლო რომელსა არა აქუნდეს, და რომელღა იგი აქუნდეს, მი-ვე-ეღოს მისგან.

³⁰და მონაჲ იგი უჴმარი განჴადეთ ბნელსა მას გარესკნელსა. მუნ იყოს ტირილი და ღრჭენაჲ კბილთაჲ.

³¹რაჟამს მოვიდეს ძე კაცისაჲ დიდებითა თჳსითა და ყოველნი ანგელოზნი მის თანა, მაშინ დაჯდეს საყდართა ზედა დიდებისა მისისათა;

³²და შეკრიბნეს წინაშე მისსა ყოველნი ნათესავნი და განარჩინეს იგინი ურთიერთას, ვითარცა მწყემსმანღა განარჩინის ცხოვარნი თიკანთაგან.

³³და დაადგინნის ცხოვარნი იგი მარჯუენით მისსა, ხოლო თიკანნი -- მარცხენით.

³⁴მაშინ ჰრქუას მეუფემან მან მარჯუენითკერძოთა მათ მისთა: მოვედით, კურთხეულნო მამისა ჩემისანო, და დაიმკჳდრეთ, რომელი-იგი განმზადებულ არს თქუენთჳს სასუფეველი დაბადებითგან სოფლისაჲთ.

³⁵რამეთუ მშიოდა, და მეცით მე ჭამადი; მწყუროდა, და მასუთ მე; უცხო ვიყავ, და შემიწყნარეთ მე;

³⁶შიშუელ ჰჳყავ და შემმოსეთ მე, სნეულ ვიყავ, და მომხედეთ მე; საპყრობილეს ჰჳყავ, და მოხუედით ჩემდა.

³⁷მაშინ მიუგონ მას მართალთა მათ და ჰრქუან: უფალო, ოდეს გიხილეთ შენ მშიერი და გამოგზარდეთ? ანუ წყურიელი, და გასუთ შენ?

³⁸ანუ ოდეს გიხილეთ შენ უცხოჲ და შეგიწყნარეთ? ანუ შიშუელი და შეგმოსეთ?

³⁹ოდეს სადა გიხილეთ სნეული, ანუ საპყრობილეს შინა და მოვედით შენდა?

⁴⁰მიუგოს მეუფემან მან და ჰრქუას მათ: მართლიად გეტყჳ თქუენ: რაოდენი-რაჲ უყავთ ერთსა ამას ძმათა ჩემთა მცირედთაგანსა, მე მიყავთ.

⁴¹მაშინ ჰრქუას მარცხენითკერძოთაცა მათ: წარგუალეთ ჩემგან, წყეულნო, ცეცხლსა მას საუკუნესა, რომელი განმზადებულ არს ეშმაკისა და მსახურთა მისთა,

⁴²რამეთუ მშიოდა, და არა მეცით მე ჭამადი; მწყუროდა, და არა მასუთ მე;

⁴³უცხო ვიყავ და არა შემიწყნარეთ; შიშუელ ვიყავ, და არა შემმოსეთ მე; სნეულ ვიყავ და საპყრობილეს შინა ვიყავ, და არა მოხუედით.

⁴⁴მაშინ მიუგონ მათცა და ჰრქუან: უფალო, ოდეს გიხილეთ შენ მშიერი, ანუ წყურიელი, ანუ უცხოჲ, ანუ შიშუელი, ანუ სნეული, ანუ საპყრობილესა შინა და არა გმსახურეთ შენ?

⁴⁵მიუგოს მათ და ჰრქუას: მართლიად გეტყჳ თქუენ: სადა არა უყავთ ერთსა ამათ მცირედთაგანსა, არცა მე მიყავთ.

⁴⁶და მივიდენ ესენი სატანჯველსა საუკუნესა, ხოლო მართალნი -- ცხორებასა საუკუნესა.