Read ადიშის ოთხთავი 897 წ. – ძველი მონუსკრიპტები მარკოზის სახარება 4 Bible Online

მარკოზის სახარება 4 - ადიშის ოთხთავი 897 წ. – ძველი მონუსკრიპტები bible

მარკოზის სახარება 4

¹მერმე იწყო სწავლად ზღჳსკიდესა; და შეკრბა მისა ერი მრავალი, და იგი აჴდა ნავსა და დაჯდა ზღუასა შინა; და ყოველი იგი ერი მის თანა ზღუასა თანა ქუეყანასა ზედა იყო.

²და ასწავებდა მათ იგავით ფრიად და ეტყოდა მათ სწავლასა მას მისსა:

³ისმინეთ: აჰა, გამოვიდა მთესვარი თესვად.

⁴და იყო, თესვასა მას რომელიმე დავარდა გზასა თანა, და მოვიდეს მფრინველნი და შეჭამეს იგი.

⁵და სხუაჲ დავარდა კლდოვანსა ზედა, სადა არა იყო სისქე მიწისაჲ ფრიად, და მუნქუესვე აღმოსცენდა, არა ედვა მას სიზრქჱ.

⁶ხოლო აღმობრწყინებასა მზისასა დასცხა მას, რამეთუ ძირ არა დაებნეს, და განჴმა.

⁷და სხუაჲ დავარდა ეკალთა შინა; აღმოსცენდეს ეკალნი და შეაშდვეს იგი, და ნაყოფი არა გამოჰცა.

⁸და სხუაჲ დავარდა ქუეყანასა კეთილსა და გამოსცის ნაყოფი აღმოცენებული და აღორძინებული, და გამოიღის ერთმან ოცდაათი და სამმეოცი და ასი.

⁹და იტყოდა: რომელსა ასხენ ყურნი სმენად, ესმოდენ!

¹⁰რაჟამს უკუე იყო მარტოდ, ჰკითხეს მას, რომელ იყვნეს გარემოჲს მისსა ათორმეტითურთ, იგავები იგი.

¹¹და ჰრქუა მათ: თქუენდა მიცემულ არს ცნობად საიდუმლოჲ იგი სასუფეველისა მის ღმრთისაჲ, ხოლო მათ გარეწართა -- იგავით სიტყუად.

¹²რაჲთა ხედვით ხედვიდენ და ვერ იხილონ და სმენით ესმოდის და ვერ გულისხმა-ყონ, ნუუკუე მოიქცენ და მიეტევოს მათ.

¹³და ჰრქუა მათ: არავე იცით იგავი ესე და უკუე ყოველნი იგავნი ვითარმე გულისხმა-ჰყვნეთ?

¹⁴მთესვარმან მან სიტყუაჲ დასთესის.

¹⁵ხოლო ესენი არიან გზისათანანი, სადა-იგი დაეთესნეს სიტყუანი, და რაჟამს ისმინიან მისი, მოვიდის ეშმაკი და მიუღის სიტყუაჲ იგი დათესული მათდამიმართი.

¹⁶და ესენი არიან კლდოვანსა ზედა დათესულნი: რომელთა რაჟამს ისმინიან სიტყუაჲ იგი, და მუნქუესვე სიხარულით შეიწყნარიან;

¹⁷და არა უბნ მათ ძირ, არამედ საწუთრო არიედ; მერმე, რაჟამს შეემთხჳის ჭირი, ანუ დევნულებაჲ სიტყჳსა მისთჳს, მუნქუესვე ცთიან.

¹⁸და რომელნი-იგი ეკალთა შორის დაეთესნეს, ესე არიან: რომელთა სიტყუაჲ იგი ისმინიან.

¹⁹და ზრუნვათა ამის სოფლისათა და საცთურმან სიმდიდრისამან, რომელ შეერინიან, შეაშთვიან სიტყუაჲ იგი, და უნაყოფო იქმნის.

²⁰და ესე არიან, რომელნი ქუეყანასა მას კეთილსა დაეთესნეს: რომელთა ისმინიან სიტყუაჲ იგი და შეიწყნარიან და ნაყოფი გამოიღიან: ერთმან -- ოცდაათი, ერთმან -- სამმეოცი და ერთმან -- ასი.

²¹და ჰრქუა მათ: მო-ნუ ვინ-იღის სანთელი და ქუე შედგის ჴჳმირსა, ანუ ცხედარსა ქუეშე? არამედ რაჲთა სასანთლესა ზედა დაიდგას.

²²რამეთუ არა არს საიდუმლოჲ, რომელიმცა არა განცხადნა, და არცა დაფარული რაჲ არს, რომელი არა გამოჩნდეს.

²³რომელსა ასხენ ყურნი სმენად, ესმოდენ!

²⁴და ეტყოდა მათ: იგულეთ, რაჲ-ეგე გესმის, რამეთუ რომლითა საწყაულითა ჰწყვიდეთ, მითვე მოგეწყოს თქუენ და შეგემატოს თქუენ, რომელთა-ეგე გესმის.

²⁵რომელსა-იგი აქუნდეს, მოეცეს მას; და რომელსა არა აქუნდეს, რომელი-იგი აქუნდეს, მიეღოს მისგან.

²⁶და იტყოდა: ესრე არს სასუფეველი ღმრთისაჲ, ვითარცა კაცმანღა დასთესის თესლი ქუეყანასა ზედა

²⁷და მან დაიძინის; და აღდგის ღამე და დღე, და თესლი იგი აღორძნდებინ, ვითარ არა უწყინ მან,

²⁸რამეთუ თავით თჳსით ქუეყანამან მან გამოიღის ნაყოფი: პირველად თივაჲ, მერმე თავი, მაშინღა სრული იფქლი თავსა მას შინა.

²⁹ხოლო რაჟამს დამწიფდის ნაყოფი იგი, მუნქუესვე მიავლინის მღული, რამეთუ მოწევნულ არნ მკაჲ მისი.

³⁰და ეტყოდა: ვითარ ვამსგავსოთ სასუფეველი ღმრთისაჲ? ანუ რომლისა თანა იგავისა დაუდვათ იგი?

³¹ვითარცა მარცუალი მდოგჳსაჲ, რომელი-იგი დაეთესის ქუეყანასა ზედა, უმცირეს არს ყოველთა თესლთა, რომელ არს ქუეყანასა ზედა.

³²და რაჟამს დაეთესის, აღმოსცენდის და იქმნის იგი უფროჲს ყოველთა მხალთა და აღუტევნის რტონი დიდნი, ვითარმედ შესაძლებელ არნ აჩრდილსა მისსა ქუეშე მფრინველთაცა ცისათა დადგრომად.

³³და ესევითარითა მით იგავებითა ეტყოდა მათ სიტყუასა, რაოდენ შემძლებელ იყვნეს სმენად.

³⁴და იგავისა გარეშე არას ეტყოდა მათ; ხოლო თჳსაგან მოწაფეთა თჳსთა განუმარტებნ ყოველსა.

³⁵და ჰრქუა მათ მას დღესა შინა, რაჟამს შემწუხრდა: მოედით და წიაღვჴდეთ მიერ.

³⁶და დაუტევეს ერი იგი და წარიყუანეს იგი, ვითარ იყო ნავსა მას შინა,

³⁷და იყო ნიავქარი ქარისა დიდისაჲ და გარდაასხმიდა ღელვათა ნავსა მას, და აღ-ოდენმცა-ივსო იგი.

³⁸ხოლო იგი თავადი წვა თავით კერძო სასთაულსა ზედა. და განაღჳძეს და ჰრქუეს მას: მოძღუარ, არა გჭირს შენ, რამეთუ წარვწყმდებით?

³⁹და განიღჳძა და შეჰრისხნა ქარსა და ზღუასა და ჰრქუა: დადუმენ და პირი დაიყავ! და დასცხრა ქარი იგი, და იყო დაყუდება დიდ.

⁴⁰და ჰრქუა მათ: რად ეგდენ გულმედგარ ხართ და არღარა გაქუნს სარწმუნოებაჲ?

⁴¹და შეეშინა შიშითა დიდითა და იტყოდეს: ვინმე არს ესე, რამეთუ ქარნი და ზღუაჲცა ერჩიან მას?