Read ადიშის ოთხთავი 897 წ. – ძველი მონუსკრიპტები მარკოზის სახარება 6 Bible Online

მარკოზის სახარება 6 - ადიშის ოთხთავი 897 წ. – ძველი მონუსკრიპტები bible

მარკოზის სახარება 6

¹და გამოვიდა იგი მიერ და მოვიდა სოფლად თჳსა, და მისდევდეს მას მოწაფენი მისნი.

²და ვითარ იყო შაფათი, იწყო სწავლად შესაკრებელსა შინა მათსა. და მრავალთა, რომელთა ესმოდა, ჰმადლა მოძღურებაჲ იგი მისი და იტყოდეს: ვინაჲ არს ესე, და რაჲ არს სიბრძნჱ მისი, რომელ მოცემულ არს მას, და ძალნი ესე, რომელნი ჴელთა მისთაგან იქმნებიან?

³არა იგი არს ხუროჲ, ძჱ მარიამისი, და ძმაჲ იაკობისი და იოსჱსი და იუდაჲსი და სიმონისი? და დანი მისნი არა აქა ჩუენ თანა არიან? და ცთებოდეს მისა მიმართ.

⁴ხოლო იესუ ეტყოდა: არა არს წინაწარმეტყუელი უპატიო, გარნა სოფელსა თჳსსა და ნათესავთა შორის თჳსთა.

⁵და ვერ ჴელ-ეწიფა მას ვერცა ერთისა ძალისა ყოფად, გარნა მცირედთა სნეულთა ჴელი დასდვა და განკურნა იგინი.

⁶და უკჳრდა ურწმუნოებაჲ იგი მათი და მოჰვლიდა დაბნებსა მას გარემოჲს და ასწავებდა.

⁷და მოუწოდა ათორმეტთა მათ და იწყო წარვლინებად ორ-ორისაჲ და მისცა მათ ფლობაჲ სულთა ზედა არაწმიდათა.

⁸და ამცნო მათ, რაჲთა არაჲ მიიღონ მათ თანა გზად, გარნა კუერთხი ხოლო: ნუ გუდაჲ, ნუ პური, ნუცა სარტყელსა შინა პილენძი.

⁹არამედ სანდალნიმცა გასხენ, და ნუ შეიმოსთ მრჩობლსა კუართსა.

¹⁰და ეტყოდა მათ: რომელსა შეხჳდეთ სახლსა, მუნ დაადგერით ვიდრე გამოსლვამდე მიერ.

¹¹და რომელმან ადგილმან არა შეგიწყარნეს თქუენ და არცა ისმინოს თქუენი, რაჟამს გამოხჳდოდით მიერ, დაიყარეთ მტუერი, რომელი იყოს ქუეშე ფერჴთა თქუენთა საწამებელად მათა.

¹²და გამოვიდეს იგინი და ქადაგებდეს, რაჲთამცა შეინანეს.

¹³და ეშმაკებსა მრავალსა განჰჴდიდეს და სცხებდეს ზეთსა მრავალთა სნეულთა, და განიკურნებოდეს.

¹⁴და ესმა მეფესა ჰეროდეს, რამეთუ განცხადნა სახელი იესუსი, და იტყოდა, ვითარმედ: იოვანე ნათლისმცემელი მკუდრეთით აღდგა, და ამისთჳს იქმნებიან ძალნი ესე მის გამო.

¹⁵ხოლო სხუანი იტყოდეს, ვითარმედ: ელია არს; რომელნიმე იტყოდეს, ვითარმედ: წინაწარმეტყუელი არს, ვითარცა ერთი წინაწარმეტყუელთაგანი.

¹⁶ესმა რაჲ ჰეროდეს, თქუა, რამეთუ: რომელსა-იგი მე თავი მოვჰკუეთე იოვანეს, იგი აღდგომილ არს.

¹⁷რამეთუ თავადმან ჰეროდე მიავლინა და შეიპყრა იოვანე და კრულ-ყო იგი საპყრობილესა შინა ჰეროდიაჲსთჳს, ცოლისა ფილიპეს, ძმისა თჳსისაჲსა, რამეთუ იგი ცოლ-იყო.

¹⁸რამეთუ ეტყოდა იოვანე ჰეროდეს, ვითარმედ: არა ჯერ-არს შენდა, ვითარმცა ცოლად შენდა გესუა ძმისცოლი.

¹⁹ხოლო ჰეროდია ჰემტერა მას და უნდა მოკლვაჲ მისი და ვერ ჴელს-იწიფებდა.

²⁰რამეთუ ჰეროდეს ეშინოდა იოვანესა, რამეთუ გულითად უწყოდა კაცი იგი მართლად და წმიდად და ეკრძალებოდა მას და ისმინის მისი და ფრიადცა ყვის და წადნიერად ერჩინ მას.

²¹და იყო დღე მარჯუეჲ, ოდეს ჰეროდე ჟამსა შობისა თჳსისასა ტაძრობას-ჰყოფდა მდიდართა თანა და ათასისთავთა თანა და მთავართა თანა გალილეაჲსათა.

²²და შევიდა ასული ჰეროდიაჲსი და როკვიდა; და სთნდა ჰეროდეს და თანამეინაჴეთა მათ მისთა. ჰრქუა ქალსა მას: მთხოვე მე, რაჲცა გნებავს, და მიგცე შენ.

²³და ეფუცა მას, ვითარმედ: რაჲცა მთხოო, მიგცე შენ ვიდრე ზოგადმდე სამეუფოჲსა ჩემისა.

²⁴და გამოვიდა და ჰრქუა დედასა თჳსსა: რაჲ ვსთხოო მას? ხოლო მან ჰრქუა მას: თავი იოვანე ნათლისმცემელისაჲ.

²⁵და შევიდა მუნქუესვე მწრაფლ მეფისა და ჰრქუა მას: აწვე მნებავს, რაჲთა მომცე მე ლანკლასა ზედა თავი იოვანესი, ნათლისმცემელისაჲ.

²⁶და დაწუხნა მეფჱ იგი, ხოლო ფიცისათჳს და მეოხნეთა მათთჳს არა ეცრუა მას.

²⁷და მუნქუესვე მიავლინა მეფემან მეხარბჱ და უბრძანა მოკუეთაჲ თავისა მისისაჲ.

²⁸და წარვიდა და მოჰკუეთა მან თავი საპყრობილეს შინა და მოართუა თავი მისი ლანკლასა ზედა და მისცა ქალსა მას, და ქალმან მისცა დედასა თჳსსა.

²⁹და ვითარ ესმა მოწაფეთა მისთა, მოვიდეს და შემოსეს გუამი იგი მისი და დადვეს სამარესა შინა.

³⁰და შეკრბეს მოციქულნი იგი იესუსა და უთხრეს ყოველი, რავდენი ქმნეს და ასწავეს.

³¹და ჰრქუა მათ: მოედით თქუენ თჳსაგან ადგიდ უდაბნოდ და განისუენეთ მცირედ! -- რამეთუ მრავალ იყვნეს, რომელნი-იგი მოვიდოდეს და წარვიდოდეს, და ვერცა პურის-ჭამად ჰცალნ.

³²და წარვიდეს უდაბნოდ ადგიდ ნავითა თჳსაგან.

³³და იხილნეს იგინი მიმავალნი და იცნნეს იგინი მრავალთა; და მკურცხილნი ყოველთაგან ქალაქთა მირბიოდეს მუნ, და შეკრბეს და მიუჴდეს მათ მუნ.

³⁴და გამოვიდა, იხილა ერი მრავალი და წყალობა-ყო მათ ზედა, რამეთუ იყვნეს იგინი ვითარცა ცხოვარნი, რომელთა არა აქუნ მწყემს. და იწყო სწავლად მათდა ფრიად.

³⁵და ვითარ ჟამი მრავალი დაიყო, მოუჴდეს მას მოწაფენი და ჰრქუეს, ვითარმედ: უდაბნოჲ არს ადგილი, და ჟამი მრავალი დაყოფილ არს.

³⁶განუტევენ იგინი, რაჲთა მივიდენ გარემოსა აგარაკებსა და დაბნებსა და იყიდონ თავისა თჳსისათჳს, რაჲ ჭამონ.

³⁷ხოლო მან მიუგო და ჰრქუა მათ: ეცით თქუენ მათ ჭამადი. და ჰრქუეს მას: წარ-თუ-ვიდეთ და ვიყიდოთ ორასის დრაჰკნის პური და ვსცეთ მათ ჭამად?

³⁸მან ჰრქუა მათ: რავდენი ჴუეზაჲ გაქუს? მივედით და იხილეთ! -- და ვითარ იხილეს, უთხრეს: ხუთ ჴუეზა და ორ თევზ.

³⁹და უბრძანა მათ ინაჴით დასხდომაჲ ყოველთაჲ მეოხნედ-მეოხნედ მწუანვილსა ზედა თივასა.

⁴⁰და ინაჴ-იდგეს პურისმტეებმან ას-ასმან და ერგასის-ერგასისმან.

⁴¹და მოიღო ხუთი იგი ჴუეზაჲ პური და ორნი თევზნი, და აღიხილა ცად, აკურთხა და განტეხნა პურნი იგი და მისცემდა მოწაფეთა თჳსთა, რაჲთამცა დაუგეს მათ; და ორი იგი თევზი განუყო ყოველთა.

⁴²და ჭამეს ყოველთა და განძღეს.

⁴³და აღიღეს ნეშტი ნამუსრევი ათორმეტი გოდორი; და თევზთაჲ მათცა.

⁴⁴ხოლო იყვნეს მჭამელნი იგი მის პურისანი ხუთ ათას კაც.

⁴⁵და მუნქუესვე აჲძულა მოწაფეთა თჳსთა აღსლვად ნავსა და წარძღუანვად ბეთსაიდად, ვიდრე განტევებადმდე ერისა მის.

⁴⁶და ვითარ იჯმნა თავადმან ერისა მისგან, აღჴდა მთად თავყანის-ცემად.

⁴⁷და ვითარ შემწუხრდა, იყო ნავი საშოვალ ზღუასა, და იგი ხოლო მარტოჲ იყო ქუეყანასა ზედა.

⁴⁸და იხილნა იგინი საარებულნი ღელვისა მისგან ნავისა, რამეთუ ქარი წინაუკუმო იყო. და მეოთხესა ოდენ საჴუმილავსა ღამისასა მოვიდა მათა, ვიდოდა ზღუასა ზედა და უნდა თანაწარსლვად მათდა.

⁴⁹ხოლო მათ ვითარცა იხილეს იგი მავალი ზღუასა ზედა, საუცარს რასმე ჰგონებდეს და ღაღატ-ყვეს.

⁵⁰რამეთუ ყოველთა იხილეს იგი და შეძრწუნდეს. და მუნქუესვე სიტყუად იწყო მათდა მიმართ და ჰრქუა მათ: მტკიცე იყვენით, მე ვარ, ნუ გეშინინ!

⁵¹და აღჴდა მათ თანა ნავსა მას და დასცხრა ქარი იგი. და უმეტეს გულთა შინა მათთა დაუკჳრდებოდა.

⁵²რამეთუ ვერ გულისხმა-ყვეს პურთა მათ ზედა, რამეთუ გულნი მათნი შესულებულ იყვნეს.

⁵³და წიაღჴდეს იგინი ქუეყანად და მოვიდეს გენესარედ.

⁵⁴და ვითარ გამოჴდეს იგინი მიერ ნავით, მუნქუესვე იცნეს იგი კაცთა მათ მის ადგილისათა.

⁵⁵და მირბიოდეს ყოველსა გარემოჲს დაბნებსა მას და იწყეს ცხედრებითა სნეულებისა მიმოდაღებად, სადაცა ესმინ, ვითარმედ: მუნ არს.

⁵⁶და რომელსა შევიდის დაბნებსა, ანუ ქალაქებსა, ანუ აგარაკებსა, უბნებსა ზედა დასდგმიდეს სნეულებსა და ევედრებოდეს მას, რაჲთამცა ფესუსა ხოლო სამოსლისა მისისასა შეახეს. და რავდენთაცა შეახეს მას, ცხონდებოდეს.