Read ადიშის ოთხთავი 897 წ. – ძველი მონუსკრიპტები მარკოზის სახარება 7 Bible Online

მარკოზის სახარება 7 - ადიშის ოთხთავი 897 წ. – ძველი მონუსკრიპტები bible

მარკოზის სახარება 7

¹და შეკრბეს მისა მწიგნობარნი და ფარისეველნი, რომელნიმე მოსრულ იყვნეს იერუსალჱმით.

²იხილნეს ვინმე მოწაფეთა მისთაგანნი, რამეთუ ურიდად, ჴელითა უბანელითა ჭამდეს პურსა, და იგინი ჰგმობდეს მათ,

³რამეთუ ფარისეველთა და ყოველთა ჰურიათა წუსწუთ თუ არა დაიბანნიან ჴელნი, არა ჭამიან პური, რამეთუ უპყრიეს მათ მღდელთმოძღურებაჲ მღდელთა მათთაჲ.

⁴და სავაჭროჲთღა შევლენედ, ვიდრე არა განიბანნიან, არა ჭამიან. და სხუაჲცა მრავალი არს, რომელი უსწავიეს მარხვად: განბანაჲ სასუმელთაჲ და სტამანთაჲ და ქუაბთაჲ და ცხედართაჲ.

⁵მაშინღა ჰკითხვიდეს მას ფარისეველნი იგი და მწიგნობარნი: რაჲსათჳს მოწაფენი შენნი არა ვლენან მსგავსად მოძღურებისა მის მღდელთაჲსა, არამედ უბანელითა ჴელითა ჭამენ პურსა?

⁶ხოლო მან მიუგო და ჰრქუა: კეთილად სამე წინაწარმეტყუელებდა ესაია თქუენთჳს, ორგულთა, ვითარცა წერილ არს: ერი ესე ბაგითა ხოლო მადიდებს მე, ხოლო გული მათი შორად განყენებულ არს ჩემგან.

⁷ცუდად მსახურებენ მე, რამეთუ ასწავებენ მოძღურებასა და მცნებასა კაცთასა.

⁸რამეთუ დაგიტევებიეს მცნებაჲ ღმრთისაჲ და გიპყრიეს სწავლაჲ კაცთაჲ.

⁹და ეტყოდა მათ: კეთილად ეცრუებით მცნებასა ღმრთისასა, რაჲთა მცნებაჲ თქუენი დაამტკიცოთ.

¹⁰რამეთუ მოსე გრქუა: თავ-უყავ მამასა შენსა და დედასა შენსა, და რომელი ძჳრს-იტყოდის მამისათჳს, ანუ დედისა, სიკუდილით მოკუედინ.

¹¹ხოლო თქუენ ჰთქჳთ: უკუეთუ ვინმე ჰრქუას კაცმან მამასა თჳსსა. ანუ დედასა თჳსსა: კორბან, რომელ არს ნიჭ, რომელიცა-რაჲ ჩემგან სარგებელ გეყოს,

¹²და არღარა უფლით მას არარაჲს-ყოფად მამისა, გინა დედისა.

¹³და შეურაცხ-გიყოფიეს სიტყუაჲ ღმრთისაჲ მოძღურებითა თქუენითა, რომელ ასწავეთ, და სხუასაცა მსგავსსა ესემლევანსა მრავალსა იქმთ.

¹⁴და მოუწოდა ყოველსა ერსა და ეტყოდა მათ: გესმოდენ ჩემი ყოველთა და გულისხმა-ყავთ.

¹⁵არაჲ არს გარეშე კაცისა შემავალი, რომელმანმცა შეუძლო მას შებილწებად, არამედ რომელ გამოვალს მისგან, იგი არს შემაბილწებელი კაცისაჲ.

¹⁷და რაჟამს შევიდა იგი სახიდ ერისა მისგან, ჰკითხვიდეს მას მოწაფენი მისნი იგავისა მისთჳს.

¹⁸და ჰრქუა მათ: ესრევე თქუენცა უგულისხმოღა ხართ და არღა გულისხმა-გიყოფიეს, რამეთუ ყოველი, რომელი გარეშე შევალსკაცისა, ვერშემძლებელ არს მისა შებილწებად?

¹⁹რამეთუ არა შევალს გულსა მისსა, არამედ მუცელსა, და განსავალსა განვალს და განსწმედს ყოველთა ჭამულთა.

²⁰და ეტყოდა მათ, რამეთუ: რომელ კაცისაგან გამოვალს, მან შეაბილწის კაცი,

²¹რამეთუ შინაგან გულისაგან ზრახვანი კაცთანი უკეთურნი გამოვლენ, მრუშებანი, სიძვანი, პარვანი, კაცის-კლვანი,

²²ანგაჰრებანი, უკეთურებანი, ზაკუვანი, ბილწებანი, თუალ-ბოროტებანი, გმობანი, ამპარტავანებანი, უგუნურებანი.

²³ყოველი ესე ძჳრი შინაგან გამოვალს და შეაბილწებს კაცსა.

²⁴და აღდგა მიერ და წარვიდა საზღვართა ტჳროსისათა და სიდონისათა. და შევიდა სახიდ და არავისა უნდა გამოცხადების, და ვერ დაეფარა იგი.

²⁵ესმა დედაკაცსა ერთსა, რომლისაჲ ასული გუემულ იყო ეშმაკისაგან, შეურდა ფერჴთა მისთა.

²⁶ხოლო დედაკაცი იგი იყო წარმართი, ასური ფჳნიკელი ნათესავით, და ევედრებოდა მას, რაჲთამცა ეშმაკი იგი განჴადა ასულისა მისისაგან.

²⁷და იესუ ჰრქუა მას: აცადე პირველად განძღომად შვილთა, რამეთუ არა კეთილ არს მოღებად პური შვილთაგან და დადებად ძაღლთა.

²⁸მან მიუგო და ჰრქუა: ჰე, უფალო, რამეთუ ძაღლნიცა ტაბლასა ქუეშე ჭამედ ნაბიჭსა ყრმათასა.

²⁹ხოლო იესუ ჰრქუა მას: და ამის სიტყჳსათჳს გუალე! გამოჴდა ეშმაკი იგი ასულისაგან შენისა.

³⁰და მივიდა სახიდ თჳსა, პოვა ეშმაკი იგი განსრული და ასული იგი დაგდებული ცხედარსა ზედა.

³¹და მერმე გამოვიდა საზღვრით ტჳროსისაჲთ და სიდონისაჲთ, მოვიდა იგი ზღუასა მას გალილეაჲსასა, საშოვალ საზღვართა ათქალაქისათა.

³²და ევედრებოდეს, რომელთა მოეღო ყრმაჲ ერთი უტყჳ, რაჲთამცა ჴელი დასდვა მას.

³³და გა-რე-იყვანა იგი ერისა მისგან მარტოდ და დაასხნა თითნი მისნი მის ზედა და ჰნერწყუა ყურთა შინა მისთა და შეახო ენასა მისსა

³⁴და აღიხილნა ცად, სულთ-ითქუნა და ჰრქუა მას: ეფფათა! რომელ არს: განგეხუნედ.

³⁵და მუნქუესვე განეხუნეს მას სასმენელნი მისნი, და განეჴსნა კრულებაჲ იგი ენისა მისისაჲ, და იტყოდა მართლ.

³⁶და ამცნო მათ, რაჲთა არა ვის უთხრან. ხოლო იგი რაოდენ ამცნებდა მათ, უფროჲს უმეტესად ქადაგებდეს.

³⁷და უმეტესად განუკჳრდებოდა და იტყოდეს: კეთილად ყო ყოველი, რამეთუ ყრუთა ასმენს და უტყუთა ატყუებს.