Read ადიშის ოთხთავი 897 წ. – ძველი მონუსკრიპტები მარკოზის სახარება 9 Bible Online

მარკოზის სახარება 9 - ადიშის ოთხთავი 897 წ. – ძველი მონუსკრიპტები bible

მარკოზის სახარება 9

¹და ჰრქუა მათ: მართლიად გეტყჳ თქუენ, რამეთუ: არიან ვინმე მდგომარენი აქა, რომელთა არა იხილონ გემოჲ სიკუდილისაჲ, ვიდრემდე იხილონ სასუფეველი ღმრთისაჲ, მოსლული ძალითა.

²და შემდგომად ექუსისა დღისა წარიყვანა იესუ პეტრე და იაკობ და იოვანე და აღიყვანნა იგინი მთასა მაღალსა თჳსაგან და სხუაფერ იქმნა წინაშე მათსა.

³და სამოსელი მისი იქმნა ბრწყინვალე სპეტაკ ფრიად, რომელ მურკვალმან ქუეყანასა ზედა ვერ უძლოს ესრე განსპეტაკებად.

⁴და ეჩუენა მას ელია მოსჱთურთ, დგეს და ეტყოდეს იესუს.

⁵და მიუგო პეტრე და ჰრქუა იესუს: ჰრაბი, კეთილ არს ჩუენდა აქა ყოფაჲ; და ვქმნეთ სამი ტალავარი: ერთი -- შენდად, ერთი -- მოსჱსად, ერთი -- ელიაჲსად.

⁶რამეთუ არა უწყოდა, რაჲმცა მიუგო, რამეთუ შეშინებულ იყვნეს.

⁷და იყო ღრუბელი მაგრილობელად მათა, და ჴმაჲ იყო ღრუბლით გამო: ესე არს ძე ჩემი საყუარელი, ისმინეთ მისი!

⁸და მეყსეულად მიმოდაიხილეს და არღარავინ იხილეს, არამედ იესუ ხოლო მათ თანა.

⁹და გარდამოსლვასა მას მათსა მიერ მთით ამცნო მათ, რაჲთა არა ვის უთხრან, რაჲ-იგი იხილეს, გარნა რაჟამს ძე კაცისაჲ მკუდრეთით აღდგეს.

¹⁰და სიტყუაჲ იგი დაიმარხეს და ურთიერთას გამოეძიებდეს, ვითარმედ: რაჲ არს ესე: რაჟამს მკუდრეთით აღდგეს?

¹¹ჰკითხვიდეს მას და ჰრქუეს: ვითარმე თქჳან მწიგნობართა: ელიაღა მოსულად არს პირველად?

¹²ხოლო მან მიუგო და ჰრქუა მათ: ელიაღა მოვიდეს პირველად და ადგიდ-აგოს ყოველი; და ვითარ წერილ არს ძესა ზედა კაცისასა, რაჲთა ფრიად ივნოს და შეურაცხ იქმნეს.

¹³ხოლო გეტყჳ თქუენ, რამეთუ ელია მოვიდა, და ჰუყვეს მას, რაოდენიცა უნდა, ვითარცა წერილ არს მისთჳს.

¹⁴და ვითარ მოვიდეს მოწაფეთა თანა, იხილეს ერი გარემო მათსა, და მწიგნობარნი იგი სიტყჳსგამომეძიებელად შედგომილ იყვნეს მათა.

¹⁵და მეყსეულად ყოველმან მან ერმან იხილა, შეცბუნდეს და მირბიოდეს და მოიკითხვიდეს მას.

¹⁶და ჰკითხა მათ: რასა ჰჴდებით ურთიერთას?

¹⁷და მიუგო ერისა მისგანმან ერთმან და ჰრქუა: მოძღუარ, მოვიყვანე ძე ჩემი შენდა, რომლისა თანა არს სული უტყჳ.

¹⁸და სადაცა დააპყრის იგი, დაჰკუეთის, და პეროინ და იღრჭენნ კბილთა და განჴმებინ. და ვარქუ მოწაფეთა შენთა, რაჲთამცა განაყენეს იგი, და ვერ შეუძლეს.

¹⁹ხოლო მან მიუგო და ჰრქუა მათ: ჵ, ნათესავო ურწმუნოო! ვიდრემდე თქუენ თანა ვიყო? მო-ღა-მართუთ იგი მე!

²⁰და მოართუეს იგი მას. და ვითარ იხილა იგი, მეყსეულად სულმან მან დაჰკუეთა იგი; და ვითარ დაეცა ქუეყანასა ზედა, გორვიდა და პეროოდა.

²¹და ჰკითხა მამასა მას მისსა: რაოდენ ჟამ არს, ვინაჲთგან ყოფილ არს ესე მაგისა? ხოლო მან ჰრქუა: სიყრმითგან.

²²და მრავალგზის ცეცხლსა შთააგდის და წყალსა, რაჲთამცა წარწყმიდა იგი, არამედ გიძლავს თუ რაჲმე, შეგუეწიე ჩუენ და წყალობა-ყავ ჩუენ ზედა.

²³ხოლო იესუ ჰრქუა მას: გიძლავს თუ, ყოველი შესაძლებელ არს, რომელსა ჰრწამს.

²⁴და მუნქუესვე ღაღატ-ყო მამამან მის ყრმისამა და თქუა: მრწამს, მეწიე ურწმუნოებასა.

²⁵იხილა რაჲ იესუ, რამეთუ შეჰკრბებოდა მას ერი იგი, შეჰრისხნა სულსა მას და ჰრქუა: შენ გეტყჳ, უტყუსა და ყრუსა სულსა, მე გიბრძანებ შენ: განჴედ მაგისგან და ნუღარა შეხუალ მაგისა!

²⁶და ღაღატ-ყო ფრიად, ატრბანა და განვიდა; და იქმნა იგი, ვითარცა მკუდარი, რამეთუ მრავალნი იტყოდესცა, ვითარმედ მოკუდაო.

²⁷ხოლო იესუ უპყრა ჴელი, აღადგინა იგი, და აღდგა.

²⁸და რაჟამს შევიდა იგი სახედ, მოწაფენი მისნი მარტოდ კითხვიდეს მას: რად ჩუენ ვერ უძლეთ მას განჴდად?

²⁹და ჰრქუა მათ: ესე ნათესავი არარაჲთ განვალს, გარნა ლოცვითა.

³⁰და ვითარ მიერ გამოვიდოდეს, თანაწარვიდოდეს გალილეასა, და არა უნდა, რაჲთამცა იცნა ვინ,

³¹რამეთუ ასწავებდა მოწაფეთა და ეტყოდა მათ: ძე კაცისაჲ მიცემად არს ჴელთა კაცთასა, და მოკლან იგი; და ვითარცა მოკლან იგი, მესამესა დღესა აღდგეს.

³²და იგინი არა მეცნიერ იყვნეს სიტყუასა მას და ეშინოდა კითხვად მისა.

³³და მოვიდა კაფარნაომდ, ვითარცა შევიდა სახედ, ჰკითხვიდა მათ: რასა-იგი მგზავრ იტყოდეთ ურთიერთას.

³⁴ხოლო იგინი დუმნეს, რამეთუ ურთიერთას მგზავრ იტყოდეს; ვითარმედ: ვინ უფროჲს არს?

³⁵და დაჯდა და {მ}ოუწოდა ათორმეტთა და ჰრქუა მათ: რომელსა ჰნებავს, ვითარმცა პირველ იყო, იყავნ იგი ყოველთა უკუანა და ყოველთა მსახურ.

³⁶და მოიყვანა ყრმაჲ და დაადგინა იგი შორის მათსა და შეიტყბო იგი და ჰრქუა მათ:

³⁷რომელმან ესევითართ{ა} ყრმათაგანი შეიწყნაროს, მე შემიწყნაროს; და რომელმან მე შემიწყნაროს, შეიწყნაროს მომავლინებელი ჩემი.

³⁸მიუგო მას იოვანე და ჰრქუა: მოძღუარ, ვიხილეთ ვინმე, რომელი სახელითა შენითა ეშმაკთა განჰჴდიდა, რომელ ჩუენ თანა არა ვალს, და ვაყენებდით მას.

³⁹ხოლო იესუ ჰრქუა: ნუ აყენებთ მას, რამეთუ არავინ არს, რომელ მან ყოს ძალი სახელითა ჩემითა და ჴელ-იწიფოს ძჳრის-სიტყუად.

⁴⁰რამეთუ რომელ-იგი არა არს მტერ ჩუენდა, ჩუენ კერძო არს.

⁴¹ხოლო რომელმან გასუას თქუენ სასუმელი წყლისაჲ სახელისათჳს, რამეთუ ქრისტჱსნი ხართ, მართლიად გეტყჳ თქუენ, არა წარუწყმდეს სასყიდელი მისი.

⁴²და რომელმან აცთუნოს ერთი მცირეთაგანი, რომელთა ვჰრწამ მე, უმჯობეს არს უფროჲს მისა, დამო-თუმცა-ება საფქჳლე ლოდი ყელსა და შთა-მცა-ვარდა იგი ზღუასა.

⁴³და თუ გაცთუნებდეს შენ ჴელი შენი, მოიკუეთე იგი: უმჯობეს არს შენდა ერთჴელისა ცხორებასა შესლვაჲ, ვიდრეღა ორთა ჴელთა დგმასა და მისლვად ცეცხლსა მას დაუშრეტელსა.

⁴⁴-

⁴⁵და თუ ფერჴი შენი გაცთუნებდეს შენ, მოიკუეთე იგი: უკეთეს არს შენდა ცხორებასა შესლვაჲ მკელობელისაჲ, ვიდრეღა არა ორთა ფერჴთა დგმასა და მისლვად გეჰენიასა.

⁴⁶-

⁴⁷და თუ თუალი შენი გაცთუნებდეს შენ, აღმოიჴადე იგი: უმჯობეს არს ერთთუალისა შესლვაჲ სასუფეველსა ღმრთისასა, ვიდრეღა არა ორთა თუალთა სხმასა და მისლვად გეჰენიასა.

⁴⁸სადა მატლი იგი მათი არა აღესრულების, და ცეცხლი მათი არა დაშრტების.

⁴⁹რამეთუ ყოველი ცეცხლითა დაიმარილოს.

⁵⁰კეთილ არს მარილი: უკუეთუ მარილი განწბილდეს, რაჲთამე შეიმარილოს? გაქუს თქუენ მარილი და მშჳდობასა ჰყოფდით ურთიერთას.