Read ადიშის ოთხთავი 897 წ. – ძველი მონუსკრიპტები ლუკას სახარება 15 Bible Online

ლუკას სახარება 15 - ადიშის ოთხთავი 897 წ. – ძველი მონუსკრიპტები bible

ლუკას სახარება 15

¹და იყვნეს ყოველნი მეზუერენი და ცოდვილნი მახლობელად მისა.

²და ტრტჳნვიდეს ფარისეველნი და იტყოდეს, ვითარმედ ესე ცოდვილთა შეიწყნარებს და მათ თანა ჭამს და სუამს.

³და ეტყოდა მათ იგავსა ამას:

⁴ვის თქუენგანსა კაცსა ედგას ასი ცხოვარი და წარუწყმდეს ერთი მათგანი, არამე დაუტევნესა ოთხმეოცდააცხრამეტნი იგი უდაბნოსა ზედა და წარვიდეს წარწყმედულისა მისთჳს, ვიდრემდის პოოს იგი.

⁵და პოოს რაჲ იგი, დაისუას მჴართა თჳსთა ზედა სიხარულით.

⁶და მო-რაჲ-ვიდეს იგი სახედ, მოუწოდოს მეგობართა და მოძმეთა და ჰრქუას მათ: ჩემ თანა გიხაროდენ, რამეთუ ვპოვე ცხოვარი ჩემი წარწყმედული.

⁷გეტყჳ თქუენ: ესრეთ იყოს სიხარული ცათა შინა ერთსა ზედა ცოდვილსა, რომელმან შეინანოს, ვიდრე ოთხმეოცდააცხრამეტთა მათ მართალთა, რომელთა არა უჴმს სინანული.

⁸გინა დედაკაცსა, რომელსა აქუნდეს დრაქმჱ ათი, რომელ არს სატირი, რომელმან წარწყმიდოს დრაქმჱ ერთი, არამე აღანთოსა სანთელი და მოაგოს სახლი და ეძიებდეს გულსმოდგინედ, ვიდრემდე პოოს იგი?

⁹და პოოს რაჲ, მოუწოდის მეგობართა და მოძმეთა და ჰრქუას მათ: ჩემ თანა გიხაროდენ, რამეთუ ვპოვე დრაქმჱ იგი, რომელ წარწყმდა.

¹⁰გეტყჳ თქუენ: ესრეთ იყოს სიხარული წინაშე ანგელოზთა ღმრთისათა ერთსა ზედა ცოდვილსა, რომელმან შეინანოს.

¹¹მერმე ეტყოდა და ჰრქუა: კაცსა ვისმე ესხნეს ორ ძე.

¹²და ჰრქუა მამასა თჳსსა უმრწემესმან მან: მომეც მე ნაწილი სამკჳდრებელისაჲ. და განუყო მათ საცხორებელი.

¹³და შემდგომად არამრავალთა დღეთა შეიკრიბა ყოველი უმრწემესმან მან ძემან და წარვიდა შორსა სოფელსა და მუნ განაბნია ნაყოფი მისი, რამეთუ ცხონდებოდა არაწმიდებით.

¹⁴და ვითარცა წარწყმიდა მან ყოველივე მისი, იყო სიყმილი ძლიერი მას სოფელსა. და იწყო მოკლებად.

¹⁵და სოფელსა ერთსა მივიდა და შეეყო ერთსა მოქალაქეთაგანსა, ხოლო მან წარავლინა იგი ველად თჳსა ძოვნად ღორთა.

¹⁶და სწადინ აღვსებად მუცლისა თჳსისა რქისა მისგან, რომელსა ჭამედ ღორნი, და არავინ სცის მას.

¹⁷მოდგა გონებასა თჳსსა და თქუა: რავდენთა მორეწეთა მამისა ჩემისათა გარდაერევის პური, და მე აქა სიყმილითა წარვწყმდები.

¹⁸აღვდგე, წარვიდე მამისა ჩემისა და ვჰრქუა მას: მამაო, ვცოდე ცათა შინა და წინაშე შენსა.

¹⁹და არა ღირს ვარ წოდებად შვილად შენდა. შემრაცხე მე, ვითარცა ერთი მორეწეთა შენთაგანი.

²⁰და აღდგა და მოვიდა მამისა თჳსისა. და ვიდრე შორსღა იყო, იხილა იგი მამამან და შეეწყალა, და აღდგა და სრბით მიეგებვოდა და შეეხჳა ყელსა მისსა, ამბორს-უყო.

²¹და ჰრქუა მას ძემან: მამაო, ვცოდე ცათა შინა და წინაშე შენსა და არა ღირს ვარ წოდებად ძედ შენდა.

²²ჰრქუა მამამან მონათა თჳსთა: გამოართუთ მაგას კუართი იგი წინაჲ და შთააცუთ მაგას, მიეცით ბეჭედი ჴელსა მაგისსა და ჴამლი -- ფერჴთა მაგისთა.

²³და მოიბთ ჴარი იგი უსხი და დაკალთ და ვჭამოთ და ვიშუებდეთ.

²⁴რამეთუ ესე ძჱ ჩემი მომკუდარ იყო და ცხომდა, წარწყმედულ იყო და იპოვა. და იწყეს შუებად.

²⁵და იყო უხუცესი ძჱ მისი აგარაკსა. ვითარ მოვიდოდა და მოეახლა სახლსა მას, ესმა ჴმაჲ სახიობისაჲ და პარით მემღერთაჲ.

²⁶მოუწოდა ერთსა მონათა მისთაგანსა და ჰრქუა: რაჲ არს ესე?

²⁷და მან ჰრქუა მას: რამეთუ ძმაჲ შენი მოსლულ არს, და დაკლა ჴარი იგი უსხი მამამან შენმან, რამეთუ ცოცხალ იყო და იპოვა.

²⁸განრისხნა და არა უნდა შესლვის. და მამაჲ იგი გამოვიდა, ევედრებოდა მას.

²⁹მიუგო და ჰრქუა მამასა მას მისსა: ესე რავდენნი წელნი არიან, ვინაჲთგან გმონე შენ და არასადა გარდაგიჴედ მცნებათა შენთა; თიკანი ერთი არასადა მომეც მე, რაჲთამცა ვიხარე მეგობართა ჩემთა თანა.

³⁰რაჟამს მოვიდა ძჱ იგი შენი, რომელმან შეჭამა საცხორებელი შენი მეძავთა თანა, დაუკალ მას ჴარი იგი უსხი.

³¹ჰრქუა მას: შვილო, შენ მარადის ჩემ თანა ხარ და ყოველი, რაჲ ჩემი არს, შენი არს.

³²არამედ შუებად და სიხარულად ჯერ-არს, რამეთუ ძმაჲ ესე შენი მომკუდარ იყო და განცოცხლდა, წარწყმედილ იყო და იპოვა.