Read ადიშის ოთხთავი 897 წ. – ძველი მონუსკრიპტები ლუკას სახარება 17 Bible Online

ლუკას სახარება 17 - ადიშის ოთხთავი 897 წ. – ძველი მონუსკრიპტები bible

ლუკას სახარება 17

¹ჰრქუა მოწაფეთა მათ თჳსთა: არა ეგების არამოსლვაჲ საცთურისაჲ, ხოლო ვაჲ მისა, რომლისა ძლით მოვიდეს.

²უადვილესმცა იყო, ქვაჲ ფქვისაჲ დამოეკიდა ყელსა მისსა და შთა-მცა-ვარდა ზღუასა, ვიდრე არა ერთისა მათ მცირეთაგანისა დაბრკოლებასა.

³ხ~ ეკრძალენით თავთა თქუენთა. უკუეთუ ცოდოს ძმამან შენმან, შეჰრისხენ მას; და თუ შეინანოს, მიუტევე მას.

⁴და თუ შჳდგზის დღესა შინა შეგცოდოს შენ და შჳდგზისვე მოიქცეს შენდა და თქუას: ვინანი, მიუტევე მას.

⁵და რქუეს მოციქულთა მათ: შემძინე ჩუენ სარწმუნოებაჲ!

⁶და ჰრქუა უფალმან: უკუეთუ გაქუნდეს სარწმუნოებაჲ მდოგჳსმარცუალ ოდენ და ჰრქუათ ლეღუსა ამას: აღიფხუერ და დაენერგე ზღუასა, და ისმინოს თქუენი.

⁷ვისმე თქუენგანსა ესუას მონაჲ, ჴნვიდეს, ანუ მწყსიდეს, რომელი ვითარცა შემოვიდეს ველით, ჰრქუასმე მას: ადრე-ადრე წარმოჴედ, ინაჴ-იდგ!

⁸არამედ ესრე სამე ჰრქუას მას: მზა-მიყავ, რაჲ ვჭამო, და წარმოჴედ, სარტყელი შეირატყ და მსახურე, ვიდრემდის ვჭამო და ვსუა, და ჭამე და სუ შენცა.

⁹ნუთუ მადლ რაჲ იპყრას მონისაჲ მის, რამეთუ ყო ყოველი იგი ბრძანებული?

¹⁰ეგრეცა თქუენ, რაჟამს ჰყოთ ყოველი იგი ბრძანებული თქუენდა მიმართ, თქუთ, ვითარმედ: მონანი უჴმარნი ვართ; რაჲ თანაგუედვა ყოფად, ვყავთ.

¹¹და იყო მისლვასა მისსა იერუსალჱმდ, და თჳთ განვიდოდა შორის სამარიასა და გალილეასა.

¹²ვითარ შევიდოდა დაბასა რომელსამე, შეემთხჳნეს მას ათნი კაცნი განბოკლებულნი, რომელნი დადგეს შორით,

¹³აღიმაღლეს ჴმაჲ და იტყოდეს: იესუ მოძღუარ, შეგჳწყალენ ჩუენ!

¹⁴და ვითარცა იხილნა იგინი, ჰრქუა მათ: მივედით, უჩუენენით თავნი მღდელთა მათ. და იყო, ვითარცა წარვიდეს, მუნქუესვე განწმიდნეს.

¹⁵და ერთმან მათგანმან ვითარცა იხილა, რამეთუ განიკურნა, მიიქცა მუნვე და ადიდებდა ღმერთსა.

¹⁶დავარდა ზედა პირსა თჳსსა ფერჴთა თანა მისთა და ჰმადლობდა მას. და თჳთ იგი იყო სამარიტელ.

¹⁷მიუგო იესუ და ჰრქუა: არა ესენი ათნი განწმიდნეს? აწ ცხრანი იგი სადა არიან?

¹⁸რამეთუ არა იპოვნეს მოქცევად და დიდებისა მიცემად ღმრთისა, გარნა უცხოთესლი ესე ხოლო.

¹⁹და ჰრქუა მას: აღდეგ და წარვედ! სარწმუნოებამან შენმან გაცხოვნა შენ.

²⁰ვითარცა ჰკითხეს ფარისეველთა მათ, ვითარმედ: ოდეს მოვიდეს სასუფეველი ღმრთისაჲ, -- მიუგო მან და ჰრქუა: არა მოვიდეს სასუფეველი ღმრთისაჲ ზმნით;

²¹და არა თქუან, ვითარმედ: აჰა, ესერა, აქა არს, გინა თუ: მუნ, -- რამეთუ, აჰა, ესერა, სასუფეველი ღმრთისაჲ თქუენ თანა არს.

²². ჰრქუა მოწაფეთა მათცა: მოვიდენ დღენი, და გწადოდის თქუენ ხილვად დღე ერთი დღეთაგან ძისა კაცისათა და ვერ იხილოთ.

²³და თუ გრქუან თქუენ, ვითარმედ: აჰა, ესერა, აქა არს, გინა თუ: მუნ, -- ნუ გრწამნ.

²⁴რამეთუ ვითარცა ელვაჲ რაჲ გამობრწყინებულ ცათა შინა ქუეშე ცასა გამობრწყინდის, ეგრეცა ძე კაცისაჲ დღესა მას თჳსსა.

²⁵ხოლო პირველად ჯერ-არს მისა ფრიად ვნებაჲ და შეურაცხებაჲ ნათესავისა ამის.

²⁶და ვითარცა-იგი იყო დღეთა მათ ნოესთა, ეგრე იყოს დღეთა მათ ძისა კაცისათა:

²⁷ჭამდეს, იქორწინებოდეს და განჰქორწინებდეს ვიდრე დღედმდე შესლვად ნოესა კიდობანსა მას. და მოიწია წყლით-რღუნაჲ და წარწყმიდნა ყოველნი.

²⁸და ეგრეთვე ვითარცა იყო დღეთა ლოთისთა: ჭამდეს და სუმიდეს, იყიდდეს და განჰყიდდეს, ნერგსა ასხმიდეს და აშენებდეს.

²⁹და რომელსა დღესა გამოვიდა ლოთ სოდომით, აწჳმა ზეცით ცეცხლი და წუმწუბი და წარწყმიდნა ყოველნი.

³⁰ეგრე იყოს დღე იგი, ოდეს ძე კაცისაჲ გამოცხადნეს.

³¹მას დღესა შინა, რომელი იყოს ერდოსა ზედა და ჭურჭელი მისი სახლსა შინა, ნუ გარდამოვალნ აღებად რაჲსამე; და რომელი ველსა გარე, ნუ უკმოიქცევინ კუალად.

³²მოიჴსენეთ ცოლისა ლოთისი.

³³რამეთუ რომელსა უნდეს თავისა თჳსისა განრინებაჲ, წარიწყმიდოს იგი; და რომელმან წარიწყმიდოს, მან აცხოვნოს იგი.

³⁴გეტყჳ თქუენ: ორნი იყვნენ ცხედარსა ერთსა: ერთი იგი წარიტაცოს, და ერთი დაეტევოს;

³⁵ორნი ფქვიდენ ერთად: ერთი იგი წარიტაცოს, და ერთი იგი დაშთეს.

³⁷და მიუგეს და ჰრქუეს: ვიდრე, უფალო? ხოლო თავადმან ჰრქუა მათ: სადაცა ჴორცნი, მუნცა ორბები შეკრბეს.