Read ადიშის ოთხთავი 897 წ. – ძველი მონუსკრიპტები ლუკას სახარება 7 Bible Online

ლუკას სახარება 7 - ადიშის ოთხთავი 897 წ. – ძველი მონუსკრიპტები bible

ლუკას სახარება 7

¹და ვითარცა აღასრულნა იესუ სიტყუანი ესე სასმენელთა მიმართ ერისათა, შევიდა კაფარნაომდ.

²და ასისთავისა ვისმე მონაჲ სნეულ იყო და მიახნდა აღსრულებად, რომელი იყო პატიოსან მისა.

³და ესმა მას იესუსთჳს და მიავლინა მისა მოხუცებულნი ჰურიათანი ვედრებად მისა, რაჲთა მოვიდეს და განკურნოს მონაჲ იგი მისი.

⁴ხოლო რომელნი-იგი მივიდეს იესუჲსა, ჰლოცვიდეს მას მწრაფლ და ეტყოდეს, ვითარმედ: ღირს, რომელ ესე ჰყო მისთჳს,

⁵რამეთუ უყუარს ნათესავი ჩუენი და შესაკრებელი ესე მან აღმიშენა ჩუენ.

⁶და იესუ წარვიდა მათ თანა; ხოლო თავადი ვითარ მიახლებულ იყო სახლსა მას, მოავლინნა ასისთავმან მან მეგობარნი და ჰრქუა მას: უფალო, ნუ მოშურები, რამეთუ არა ვარ ღირს, რაჲთა სართულსა სახლისა ჩემისასა შემოხჳდე.

⁷რომლისაგან არცა თავი ჩემი ღირს-მიჩნდა მისლვად შენდა; არამედ თქუ სიტყჳთ, და განიკურნოს მონაჲ ესე ჩემი.

⁸რამეთუ მეცა კაცი ვარ ჴელმწიფებასა ქუეშე განწესებულ და მქონან ჩემ ქუეშე ერისა კაცნი; და ვჰრქჳ მას: წარვედ! -- და წარვიდის; და სხუასა ვჰრქჳ: მოვედ! -- და მოვიდის; და მონასა ჩემსა: ყავ ესე! -- და ყვის.

⁹ვითარცა ესმა ესე იესუს, უკჳრდა სარწმუნოებაჲ იგი მისი, მიექცა ერსა მას და ჰრქუა: ამენ გეტყჳ თქუენ, არცა ისრაჱლსა შორის ვპოე ესოდენი სარწმუნოებაჲ.

¹⁰და მიიქცეს, რომელნი-იგი მოსრულ იყვნეს, სახიდ თჳსა და პოეს მონაჲ იგი მისი ცოცხალი.

¹¹და იყო ამისა შემდგომად, და წარვიდა ქალაქად, რომელსა ჰრქჳან ნაიდ, და თანაუვიდოდეს მოწაფენი მისნი და ერი მრავალი.

¹²და მიეახლა ბჭეთა ქალაქისათა, და, აჰა, ესერა, გამოაქუნდა მკუდარი, ძჱ მხოლოდშობილი დედისა თჳსისაჲ, და იგი იყო ქურივ; და ერი მრავალი იყო ქალაქისაჲ მის თანა.

¹³და იხილა დედაკაცი იგი იესუ, შეეწყალა იგი და ჰრქუა: ნუ სტირ.

¹⁴და მოვიდა ცხედარსა მას და შეახო. ხოლო რომელთა აქუნდა ცხედარი იგი, დადგეს. და ჰრქუა მას: შენ გეტყჳ, აღდეგ!

¹⁵და ზეაღდგა მკუდარი იგი და იწყო სიტყუად; და მისცა იგი დედასა თჳსსა.

¹⁶შიში დაეცა მათ ყოველთა ზედა და ადიდებდეს ღმერთსა და იტყოდეს: ვითარმედ წინაწარმეტყუელი დიდი აღდგომილ არს ჩუენ შორის და რამეთუ მოხედვა-ყო ღმერთმან ერსა თჳსსა.

¹⁷და განეფინა სიტყუაჲ ესე ყოველსა ჰურიასტანსა მისთჳს და ყოველსა მას გარემოსოფლებსა.

¹⁸და უთხრეს მოწაფეთა მისთა იოვანეს ამის ყოვლისათჳს.

¹⁹და მოუწოდა იოვანე ორთა მოწაფეთა თჳსთა და მიავლინნა იესუჲსა და ჰრქუა: შენ ხარა მომავალი, ანუ სხუასა მოველოდით?

²⁰და მი-რაჲ-ვიდეს მისა კაცნი იგი, ჰრქუეს: იოვანე ნათლისმცემელმან მომავლინნა შენდა და თქუა: შენ ხარა მომავალი იგი, ანუ სხუასა მოველოდით?

²¹მას ჟამსა შინა განკურნნა მრავალნი სნეულებათაგან და სალმობათა და სულთაგან უკეთურთა და მრავალთა ბრმათა მიჰმადლებდა ხედვასა.

²²და მიუგო და ჰრქუა მათ იესუ: მივედით და უთხართ იოვანეს, რაჲ-ესე იხილეთ და გესმა: ბრმანი აღიხილვენ, მკელობელნი ვლენან, კეთროვანნი განწმდებიან, ყრუთა ესმის, მკუდარნი აღდგებიან და გლახაკთა ეხარების.

²³და ნეტარ იყოს, რომელი არა დაბრკოლდეს ჩემდა მომართ.

²⁴და ვითარცა წარვიდეს მოციქულნი იგი იოვანესნი, იწყო იესუ სიტყუად ერისა მიმართ იოვანესთჳს: რაჲსა გამოხუედით ხილვად უდაბნოდ? ლერწმისა, ქარისაგან შერყეულისა?

²⁵არამედ რაჲსა გამოხუედით ხილვად? კაცისა, ჩჩჳლითა სამოსლითა შემოსილისა? აჰა, ესერა, რომელნი სამოსლითა და საშუებელითა არიან, სამეუფოთა შინა არიან.

²⁶არამედ რაჲსა გამოხუედით ხილვად? წინაწარმეტყუელისა? ჰე, გეტყჳ თქუენ, და უმეტეს წინაწარმეტყუელისა.

²⁷რამეთუ ესე არს, რომლისათჳს წერილ არს: აჰა, ესერა, მე წარვავლინო ანგელოზი ჩემი წინაშე შენსა, რომელმან განმზადნეს გზანი შენნი წინაშე შენსა.

²⁸გეტყჳ თქუენ: უფროჲს შობილთაგანი დედათასა იოვანესა წინაწარმეტყუელთაგანი არავინ არს, ხოლო უმცირესი სასუფეველსა ცათასა უფროს მისა არს.

²⁹და ყოველსა ერსა ესმა და მეზუერეთა და განამართლეს ღმერთი და ნათელ-იღეს ნათლის-ცემითა იოვანესითა.

³⁰ხოლო ფარისეველთა და რჩულისაგანთა ზრახვაჲ ღმრთისაჲ შეურაცხ-ყვეს თავისა თჳსისა, რამეთუ არა ნათელ-იღეს მისგან.

³¹ვის ვამსგავსნე კაცნი ამის ნათესავისანი, და ვისა არიან მსგავს?

³²მსგავს არიან ყრმათა, უბანთა ზედა მსხდომარეთა, რომელნი მოუწენედ მოყუასთა თჳსთა და ეტყჳედ: გისტჳნევდით თქუენ, და არა მოჰროკევდით; გიგოდებდით, და არა სტიროდეთ.

³³რამეთუ მოვიდა იოვანე ნათლისმცემელი, არცა ჭამდა და არცა სუმიდა, და იტყჳთ: ეშმაკეულ არს.

³⁴მოვიდა ძე კაცისაჲ, ჭამს და სუამს, და იტყჳთ: აჰა, კაცი მჭამელი და ღჳნისმსუმელი, მეგობარი მეზუერეთა [და ცო]დვილთაჲ.

³⁵და განმართლდა სიბრძნე შვილთაგან მათთა.

³⁶ევედრებოდა ვინმე მას ფარისეველთაგანი, რაჲთა ჭამოს პური მის თანა; და შევიდა სახლსა მას ფარისეველისასა და დაჯდა.

³⁷და იყო დედაკაცი ვინმე ქალაქსა მას შინა, რომელი იყო ცოდვილ. ესმა, რამეთუ არს იგი სახლსა შინა ფარისეველისასა, მოიღო ალაბასტრი ნელსაცხებლისაჲ

³⁸და დადგა ფერჴთა თანა მისთა, ტიროდა და იწყო დალტობად ცრემლითა ფერჴთა მისთა და თმითა თავისა თჳსისაჲთა წარჰჴოცდა და ამბორს-უყოფდა ფერჴთა მისთა და სცხებდა ნელსაცხებელსა.

³⁹ვითარცა იხილა ფარისეველმან მან, რომელმანცა ხადა მას, თქუა გულსა თჳსსა: ესე თუმცა იყო წინაწარმეტყუელი, უწყოდამცა, რაბამი დედაკაცი შეეხების მას, რამეთუ ცოდვილ არს.

⁴⁰მიუგო იესუ და ჰრქუა: სიმონ, მაქუს რაჲმე სიტყუად შენდა. ხოლო მან ჰრქუა: მოძღუარ, იტყოდე!

⁴¹და ჰრქუა: ორნი თანამდებნი იყვნეს მავასხებელისა ვისნიმე. ერთსა თანაედვა ხუთასი დრაჰკანი, ხოლო ერთსა მას -- ერგასისი.

⁴²და ვითარ არარაჲ აქუნდა მათ, რაჲ მისცენ, ორთავე მიუტევა. აწ თქუ შენ, ვინ უფროჲს შეიყუაროს იგი?

⁴³მიუგო სიმონ და ჰრქუა: მე ესრეთ ვჰგონებ, ვითარმედ რომელსაცა-იგი უფროჲსი მიუტევა. ხოლო თავადმან ჰრქუა მას: მართლიად საჯე.

⁴⁴და მოექცა დედაკაცსა მას და სიმონს ეტყოდა: ხედავა ამას დედაკაცსა? შემოვედ სახლსა შენსა, წყალი ფერჴთა ჩემთა არა მეც, ხოლო ამან ცრემლითა დაალტვნა ფერჴნი ჩემნი და თმითა თჳსითა წარმჴოცნა;

⁴⁵ამბორის-ყოფაჲ არა მომეც მე, ხოლო ესე; ვინაჲთგან შემოვიდა, არა დააცადებს ამბორის-ყოფითა ფერჴთა ჩემთაჲთა;

⁴⁶ზეთი თავსა ჩემსა არა მცხე, ხოლო ამან ნელსაცხებელი მცხო მე.

⁴⁷რომლისა მადლისათჳს გეტყჳ შენ: მიეტევნენ მაგას ცოდვანი მაგისნი მრავალნი, რამეთუ შეიყუარა ფრიად. ხოლო რომელსა მცირედ მიეტეოს, მცირედცა შეიყუაროს.

⁴⁸და ჰრქუა მას: მიგეტევნენ შენ შეცოდებანი შენნი!

⁴⁹და იწყეს მის თანა მეინაჴეთა სიტყუად გულთა შინა მათთა: ვინ არს ესე, რომელი ცოდვათა მიუტევებს?

⁵⁰ჰრქუა დედაკაცსა მას: სარწმუნოებამან შენმან გაცხოვნა შენ. გუალე, ვიდოდე მშჳდობით!