Read ადიშის ოთხთავი 897 წ. – ძველი მონუსკრიპტები ლუკას სახარება 9 Bible Online

ლუკას სახარება 9 - ადიშის ოთხთავი 897 წ. – ძველი მონუსკრიპტები bible

ლუკას სახარება 9

¹და მოუწოდა ათორმეტთა მათ და მისცა მათ ძალი და ჴელმწიფებაჲ ყოველთა ზედა ეშმაკთა და სენთა განკურნებად.

²და წარავლინნა იგინი ქადაგებად სასუფეველსა ღმრთისასა და განკურნებად უძლურთა.

³და ჰრქუა მათ: ნურარაჲ გაქუნ გზასა ზედა: ნუცა ვაშკარანი, ნუცა პური, ნუცა ვეცხლი, ნუცა ორი სამოსელი გაქუნ.

⁴და რომელსაცა სახლსა შეხჳდეთ, მუნ დაადგერით და მიერ გამოედით.

⁵და რავდენთა არა შეგიწყნარნენ თქუენ, და გამო-რაჲ-ხჳდოდით მიერ ქალაქით, მტუერი ფერჴთაგან თქუენთა განიყარეთ საწამებელად მათდა.

⁶და გამოვიდეს და მიმოვიდოდეს დაბნებსა მას და ახარებდეს და განჰკურნებდეს სნეულთა ყოველთა ადგილთა.

⁷ხ~ ესმა ეროდეს მეოთხედმთავარსა საქმჱ იგი, რომელ მის მიერ იქმნებოდეს, და განიზრახვიდა, რამეთუ იტყოდეს ვინმე, ვითარმედ: იოვანე ნათლისმცემელი აღდგომილ არს მკუდრეთით.

⁸ხოლო რომელნიმე იტყოდეს: ელია გამოჩნდა, და სხუანი იტყოდეს: წინაწარმეტყუელთაგანი პირველთაჲ აღდგომილ არს.

⁹ხოლო ეროდე თქუა: იოვანეს მე თავი მოვჰკუეთე, ხოლო ესე ვინაჲ არს, რომლისათჳს ესევითარი {მ}ესმის, არა ვიცი, -- და უნდა ხილვაჲ მისი.

¹⁰და მოიქცეს მოციქულნი და უთხრეს იესუს, რავდენი ქმნეს. და წარიყვანნა იგინი და განაშორა თჳსაგან ადგილსა ქალაქისასა, რომელსა ჰრქჳან ბეთსაიდა.

¹¹ხოლო ერმან მან აგრძნა და მისდევდა მას. და შეიმთხჳნა იგინი და ეტყოდა მათ სასუფეველისათჳს ღმრთისა, და რავდენთა უჴმდა განკურნებაჲ, განჰკურნებდა.

¹²და ვითარცა იწყო დღემან მიდრეკად, მოუჴდეს მოწაფენი და ჰრქუეს მას: განუტევე ერი ესე, რაჲთა წარვიდენ გარემო დაბნებსა და დაადგრენ მუნ და იყიდონ თავისა მათისა საზრდელი, რამეთუ აქა უდაბნოსა ადგილსა ვართ.

¹³ხოლო იესუ ჰრქუა მათ: თქუენ ეცით მაგათ ჭამადი. და მათ ჰრქუეს: არა არს ჩუენ თანა უფროჲს, გარნა ხუთ ჴუეზა პური და ორი თევზი, გარნა თუ ჩუენ წარვიდეთ და უყიდოთ ყოველსა ამას ერსა საზრდელი.

¹⁴რამეთუ იყვნეს კაცნი, ვითარ ხუთ ათას ოდენ. ჰრქუა იესუ მოწაფეთა თჳსთა: დასხით კაცები ეგე პურისმტედ ერგასეული.

¹⁵და მათ ყვეს ეგრე და დასხეს იგი ყოველი.

¹⁶ხოლო თავადმან მოიღო ხუთი იგი პური და ორი თევზი და აღიხილნა თუალნი ზეცად და აკურთხნა იგინი და დამუსრა და მისცემდა მოწაფეთა, რაჲთა დაუგონ ერსა მას.

¹⁷და ჭამეს და განძღეს ყოველნი, და აღიღეს, რომელი დაუშთა მათ ნამუსრევი, ათორმეტი გოდორი.

¹⁸და იყო ლოცვასა მისსა თჳსაგან, და მის თანა იყვნეს მოწაფენი მისნი. ჰკითხვიდა მათ და ჰრქუა: ვინ ვჰგონიე მე ერსა ამას, რაჲ თქჳან ჩემთჳს ყოფაჲ?

¹⁹ხოლო მათ მიუგეს და თქუეს: იოვანე ნათლისმცემელი; და სხუათა -- ელია; და რომელნიმე იტყოდეს: წინაწარმეტყუელი ვინმე პირველთაგანი აღდგომილ არს.

²⁰ხოლო იესუ ჰრქუა მათ: თქუენ ვინ გგონიე მე? მიუგო პეტრე და თქუა: ცხებული ღმრთისაჲ.

²¹ხოლო თავადი შეჰრისხნა მათ და ამცნო, რაჲთა არა ვის უთხრან ესე.

²²და ჰრქუა, ვითარმედ: ჯერ-არს ძისა კაცისა ფრიად ვნებაჲ და შეურაცხ-ყოფაჲ მოხუცებულთაგან და მღდელთმოძღუართა და მწიგნობართა, მოკლვად და მესამესა დღესა აღდგომად.

²³და ეტყოდა ყოველთა: რომელსა უნებს შემოდგომად ჩემდა, უვარ-ყავნ თავი თჳსი და აღიღენ ჯუარი თჳსი დღითი დღედ და მომდევდინ მე.

²⁴რამეთუ რომელსა უნდეს თავისა თჳსისა განრინებად, წარწყმიდოს იგი; და რომელმან წარწყმიდოს თავი თჳსი ჩემთჳს, მან პოოს იგი.

²⁵რაჲმე სარგებელ არს კაცისა, შე-თუ-იძინოს სოფელი ყოველი და თავი თჳსი წარიწყმიდა, გინა იზღვია?

²⁶რომელსა სირცხჳლ-უჩნდეს ჩემდა მომართ და სიტყუათა ჩემთა, ამას ძემან კაცისამან არცხჳნოს, ოდეს მოვიდეს დიდებითა თჳსითა და მამისაჲთა და წმიდათა ანგელოზთაჲთა.

²⁷გეტყჳ თქუენ ჭეშმარიტად: არიან ვინმე მანდა მდგომარეთაგანნი, რომელთა არა იხილონ გემოჲ სიკუდილისაჲ, ვიდრემდე იხილონ სასუფეველი ღმრთისაჲ.

²⁸და იყო შემდგომად სიტყუათა ამათ, ვითარ რვა ოდენ დღე, და წარიყვანა იესუ პეტრე, იაკობ და იოვანე და აღვიდა მთასა ლოცვად.

²⁹და იყო ლოცვასა მას მისსა ხილვაჲ პირისა მისისაჲ სხუასახე, და სამოსელი მისი სპეტაკ და ელვარე.

³⁰და, აჰა, ესერა, ორნი კაცნი მის თანა ზრახვიდეს, რომელნი იყვნეს მოსე და ელია,

³¹რომელნი გამოჩნდეს დიდებითა და იტყოდეს განსლვასა მას მისსა, რომელი ეგულებოდა აღსრულებად იერუსალჱმს.

³²ხოლო პეტრე და მისთანანი დამძიმებულ იყვნეს ძილითა; ხოლო გან-რაჲ-იღჳძეს, იხილეს დიდებაჲ მისი და ორნი კაცნი მის თანა მდგომარენი.

³³და იყო, განშორებასა მას მისსა მათგან ჰრქუა პეტრე იესუს: მოძღუარ, კეთილ არს ჩუენდა აქა ყოფაჲ; ვქმნეთ აქა სამ ტალავარ: ერთი შენდა და ერთი მოსჱსა და ერთი ელიაჲსა, რამეთუ არა იცოდა, რასა იტყოდა.

³⁴და ვითარცა ამას იტყოდა, აჰა, ღრუბელი აგრილობდა მათ, და შეეშინა მათ შესლვად ღრუბელსა მას.

³⁵და ჴმაჲ იყო ღრუბლით გამო: ესე არს ძჱ ჩემი საყუარელი, ამისი ისმინეთ!

³⁶და ესე რაჲ იყო ჴმაჲ, იესუ იპოვა მარტოჲ. და მათ დაიდუმეს და არარაჲ ვის უთხრეს მათ დღეთა შინა, რაჲ იხილეს.

³⁷და იყო, მერმესა დღესა გარდამოსლვასა მათსა მიერ მთით მოეგებვოდა მას ერი მრავალი.

³⁸და, აჰა, კაცმან ვინმე ღაღატ-ყო ერსა მას შორის და თქუა: მოძღუარ, გევედრები შენ მოიხილე ძესა ზედა ჩემსა, რამეთუ ეგე ხოლო მარტოჲ მივის.

³⁹და სულმან უკეთურმან შეიპყრის იგი და მეყსეულად ღაღატ-ყვის და დაჰკუეთის იგი, და პეროინ, და ძნიად განეშორის მისგან და შემუსრის იგი.

⁴⁰და ვევედრე მოწაფეთა შენთა, რაჲთამცა განაშორეს იგი, და ვერ შეუძლეს.

⁴¹ხოლო იესუ ჰრქუა: ჵ, ნათესავი გულარძნილი! ვიდრემდე ვიყო თქუენ თანა და თავს-ვიდებდე თქუენსა? მომგუარე მე აქა ძჱ შენი!

⁴²და ვიდრე იგი მოვიდოდა, დაჰკუეთა იგი ეშმაკმან მან და აძწოლებდა მას. შეჰრისხნა იესუ სულსა მას არაწმიდასა, და განიკურნა ყრმაჲ იგი, და მისცა იგი მამასა თჳსსა.

⁴³და განუკჳრდებოდა ყოველთა დიდებასა მას ზედა ღმრთისასა და ყოველნი დაკჳრვებულ იყვნეს ყოველსა მას ზედა, რომელსა იქმოდა იესუ. ხოლო იესუ ჰრქუა მოწაფეთა თჳსთა:

⁴⁴დაისხენით სიტყუანი ესე ყურთა თქუენთა, რამეთუ ძჱ კაცისაჲ მიცემად არს ჴელთა კაცთასა.

⁴⁵ხოლო იგინი უმეცარ იყვნეს სიტყუასა მას, და იყო დაფარულ მათგან, რაჲთა ვერ გულისხმა-ყონ იგი, და ეშინოდა მათ კითხვად მისა ამის სიტყჳსათჳს.

⁴⁶შევიდა მათდა გულისსიტყუაჲცა: ვინძი იყოს უდიდეს შორის მათსა?

⁴⁷ხოლო იესუ იცნოდა გულისზრახვანი მათნი და მოიყვანა ყრმაჲ და დაადგინა იგი წინაშე მისა

⁴⁸და ჰრქუა: რომელმან შეიწყნაროს ესე ყრმაჲ სახელითა ჩემითა, მე შემიწყნარა; და რომელმან მე შემიწყნაროს, შეიწყნარა მომავლინებელი ჩემი, რამეთუ უმცირესი თქუენ ყოველთა შორის იგი არს დიდ.

⁴⁹მიუგო იოვანე და ჰრქუა: მოძღუარ, ვიხილეთ ვინმე, რომელი სახელითა შენითა ეშმაკთა განასხმიდა, და ჩუენ ვაყენებდით მას, რამეთუ არა შემოგჳთქს ჩუენ.

⁵⁰ჰრქუა მას იესუ: ნუ აყენებთ მას, რამეთუ რომელი არა არს ჩუენდა მტერ, იგი ჩუენ კერძო არს.

⁵¹და იყო აღსრულებასა მას დღეთა აღმაღლებისა მისისათა და თავადმან დაამტკიცა პირი თჳსი აღსლვად იერუსალჱმდ.

⁵²და წარავლინნა მოციქულნი წინაშე მისსა. და იგინი წარვიდეს და მივიდეს დაბასა სამარიტელთასა, რაჲთა მო-რაჲმე-უმზადონ მას.

⁵³და არა შეიწყნარნეს იგინი, რამეთუ პირი მისი იყო მისლვად იერუსალჱმდ.

⁵⁴ვითარცა იხილეს მოწაფეთა მათ იაკობ და იოვანე, ჰრქუეს: უფალო, გუნებავს, ვითარმცა ვთქუთ, რაჲთა გარდამოჴდეს ცეცხლი ზეცით და აჴოცნეს იგინი.

⁵⁵მიექცა, შეჰრისხნა მათ და თქუა: არა უწყითა, რომლისა სულისანი ხართ თქუენ?

⁵⁶რამეთუ ძჱ კაცისაჲ არა მოვიდა სულთა კაცთასა წარწყმედად, არამედ ცხორებად. -- და წარვიდეს სხუასა დაბასა.

⁵⁷და იყო, სლვასა მათსა გზასა ზედა ჰრქუა ვინმე მას: მიგდევდე შენ, ვიდრეცა მიხუალ.

⁵⁸ჰრქუა მას იესუ: მელთა ჴურელი უჩნს და ფრინველთა ცისათა საყუდელი, ხოლო ძესა კაცისასა არა უჩს, სადა თავი მიიდრიკოს.

⁵⁹ხოლო სხუასა ჰრქუა: მომდევდი მე! და მან ჰრქუა: უფალო, მიბრძანე მე პირველად მისლვად და დაფლვად მამისა ჩემისა.

⁶⁰ჰრქუა მას იესუ: აცადენ მკუდარნი დაფლვად თჳსთა მკუდართა, ხოლო შენ წარვედ და მიმოდევ სასუფეველი ღმრთისაჲ.

⁶¹ხოლო ჰრქუა მას სხუამანცა: მიგდევდე შენ, უფალო, ხოლო პირველად მიბრძანე მე ჯმნაჲ სახლეულთა ჩემთაგან.

⁶²ჰრქუა მას იესუ: არა ვინ დასდვის ჴელი საჴნველსა და ხედავნ გარეუკუნ და წარმართებულ არნ სასუფეველსა ღმრთისასა.