Read ადიშის ოთხთავი 897 წ. – ძველი მონუსკრიპტები იოანეს სახარება 17 Bible Online

იოანეს სახარება 17 - ადიშის ოთხთავი 897 წ. – ძველი მონუსკრიპტები bible

იოანეს სახარება 17

¹ამას იტყოდა იესუ და აღიხილნა თუალნი თჳსნი ზეცად და თქუა: მამაო, მოწევნულ არს ჟამი, ადიდე ძჱ შენი, რაჲთა ძემანცა შენმან გადიდოს შენ.

²ვითარცა მიეც ჴელმწიფებაჲ ყოველსა ზედა ჴორციელსა, რაჲთა ყოველი რომელი მიეც მას, მისცეს მათ ცხორებაჲ საუკუნე.

³რაჲთა გიცნან შენ მხოლოჲ ჭეშმარიტი ღმერთი და რომელი მოავლინე იესუ ქრისტე.

⁴მე შენ გადიდე ქუეყანასა ზედა, საქმჱ აღვასრულე, რომელი მომეც მე, რაჲთა ვყო.

⁵და აწ მადიდე მე, მამაო, შენ თანა დიდებითა მით, რომელ მაქუნდა წინაჲსწარ შესაქმედმდე სოფლისა შენგან.

⁶გამოუცხადე სახელი შენი კაცთა, რომელნი მომცენ მე სოფლისაგან; შენნი იყვნეს, და მე მომცენ იგინი, და სიტყუაჲ შენი დაიმარხეს.

⁷აწ უწყიან, რამეთუ ყოველი, რაჲ მომეც, მე მივეც მათ,

⁸და მათ შეიწყნარეს ჭეშმარიტად, ვითარმედ შენგან მოვედ, და ჰრწმენა, ვითარმედ შენ მომავლინე მე.

⁹აწ მე მათთჳს გლოცავ, და არა თუ სოფლისათჳს გლოცავ, არამედ ამათთჳს, რომელნი მომცენ მე, რამეთუ შენნი არიან.

¹⁰და ჩემი ყოველი შენი არს, და შენი ჩემია, და დიდებულ ვარ მე მათ ზედა.

¹¹და მე არღარა ვარ სოფელსა, და ესენი სოფელსა არიან, და მე შენდა მივალ, მამაო წმიდაო, დაიცვენ ესენი სახელითა შენითა, რომლითა მომცენ მე, რაჲთა იყვნენ ერთ, ვითარცა ჩუენ ერთ ვართ.

¹²ვიდრე ვიყავ სოფელსა ამას, მე დავიცვენ იგინი სახელითა შენითა, რომლითა მომცენ მე, დავიცვენ იგინი, და არავინ მათგანი წარწყმდა, გარნა შვილი იგი წარსაწყმედელისაჲ, რაჲთა აღესრულოს წერილი იგი.

¹³ხოლო აწ შენდა მივალ და ამას ვიტყჳ სოფელსა ამას, რაჲთა აქუნდეს სიხარული ჩემი სავსებით თავთა თჳსთა თანა.

¹⁴მე მივეც მათ სიტყუაჲ შენი, და სოფელმან მოიძულნა იგინი, რამეთუ არა სოფლისა ამისგანნი არიან, ვითარცა მე არა სოფლისაგანი ვარ.

¹⁵ხოლო არა ესრე გევედრები, ვითარმცა აღიხუნეს სოფლისაგან, არამედ რაჲთა დაიცვნე ესენი ბოროტისაგან.

¹⁶სოფლისა ამისგანნი არა არიან, ვითარცა მე არა სოფლისაგანი ვარ.

¹⁷წმიდა-ყვენ ესენი ჭეშმარიტებითა, რამეთუ შენი სიტყუაჲ ჭეშმარიტება არს.

¹⁸ვითარცა მე მომავლინე სოფლად, და მეცა წარვავლინნე იგინი სოფლად.

¹⁹და მათ ზედა განვსწმედ თავსა ჩემსა, რაჲთა იყვნენ იგინიცა განწმედილ ჭეშმარიტებითა.

²⁰და არა ამათთჳს ხოლო გლოცავ, არამედ ყოველთა მორწმუნეთათჳს სიტყჳთა მათითა ჩემდა მომართ,

²¹რაჲთა ყოველნი ერთ იყვნენ, ვითარცა შენ, მამაჲ, ჩემ თანა, და მე შენ თანა, რაჲთა იგინიცა ჩუენ თანა იყვნენ, რაჲთა სოფელსაცა ჰრწმენეს, რამეთუ შენ მომავლინე მე.

²²და მე დიდებაჲ იგი, რომელი მომეც, მივსცე მათ, რაჲთა იყვნენ ერთ, ვითარცა ჩუენ ერთ ვართ.

²³მე მათდა, და შენ ჩემდა, რაჲთა იყვნენ იგინი სრულ ერთად, და ცნას სოფელმან, რამეთუ შენ მომავლინე მე, და მე შევიყუარნე იგინი, ვითარცა შენ მე შემიყუარე.

²⁴მამაო, რომელ-ესე მომცენ მე, მნებავს, რაჲთა, სადაცა მე ვიყო, იგინიცა ჩემ თანა იყვნენ, რაჲთა ხედვიდენ დიდებასა ჩემსა, რომელი მომეც მე, რამეთუ შევიყუარე მე წინავე სოფლისა შესაქმედმდე.

²⁵მამაო მართალო, და სოფელმან შენ არა გიცნა, ხოლო მე გიცან შენ, და მათ მიცნეს მე, რამეთუ შენ მომავლინე მე.

²⁶და ვაცნობე მათ სახელი შენი, და ვაცნობო, რამეთუ სიყუარულითა მით, რომლითა შემიყუარე მე, მათ თანა იყოს, და მეცა -- მათ თანა.