Read ადიშის ოთხთავი 897 წ. – ძველი მონუსკრიპტები რომაელთა მიმართ 11 Bible Online

რომაელთა მიმართ 11 - ადიშის ოთხთავი 897 წ. – ძველი მონუსკრიპტები bible

რომაელთა მიმართ 11

¹არამედ ვიტყჳ: ნუუკუე განაგდო ღმერთმან ერი თჳსი? ნუ იყოფინ! რამეთუ მეცა ისრაიტელ ვარ თესლისაგან აბრაჰამისა, ტომისაგანბენიამენისი.

²არა განიშოვრა ღმერთმან ერი თჳსი, რომელი წინაჲსწარ იცნა. ანუ არა უწყითა ელიაჲსი, რასა-იგი ეტყჳს წიგნი? ვითარ-იგიშეემთხუევის ღმერთსა შესმენად ისრაჱლისა:

³უფალო, წინაჲსწარმეტყუელნი შენნი მოსწყჳდნეს, საკურთხეველნი შენნი დაარღჳნეს; მე მარტოჲ დაშთომილ ვარ, და ეძიებენ სულსაცაჩემსა.

⁴არამედ რასა ეტყჳს მას ბრძანებაჲ იგი სიტყჳსაჲ მის? დამიტევებიეს თავისა ჩემისა შჳდ ათას ოდენ მამაკაც, რომელთა არა მოუდრეკიანმუჴლნი მათნი ბაალისა.

⁵ეგრეცა ამას ჟამსა ნეშტი რჩევით მადლითა მით იქმნა.

⁶უკუეთუ მადლით, არღარა საქმეთაგან; უკუეთუ ეგრე არს, მადლი იგი არამცა შერაცხილ იყო მადლად.

⁷აწ უკუე რასა ეძიებს ისრაჱლი ამას, რომელსა ვერ მიემთხჳა? ხოლო რჩევითი იგი მიემთხჳა, და სხუანი იგი დაბრმეს,

⁸ვითარცა წერილ არს: მოსცა მათ ღმერთმან სული მწუხარებისაჲ, თუალნი, რაჲთა არა ჰხედვიდენ, და ყურნი, რაჲთა არა ესმოდის, ვიდრედღენდელად დღედმდე.

⁹და მერმე დავით იტყჳს: ექმენინ ტაბლაჲ მათი მათ წინაშე საბრჴე, მისაგებელ და საცთურ.

¹⁰დაუბნელდენ თუალნი მათნი, რაჲთა არა ჰხედვიდენ, და ზურგნი მათნი მარადის შედრიკე!

¹¹ხოლო ამას ვიტყჳ: ნუუკუე შეუბრკუმაა, რაჲთა დაეცნენ? ნუ იყოფინ! არამედ მათი იგი შეცოდებაჲ საცხოვრებელად წარმართთა იქმნასაშურებელად მათა.

¹²უკუეთუ შეცოდებაჲ იგი მათი სიმდიდრე სოფლისა იქმნა, და შებრკოლებაჲ იგი მათი სიმდიდრე წარმართთა, რაოდენ უფროჲს სავსებაჲიგი მათი!

¹³ხოლო თქუენ გეტყჳ, წარმართთა მაგათ: რაოდენ-ესე ვარ წარმართთა მოციქულ, მსახურებაჲ ესე ჩემი ვადიდო.

¹⁴ვაშურო ხოლო თუ ჴორცთა ჩემთა და ვაცხოვნო ვინმე მათგანი?

¹⁵უკუეთუ განვრდომაჲ იგი მათი დაგება სოფლისა იქმნა, რაოდენღა შეწყნარებაჲ იგი, არა თუ ცხოვრებაჲ მკუდრეთით?

¹⁶უკუეთუ დასაბამი იგი წმიდა არს, შემდგომიცა; და ძირი იგი თუ წმიდა არს, მისნი რტონიცა.

¹⁷უკუეთუ ვინმე რტოთა მათგანი გარდასტყდეს, ხოლო შენ ველური ზეთისხილი იყავ და დაემყენ მათ ზედა და თანა-ზიარ ძირისამის და სიპოხისა ზეთისხილისა იქმენ,

¹⁸ნუ ექადი რტოთა მათ. უკუეთუ ექადოდი, არა თუ შენ ძირი იგი გიტჳრთავს, არამედ ძირსა მას -- შენ.

¹⁹არამედ სთქუა სამე, ვითარმედ: მოსტყდეს რტონი იგი, რაჲთა მე დავემყნო.

²⁰კეთილ! იგი ურწმუნოებითა მათითა გარდასტყდეს, და სარწმუნთებითა სდგა; ნუ ჰმაღლოი, არამედ გეშინოდენ!

²¹უკუეთუ ღმერთმან ბუნებითთა მათ რტოთა არა ჰრიდა, ნუუკუე შენცა არავე გრიდოს.

²²აწ უკუე იხილე სიტკბოებაჲ და სასტიკებაჲ ღმრთისაჲ: დაცემულთა მათ ზედა -- სასტიკებაჲ, ხოლო შენ ზედა -- სიტკბოებაჲ, უკუეთუ ეგოსიტკბოებასა მას ზედა; უკუეთუ არა, შენცა მო-ვე-ეკუეთო.

²³და იგინი, თუ არა დაადგრენ ურწმუნოებასა მათსა ზედა, და-ვე-ემყნნენ, რამეთუ შემძლებელ არს ღმერთი კუალად დამყნად მათა.

²⁴უკუეთუ შენ ბუნებითისა მისგან მოეკუეთე ველურისა ზეთის ხილისა და თჳნიერ ბუნებითისასა მას დაემყენ კეთილსაზეთისხილსა, რაოდენ უფროჲს იგინი ბუნებითსა მას დაემყნნენ თჳსსავე მას ზეთისხილსა!

²⁵არა მნებავს უმეცრებაჲ თქუენი, ძმანო, საიდუმლოჲსა ამისთჳს, -- რაჲთა არა იყვნეთ თავით თჳსით ბრძენ, -- რამეთუ სიბრმჱ ჟამად-ჟამადშეჰყვა ისრაჱლსა, ვიდრემდე სავსებაჲ იგი წარმართთაჲ შემოჴდეს.

²⁶და ესრჱთ ყოველი ისრაჱლი ცხოვნდეს, ვითარცა წერილ არს: მოვიდეს სიონით მჴსნელი და მოაქციოს უღმრთოებისაგან იაკობი.

²⁷და ესე არს ჩემ მიერ მათა მიმართ აღთქუმაჲ, რაჟამს მოუსპნე ცოდვანი მათნი.

²⁸სახარებისა მისგან -- მტერ თქუენდა, ხოლო რჩეულებისა მისგან -- საყუარელ მამათათჳს.

²⁹რამეთუ შეუნანებელ არიან მადლნი და ჩინებანი ღმრთისანი.

³⁰ვითარცა-იგი თქუენცა ოდესმე ურჩ ექმნენით ღმერთსა და აწ შეიწყალენით მათითა მით ურჩებითა,

³¹ეგრეცა აწ ესენი ურჩ ექმნნეს თქუენისა შეწყნარებისათჳს, რაჲთა იგინიცა შეიწყნარნენ.

³²რამეთუ შეაყენნა ღმერთმან ყოველნივე ურჩებასა, რაჲთა ყოველნივე შეიწყალნეს.

³³ჵ სიღრმესა და სიმდიდრესა და სიბრძნესა და მეცნიერებასა ღმრთისასა! ვითარ გამოუძიებელ არიან განკითხვანი მისნი და გამოუკულეველარიან გზანი მისნი!

³⁴ვინ ცნა გონებაჲ უფლისაჲ? ანუ ვინ თანა-მზრახვალ ეყო მას?

³⁵ანუ ვინ წინაჲსწარ მი-რაჲმე-სცა მას, და კუალად მოეგო მას?

³⁶რამეთუ მისგან და მის მიერ და მისა მიმართ არს ყოველი. და მისი არს დიდებაჲ უკუნითი უკუნისადმდე. ამენ.