Read ბიბლია 3მეფ. 2 Bible Online

3მეფ. 2 - ბიბლია bible

3მეფ. 2

¹და მოახლოვდა დავითის სიკვდილის ჟამი და ეს უანდერძა მან თავის შვილს სოლომონს:

²„მივდივარ მთელი ქვეყნის გზით, გამაგრდი და კაცი იყავი.

³და დაიმარხე უფლის, შენი ღმერთის, სამარხველი: იარე მის გზაზე, დაიცავი მისი წესები, მისი მცნებანი, მისი სამართალი, მისი მოწმობანი, როგორც სწერია მოსეს რჯულში, რომ ხელი მოგემართოს ყველაფერში, რასაც გააკეთებ, და ყველგან, საითკენაც პირს მიაქცევ.

⁴რომ აღასრულოს უფალმა ჩემზე ნათქვამი თავისი სიტყვა: ‘თუ შენი შვილები დაიცავენ თავიანთ გზას და ივლიან ჩემს წინაშე ჭეშმარიტებით და მთელი გულითა და სულით, არ დაგელევა კაცი ისრაელის ტახტზე.’

⁵შენც იცი, რა გამიკეთა იოაბ ცერუაიას ძემ, რა გაუკეთა ისრაელის ლაშქრის ორ სარდალს — აბნერ ნერის ძეს და ყამასა იეთერის ძეს. როგორ დახოცა ისინი და მშვიდობის დროს ბრძოლის სისხლი დაღვარა, ბრძოლის სისხლი მოიცხო სარტყელზე და ფეხსამოსზე.

⁶ბრძნულად მოიქეცი და მშვიდობით ნუ ჩაუშვებ მის ჭაღარას შავეთში.

⁷ხოლო ბარზილაი გილყადელის შვილებს წყალობა მიაგე, თანამეინახეებად გყავდეს სუფრაზე, რადგან ახლობლობა ჰქონდათ ჩემთან, როცა შენს ძმას აბესალომს გავურბოდი.

⁸აჰა, შენთან არის შიმყი, გერას ძე, ბენიამინელი ბახურიმიდან. ის იყო, რომ მწარედ მწყევლიდა, როცა მახანაიმში მივდიოდი. მაგრამ ის იორდანეზე ჩამოვიდა ჩემს შესახვედრად და მეც უფლის სახელით შევფიცე: მახვილით არ მოგკლავ-მეთქი.

⁹შენ კი ნუ დატოვებ დაუსჯელს, რადგან ბრძენი კაცი ხარ და იცი, როგორ უნდა მოექცე, რომ სისხლიანი ჭაღარით ჩაიყვანო შავეთში“.

¹⁰და განისვენა დავითმა თავის მამებთან და დაიმარხა დავითის ქალაქში.

¹¹ხანი დავითის მეფობისა ისრაელზე იყო ორმოცი წელი: ხებრონში შვიდ წელს მეფობდა, იერუსალიმში — ოცდაცამეტ წელს.

¹²და დაჯდა სოლომონი მამამისის, დავითის ტახტზე და დიდად განმტკიცდა მისი მეფობა.

¹³და მივიდა ადონია, ხაგითის ძე, ბათ-შებაყთან, სოლომონის დედასთან, და უთხრა ქალმა: „მშვიდობით ხარ მოსული?“ და უთხრა: „მშვიდობით.“

¹⁴და უთხრა: „საქმე მაქვს შენთან,“ და უთხრა: „თქვი“.

¹⁵და თქვა: „შენ იცი, რომ ჩემი იყო მეფობა, და მე შემომყურებდა მთელი ისრაელი, რომ მეფე გავმხდარიყავი, მაგრამ წამივიდა მეფობა და ჩემს ძმას ერგო, რადგან უფლისგან ჰქონდა მიცემული.

¹⁶ახლა ერთი სათხოვარი მაქვს შენთან, ნუ გამაწბილებ“. მიუგო ქალმა: „თქვი“

¹⁷და თქვა: „უთხარი სოლომონ მეფეს, უარს არ გეტყვის შენ, რომ არ გამაწბილოს და ცოლად მომცეს აბიშაგ შუნამელი.“

¹⁸და თქვა ბათ-შებაყმა: „კარგი, დაველაპარაკები შენზე მეფეს.“

¹⁹და მივიდა ბათ-შებაყი მეფე სოლომონთან, რომ ადონიაზე დალაპარაკებოდა. და წარდგა მეფე მის შესახვედრად და თაყვანისცა მას, და დაჯდა თავის ტახტზე. მეფის დედასაც დაუდგეს ტახტი, და მის მხარმარჯვნივ დაჯდა იგი.

²⁰და უთხრა: „ერთი მცირე სათხოვარი მაქვს შენთან, ნუ გამაწბილებ.“ უთხრა მეფემ: „მთხოვე, დედაჩემო, რადგან არ გაგაწბილებ.“

²¹და თქვა: „მიეცი ცოლად აბიშაგ შუნამელი შენს ძმას ადონიას“.

²²უთხრა: „რად მოითხოვ ადონიასთვის აბიშაგ შუნამელს? ბარემ სამეფოც მოითხოვე მისთვის, რაკი ჩემი უფროსი ძმაა, და ჰყავს მღვდლად აბიათარი და მეგობრად იოაბ ცერუთას ძე“.

²³და დაიფიცა მეფე სოლომონმა უფალი და თქვა: „ასე და ასე მიყოს უფალმა და უარესიც დამმართოს, თუ თავის საუბედუროდ არ ეთქვას ეს სიტყვა ადონიას!

²⁴ახლა კი, — ვფიცავ უფალს, რომელმაც განმამტკიცა და დამსვა დავითის, მამაჩემის, ტახტზე, რომელმაც სახლი ამიშენა დაპირებისამებრ, რომ დღესვე მოკვდება ადონია.“

²⁵და გაგზავნა მეფე სოლომონმა ბენაია იეჰოიადაყის ძე, და დაჰკრა, და მოკვდა იგი.

²⁶აბიათარ მღვდელს კი უთხრა მეფემ: „ყანათოთს წადი, შენს მამულში. სიკვდილის ღირსი ხარ, მაგრამ დღეს არ მოგკლავ, რადგან შენ გიტარებია უფლის კიდობანი დავითის, მამაჩემის, წინაშე და, ყველაფერს იტანდი, რასაც მამაჩემი იტანდა“.

²⁷და მოკვეთა სოლომონმა აბიათარი უფლის მღვდლობიდან, რათა აღსრულებულიყო უფლის სიტყვა, რომელიც თქვა მან ყელის სახლზე შილოში.

²⁸და მიუვიდა ხმა იოაბს, — რადგან იოაბი ადონიას მიემხრო და აბესალომს არ მიმხრობია, — და გაიქცა იოაბი უფლის კარვისკენ და სამსხვერპლოს რქებს მოეჭიდა.

²⁹და შეატყობინეს მეფე სოლომონს, უფლის კარვისკენ გაიქცა იოაბი და აჰა, სამსხვერპლოსთან დგასო. გაგზავნა სოლომონმა ბენაია იეჰოიადაყის ძე და დააბარა: „მიდი, მოკალი!“

³⁰და მივიდა ბენაია უფლის კარავთან და უთხრა: „გამოდი, ასე ბრძანა მეფემ“. და თქვა: „არა, აქ მოვკვდები“. და მიუტანა ბენაიამ მეფეს ამბავი: ასე თქვაო იოაბმა, და ასე მიპასუხაო.

³¹და უთხრა მეფემ: „ისე გააკეთე, როგორც თავად თქვა: მოკალი და დამარხე. ამით ჩამოგვრეცხავ მეცა და მამაჩემის სახლსაც უბრალო სისხლს, იოაბმა რომ დაღვარა.

³²უფალმა მის თავზევე მიაქციოს მისი სისხლი იმისათვის, რომ მიუხდა ორ მასზე მართალ და კეთილ კაცს და მახვილით დახოცა მამაჩემის, დავითის, უჩუმრად: აბნერ ნერის ძე, ისრაელის ჯარის სარდალი და ყამასა იეთერის ძე, იუდას ჯარის სარდალი.

³³და მიექცეს მათი სისხლი იოაბის თავს და მისი შთამომავლების თავს საუკუნოდ, ხოლო დავითს, მის შთამომავლობას, მის სახლს და მის ტახტს მშვიდობა ჰქონდეს უფლისგან უკუნისამდე“.

³⁴და წავიდა ბენაია იეჰოიადაყის ძე, თავს დაესხა მას და მოკლა იობი, და მის სახლში, უდაბნოში, დამარხა.

³⁵და დანიშნა მეფე სოლომონმა ბენაია იეჰოიადაყის ძე მის ადგილზე ჯარის სარდლად, ხოლო აბიათარის ადგილზე ცადოკ მღვდელი დაადგინა მეფემ.

³⁶და გაგზავნა, და შეუთვალა მეფემ შიმყის და უთხრა: „აიშენე სახლი იერუსალიმში და იცხოვრე იქ. ნურსად ნუ გახვალ იქიდან.

³⁷როგორც კი გახვალ და კიდრონის ხევს გასცდები, იცოდე, სიკვდილი არ აგცდება. შენს თავზე იქნება შენი სისხლი“

³⁸და უთხრა შიმყიმ მეფეს: „კეთილი, როგორც ბრძანა მეფე-ბატონმა, ისე მოიქცევა შენი მსახური“. და ცხოვრობდა შიმყი იერუსალიმში მრავალი ხანი.

³⁹გავიდა სამი წელი და გაექცა შიმყის ორი მსახური აქიშ მაყაქას ძესთან, გათის მეფესთან. და შეატყობინეს შიმყის, გათში არიანო შენი მსახურნი.

⁴⁰და ადგა შიმყი და შეკაზმა სახედარი, და წავიდა გათს აქიშთან თავის მსახურთა საძებრად. წავიდა შიმყი და კიდეც მოიყვანა გათიდან თავისი მსახურნი.

⁴¹და შეატყობინეს სოლომონს, იერუსალიმიდან გათში წავიდა შიმყი და უკან მობრუნდაო.

⁴²და დაიბარა მეფემ შიმყი და უთხრა: „რომ დაგაფიცე უფლის სახელით და გაგაფრთხილე, თუ გახვედი და სადმე წასულხარ, იცოდე, სიკვდილი არ აგცდება-მეთქი, შენ მიპასუხე: კეთილი, მესმისო;

⁴³რატომ არ შეინახე ჩემი ბრძანება, რაც გიბრძანე უფლის წინაშე ფიცით?“

⁴⁴და უთხრა მეფემ შიმყის: „შენც კარგად იცი და შენმა გულმაც, რა ავკაცობა გაგიკეთებია დავითისთვის, მამაჩემისთვის. ახლა შენს თავზე მოაქცევს უფალი შენს ავკაცობას.

⁴⁵და კურთხეული იყოს მეფე სოლომონი და მტკიცე იყოს დავითის ტახტი უფლის წინაშე უკუნისამდე!“

⁴⁶და უბრძანა მეფემ ბენაია იეჰოიადაყის ძეს, ისიც წავიდა და დაჰკრა შიმყის, და მოკვდა იგი.