Read ბიბლია ტობითი 5 Bible Online

ტობითი 5 - ბიბლია bible

ტობითი 5

¹მაშინ ტობიამ ასე მიუგო მამამისს: „ყოველივეს ავასრულებ, რასაც მარიგებ,

²მაგრამ როგორ გამოვართვა ვერცხლი იმას, ვისაც არ ვიცნობ?“

³მაშინ მისცა მას ტობითმა ხელწერილი და უთხრა: „მოძებნე კაცი, თანამგზავრად რომ გამოგყვება, და ვიდრე ცოცხალი ვარ, მე მივცემ გასამრჯელოს. წადი და წამოიღე ვერცხლი.“

⁴წავიდა კაცის საძებნელად და ნახა რაფაელი, რომელიც ანგელოზი იყო, მაგრამ ტობიამ კი არ იცოდა.

⁵უთხრა მას: „თუ შეგიძლია წამომყვე მიდიის რაგესში? ან თუ იცნობ იმ ადგილებს?“

⁶მიუგო ანგელოზმა: „წამოგყვები, გზა-კვალიც ვიცი და ჩემს ძმასთან — გაბაელთანაც — ვყოფილვარ სტუმრად.“

⁷და უთხრა მას ტობიამ: „დამაცადე, მამაჩემს ვეტყვი.“

⁸ანგელოზმა მიუგო: „წადი და ნუ დაყოვნდები.“

⁹მივიდა მამასთან და უთხრა მას: „მოვნახე კაცი, რომელიც წამომყვება.“ ხოლო მან უთხრა: „აქ მომიყვანე, რათა გავიგო, რომელი ტომისაა, ან რამდენად სანდო თანამგზავრი იქნება შენთვის.“

¹⁰დაუძახა ტობიამ, ისიც მოვიდა და ერთმანეთს მიესალმნენ.

¹¹და ჰკითხა მას ტიბითმა: რომელი ტომისა ხარ, ძმაო, ან ვისი გვარისა?“

¹²ხოლო რაფაელმა მიუგო: „ტომსა და გვარს ეძებ, თუ ქირის კაცს, რომ შენს ვაჟს გაჰყვეს?“ უთხრა ტობითმა: „მინდა გავიგო, ძმაო, ვისი გვარისა ხარ და რა გქვია.“

¹³უთხრა მან: „მე ვარ ყაზარია, ძე დიდი ყანანიასი, შენი მოძმისა.“

¹⁴უთხრა ტობითმა: „მშვიდობით გევლოს, ძმაო, და ნუ შემომწყრები, შენს გვარტომობას რომ ვეძიებ. ჩემი ძმა ყოფილხარ, კეთილი და ღირსეული გვარის შვილი. ყანანიასაც ვიცნობდი და იათანსაც, დიდი შემაყიას ვაჟებს, ერთად წავედით იერუსალიმს სათაყვანებლად და თან მიგვქონდა ნათავარნი და მიწის ნაყოფთა მეათედი. არ შეგვიცოდავს ჩვენი მოძმეების ცოდვებით. გვარკეთილი ყოფილხარ, ძმაო.

¹⁵მაგრამ მითხარი, რასა მთხოვ ქირად? დღეში თითო დრაქმას მოგცემ და რაც შენ და ჩემს შვილს დაგჭირდებათ.

¹⁶ამასაც არ დაგაჯერებ, თუკი მშვიდობით დაბრუნდებით.“

¹⁷ასე შეთანხმდნენ, და უთხრა ტობიას: „გაემზადე გასამგზავრებლად, მშვიდობითამც გევლოთ!“ შვილიც გაემზადა და უთხრა მამამ: „აი, ეს კაცი იახლე, მამაზეციერმა გიწინამძღვროთ და მისი ანგელოზი დაგემგზავროთ.“ ორივენი გაუდგნენ გზას და უკან გაჰყვათ ჭაბუკის ძაღლი.

¹⁸ხანა, ჭაბუკის დედა, კი ტიროდა და ტობითს ეუბნებოდა: „სად გაისტუმრე ჩვენი შვილი? განა ჩვენი ხელების ყავარჯენი არ იყო, ჩვენ წინაშე რომ შედიოდა და გამოდიოდა?

¹⁹ვერცხლს ვერცხლსავე ნუკი უმატებ, არამედ მწვირედ მიგაჩნდეს შვილთან შედარებით!

²⁰რადგან რა ხნის სიცოცხლეც მოგვეცა უფლისგან, საიმისოდ ბევრი გვაქვს.“

²¹უთხრა ტობითმა: „ნუ იურვი, დაო; მშვიდობით დაგვიბრუნდება და შენი თვალით იხილავ,

²²რადგანაც კეთილი ანგელოზი დაემგზავრება, სიკეთის გზით წარმართავს და უმსნელი მოგვიბრუნდება უკან.“

²³და დედამ ცრემლი შეიშრო.