Read ბიბლია გოდ. 4 Bible Online

გოდ. 4 - ბიბლია bible

გოდ. 4

¹ვაი, როგორ გაშავდა ოქრო, შეიცვალა ხალასი ოქრო, გადაყრილია წმიდის ქვები ყველა ქუჩის თავში.

²სიონის ძვირფასო ძენო, შეფასებულნო ბაჯაღლოთი, როგორ დაემსგავსნენ ისინი თიხის დოქებს, მექოთნის ხელით ნაკეთებს.

³ტურებიც კი იშიშვლებენ ძუძუს, აჭმევენ თავიანთ ლეკვებს! ჩემი ერის ასული კი გასასტიკდა, როგორც სირაქლემა უდაბნოში.

⁴ძუძუმწოვრის ენა წყურვილისაგან ეკრობა მის სასას, ჩვილნი პურს ითხოვენ, არავინაა მათთვის პურის მომტეხი.

⁵ნუგბართა მჭამელნი გულწასულნი არიან ქუჩებში, ძოწეულში გაზრდილნი ნეხვს ეხვევიან.

⁶და გადააჭარბა ჩემი ერის ასულის ურჯულოებამ სოდომის ცოდვებს, რომელიც მოისპო წამში და ხელი არ შეხებია მას.

⁷მისი მოწმიდარნი თოვლზე წმიდანი იყვნენ, რძეზე თეთრნი, მათი პირისახე მარჯანზე ღაჟღაჟა იყო, მათი აღნაგობა მსგავსი საფირონისა.

⁸მურზე შავი გახდა მათი სახე, ვერ იცნობიან ქუჩებში. მათი კანი მიახმა მათ ძვლებს, გაშრა, როგორც ხე.

⁹მახვილით დახოცილნი შიმშილით დახოცილებზე ბედნიერნი იყვნენ, ისინი ჭკნებოდნენ განგმირულნი მინდვრის ნაყოფის ნაკლებობით.

¹⁰შემბრალებელ ქალთა ხელები ხარშავდნენ თავიანთ შვილებს, ისინი მათთვის საჭმელი იყო ჩემი ასულის დაღუპვის დღეს.

¹¹დაასრულა უფალმა თავისი გულისწყრომა, გადმოღვარა თავისი რისხვის ალი, და დაანთო ცეცხლი სიონზე, რომელმაც შეჭამა მისი საძირკვლები.

¹²არ სწამდათ ქვეყნის მეფეებს და ქვეყნიერების არც ერთ მცხოვრებს, რომ შემაჭირვებელი და მტერი მოვიდოდა იერუსალიმის კარიბჭეებთან.

¹³მის წინასწარმეტყველთა ცოდვების გამო, მის მღვდელთა ურჯულოების გამო, რომ ღვრიდნენ მის შიგნით წმიდათა სისხლს.

¹⁴ისინი ბრმად ხეტიალობდნენ ქუჩებში, იბილწებოდნენ სისხლით ისე, რომ ვერავინ ეხებოდა მათ სამოსელს.

¹⁵„მომშორდი ბილწო!“ — უყვიროდნენ მათ. — „მომშორდით, მომშორდით, არ შემეხოთ!“ ასე ხეტიალობდნენ და დაწანწალებდნენ ისინი, ხალხებში კი ამბობდნენ: „აღარ იცხოვრებენ აქ.“

¹⁶უფლის პირმა გაფანტა ისინი და აღარ შეხედავს მათ მეტად, მღვდლებს პატივს არ სცემდნენ ისინი, უხუცესებს არ ინდობდნენ,

¹⁷მოიქანცნენ ჩვენი თვალები შემწეობის ამაო მოლოდინში, ჩვენი საგუშაგო კოშკიდან ველოდით ხალხს, რომელმაც ვერ გვიხსნა.

¹⁸უსაფრდებოდნენ ჩვენს ნაბიჯებს, რომ არ გაგვევლო ჩვენს ქუჩებში, მოახლოვდა ჩვენი ბოლო, აივსო ჩვენი დღეები, რადგან მოვიდა ჩვენი ბოლო.

¹⁹ცის არწივებზე მსუბუქნი იყვნენ ჩვენი მდევარნი, მთებზე გვდევდნენ ჩვენ, უდაბნოში გვისაფრდებოდნენ.

²⁰სუნთქვა ჩვენი ნესტოებისა, უფლის ცხებელი, გაება მათ მახეში, ვისზეც ვამბობდით: „მის ჩრდილში ვიცოცხლებთ ხალხთა შორის“.

²¹იმხიარულე და იხარე, ედომის ასულო, ყუცის ქვეყანაში მცხოვრებო, შენც შეგხვდება თასი, დათვრები და გაშიშვლდები.

²²დასრულდა შენი ურჯულოება, სიონის ასულო, აღარ გაგდევნის მეტად, დაგსჯის შენი ურჯულოების გამო, ედომის ასულო, გამოაჩენს შენს ცოდვებს.