Read ბიბლია პირველი მაკაბელთა 12 Bible Online

პირველი მაკაბელთა 12 - ბიბლია bible

პირველი მაკაბელთა 12

¹როცა დაინახა იონათანმა, რომ ხელსაყრელი დრო დაუდგა, ამოარჩია კაცები და რომში გაგზავნა იქაურებთან მეგობრობის გასაახლებლად და განსამტკიცებლად.

²ასეთივე წერილები დაგზავნა სპარტასა და სხვა მხარეებშიც.

³მივიდნენ რომში, საბჭოში შევიდნენ და თქვეს: „მღვდელმთავარმა იონათანმა და იუდაელმა ხალხმა მოგვავლინეს ერთმანეთს შორის ძველი მეგობრობისა და მოკავშირეობის განსაახლებლად.“

⁴მისცეს მათ წერილები, სხვადასხვა მხარის გამგებელთა მიმართ მიწერილი, რომ მშვიდობით გაესტუმრებინათ ისინი იუდას ქვეყანაში.

⁵აი, ასლი წერილისა, რომელიც მისწერა იონათანმა სპარტელებს:

⁶„მღვდელმთავარი იონათანი, ერის უხუცესნი და დანარჩენი იუდაელი ხალხი მოიკითხავენ სპარტელ ძმებს.

⁷ჯერ კიდევ ძველად თქვენს მეფეს — არიოსს მღვდელმთავარ ონიასისთვის გამოუგზავნია წერილი, რომ თქვენ ჩვენი ძმები ხართ, როგორც გვიჩვენებს ნუსხა.

⁸ონიასს პატივით მიუღია გამოგზავნილი კაცი და გამოურთმევია წერილი, რომელიც ნათლად მოწმობდა ჩვენს მოკავშირეობას და მეგობრობას.

⁹თუმცა ჩვენ ეს ახლა აღარ გვჭირდება, რადგანაც სანუგეშოდ ხელთ გვიპყრია წმიდა წიგნები,

¹⁰მაგრამ მაინც გადავწყვიტეთ გამოგვეგზავნა წერილი ძმობისა და მეგობრობის განსაახლებლად, რათა არ გაგიუცხოვდეთ, რადგანაც ბევრმა წყალმა ჩაიარა მას შემდეგ, რაც თქვენი წერილი მივიღეთ.

¹¹როგორც სადღესასწაულო, ისე სადაგ დღეებშიც მარადჟამ გიხსენებთ სრულადდასაწველის შეწირვისას და ლოცვის დროსაც, როგორც ჯერ არს და გვმართებს კიდეც ძმების გახსენება.

¹²გვახარებს თქვენი დიდება.

¹³ჩვენ კი ბევრი უბედურება დაგვატყდა თავს და მრავალი ომიც გადავიხადეთ, რადგანაც გვიტევდნენ ჩვენი მეზობელი მეფეები.

¹⁴მაგრამ არ გვინდოდა ამ ომების გამო შეგვეწუხებინეთ თქვენ და ჩვენი დანარჩენი მეგობრები და მოკავშირეები.

¹⁵რადგანაც ზეცით გვაქვს შეწევნა და ბევრჯერ დაგვიხსნია თავი მტრებისგან, ჩვენი მოძულენი კი დაკნინებულან.

¹⁶ახლა კი ავირჩიეთ ნუმენიოსი, ანტიოქოსის ძე, და ანტიპატროსი, იასონის ძე, და რომაელებს ვაახლეთ მეგობრობისა და უწინდელი მოკავშირეობის განსაახლებლად.

¹⁷მათვე დავავალეთ, თქვენც გხლებოდნენ და ჩვენი მოკითხვა და წერილიც გადმოეცათ იმის დასტურად, რომ გვსურს განვაახლოთ ჩვენი ძმობა.

¹⁸კარგს იზამთ, თუ გვიპასუხებთ მასზე.“

¹⁹აი, ასლი წერილისა, რომელიც გამოუგზავნეს ონიასს

²⁰„სპარტის მეფე არიოსი მოკითხვას უთვლის დიდ მღვდელმთავარ ონიასს.

²¹წერილი მოწმობს, რომ სპარტელები და იუდაელები ძმები არიან, აბრაამის მოდგმისა.

²²ახლა, რაკი ეს გავიგეთ, კარგს იზამთ, თუკი თქვენს მშვიდობაზეც მოგვწერთ რამეს.

²³ხოლო ჩვენ გწერთ, რომ თქვენი საქონელი და ავლადიდება ჩვენია, ჩვენი კი — თქვენი. ვბრძანეთ, რომ ეს ამბავი გაცნობონ.“

²⁴გაიგო იონათანმა, რომ დემეტრიოსის სარდლები უწინდელზე უფრო მრავალრიცხოვანი ლაშქრით დაბრუნებულიყვნენ მასთან საომრად.

²⁵გამოვიდა იერუსალიმიდან, ხამათის მხარეში დაუხვდა მათ და ფეხი არ შემოადგმევინა თავის მიწა-წყალზე.

²⁶გაგზავნა მათ ბანაკში მზვერავები, რომლებიც დაბრუნდნენ და მოახსენეს, რომ ისინი ღამით აპირებდნენ მათზე თავდასხმას.

²⁷მზის ჩასვლისას იონათანმა უბრძანა თავის თანამდგომებს, იარაღასხმულთ ეფხიზლათ და მთელი ღამის განმავლობაში მზად ყოფილიყვნენ საომრად, და გუშაგებიც დააყანა ბანაკის გარშემო.

²⁸გაიგეს მტრებმა, რომ იონათანი და მისი თანამდგომნი მზად არიან საბრძოლველად; შედრკნენ, გული შეუკრთათ, ბანაკში კოცონები დაანთეს და გაიპარნენ.

²⁹იონათანს და მის მოლაშქრეებს კი გათენებამდე არ გაუგიათ ეს, რადგანაც ანთებულ კოცონებს ხედავდნენ.

³⁰იონათანი დაედევნა გაქცეულთ, მაგრამ ვერ დაეწია, რადგანაც მდინარე ელევთეროსის გაღმა გასულიყვნენ.

³¹მაშინ იონათანი მიუბრუნდა არაბებს, ზაბადეელებად რომ იწოდებიან, დაამარცხა ისინი და ხელთ იგდო ნადავლი.

³²მერე აიყარა, დამასკოს მიადგა და მთელი ის მხარე გადაიარა.

³³ხოლო სიმონი გამოვიდა, აშქელონსა და მახლობელ ციხე-სიმაგრეებს მიაღწია, შემდეგ იაფოსკენ გადაუხვია და აიღო იგი,

³⁴რადგანაც გაიგო, რომ იქაურებს სურდათ დემეტრიოსის თანამდგომებისათვის გადაეცათ ციხე-სიმაგრე, და შიგ მეციხოვნეები ჩააყენა მის დასაცავად.

³⁵დაბრუნდა იონათანი, მოუხმო ხალხის უხუცესებს და მოეთათბირა მათ, რომ ციხე-სიმაგრეები აეგოთ იუდაში.

³⁶აემაღლებინათ იერუსალიმის გალავანი და მაღალი კედელი აღემართათ ციხე-სიმაგრესა და ქალაქს შორის, რათა გაეცალკევებინათ იგი და შემწყდარიყო მასში ყიდვა-გაყიდვა.

³⁷შეიკრიბნენ ქალაქის ასაშენებლად და როცა აღმოსავლეთით მიადგნენ ხევის პირას აღმართულ კედელს, ააგეს ეგრეთწოდებული ხაფენათა.

³⁸ხოლო სიმონმა შეფელაში ააშენა ადიდა; გაამაგრა და ურდულებიანი კარიბჭე დაუყენა.

³⁹ტრიფონი კი ცდილობდა აზიაში გამეფებულიყო, თავზე გვირგვინი დაედგა და მეფე ანტიოქოსზე აღემართა ხელი.

⁴⁰მაგრამ ეშინოდა, ვაითუ იონათანმა შემიკრას გზა და ჩემს წინააღმდეგ გამოილაშქროსო; ამიტომაც ცდილობდა შეეპყრო და მოეკლა იგი; აღიძრა და ბეთ-შანისაკენ აიღო გეზი.

⁴¹გამოვიდა იონათანი მის დასახვედრად საომრად გამზადებული ორმოცი ათასი მხნე მეომრითურთ და ბეთ-შანს მიადგა.

⁴²მრავალრიცხოვანი ლაშქრით მომავალი იონათანი რომ დაინახა, ტრიფონი შეკრთა და ვეღარ გაბედა მასზე ხელის აღმართვა.

⁴³ამიტომაც პატივით მიიღო იგი, ყველა თავის მეგობარს წარუდგინა, საჩუქრები უძღვნა და თავის მეგობრებსა და მოლაშქრეებს უბრძანა, ისევე დაემორჩილეთ, როგორც თვით მე მემორჩილებითო.

⁴⁴და უთხრა იონათანს: „რისთვის გასარჯე მთელი ეს ხალხი, თუკი ომს არ ვეპირებით?

⁴⁵მაშ, გაისტუმრე ისინი თავ-თავიანთ სახლებში, შენთვის კი ამოირჩიე მცირეოდენნი, რომ თან გეახლნენ და ერთად წავიდეთ პტოლემაისში, ჩაგაბარებ მასაც, სხვა ციხე-სიმაგრეებსაც, დანარჩენ ლაშქარსაც და გადასახადთა ყველა ამკრებსაც, რადგანაც სწორედ ამისთვის მოვსულვარ აქ.“

⁴⁶ერწმუნა და ისე მოიქცა, როგორც ტრიფონმა უთხრა; დაითხოვა მოლაშქრენი და მათაც იუდას ქვეყნისაკენ გასწიეს.

⁴⁷თვითონ კი დაიტოვა სამი ათასი კაცი, რომელთაგანაც ორი ათასი გალილეაში დატოვა, ათასი კი მას გაჰყვა.

⁴⁸მაგრამ როგორც კი პტოლემაისში შევიდა იონათანი, პტოლემაისელებმა კარიბჭენი ჩაკეტეს, შეიპყრეს იგი და ყველა, ვინც კი მასთან ერთად შევიდა, მახვილით მოსრეს.

⁴⁹მაშინ ტრიფონმა გალილეისა და ვრცელი ხეობისაკენ გაგზავნა ქვეითნი და ცხენოსანნი, რათა მუსრი გაევლოთ იონათანის ყველა მომხრისათვის.

⁵⁰მაგრამ როცა მათ გაიგეს, რომ იონათანი შეეპყროთ, ხოლო მისი მოლაშქრენი გაეჟლიტათ, ერთმანეთი გაამხნევეს და მწყობრად დაიძრნენ საომრად შემართულნი.

⁵¹როდესაც მდევრებმა დაინახეს, რომ სამკვდრო-სასიცოცხლო ბრძოლა ელოდათ, უკუიქცნენ.

⁵²ყველანი მშვიდობიანად დაბრუნდნენ იუდას ქვეყანაში და დაიტირეს იონათანი და მისი თანამდგომნი. შეძრწუნებული იყო და მწარედ გლოვობდა მთელი ისრაელი.

⁵³მაშინ ყველა მეზობელი ხალხი ცდილობდა მათ განადგურებას, რადგანაც ამბობდნენ: „აღარც წინამძღოლი ჰყავთ და აღარც ხელის ამპყრობი; მაშ, თავს დავესხათ და წარვხოცოთ კაცთა შორის მათი სახსენებელი.“