Read ბიბლია პირველი მაკაბელთა 6 Bible Online

პირველი მაკაბელთა 6 - ბიბლია bible

პირველი მაკაბელთა 6

¹ამასობაში მეფე ანტიოქოსმა ზემო ქვეყნები მოიარა და შეიტყო, რომ სპარსეთში არის ქალაქი ელიმაისი, სიმდიდრითა და ოქრო-ვერცხლით განთქმული;

²თვით ქალაქში კი — ტაძარი, სადაც ინახება ოქროს რიდენი, აბჯარი და საჭურველი, მაკედონიის მეფის — ალექსანდრეს, ფილიპეს ძის, დანატოვარი, თავდაპირველად რომ მეფობდა საბერძნეთზე.

³მიადგა ქალაქს და ცდილობდა აეღო და გაეძარცვა იგი, მაგრამ ვერ შეძლო, რადგანაც მოქალაქეები მიუხვდნენ, რაც ედო გულში.

⁴და აღიძრნენ მის წინააღმდეგ საომრად; უკუიქცა მეფე იქიდან და დიდად დამწუხრებული გაემართა ბაბილონისაკენ.

⁵სპარსეთში ყოფნისას ვიღაცა ეახლა და აუწყა, რომ მისმა ლაშქარმა მარცხი იწვნია იუდას ქვეყანაში,

⁶რომ ყველაზე წინ მიდიოდა ლისიასი მრავალრიცხოვანი ჯარით, მაგრამ უკუქცეულა მტრის წინაშე და, რომ იუდაელები გაძლიერებულან საჭურვლით, ტყვეებითა და დამარცხებულთაგან აკრეფილი დადძალი ნადავლით;

⁷რომ დაულეწიათ იერუსალიმის საკურთხეველზე მის მიერ აღმართული უწმინდურება, კვლავინდებურად მაღალი გალავანი შემოუვლიათ საწმიდარისთვის და გაუმაგრებიათ ბეთ-ცურიც — მისი ქალაქი.

⁸ეს რომ გაიგო, შეძრწუნებული და დაზაფრული მეფე ლოგინზე დაეცა და მწუხარებისაგან ლამის გული შეუღონდა, რადგანაც საწადელი არ აუსრულდა.

⁹დადხანს იყო ამ ყოფაში, რადგანაც მეტისმეტი მწუხარება უახლდებოდა და ასე ეგონა, ვკვდებიო.

¹⁰მოუხმო თავის მეგობრებს და უთხრა მათ: „განეშორა ძილი ჩემს თვალებს და გული შემიღონდა მწუხარებისაგან.

¹¹გულში ვთქვი: ‘ეს რა შავ დღეში ჩავვარდი, ან დღემდე რა ნიაღვარი მიპირებს წალეკვას? არადა, რა ბედნიერი ვიყავი, როცა მორჭმით ვიჯექი ტახტზე!’

¹²ახლა კი ვიგონებ იმ ბოროტებას, რაც ჩავიდინე იერუსალიმში, საიდანაც გამოვზიდე მთელი ოქრო-ვერცხლის ჭურჭელი და ტყუილუბრალოდ ვგზავნიდი ხალხს იუდას მცხოვრებთა ამოსაჟლეტად.

¹³ახლა კი ვხვდები, რომ ამის გამო მეწია ეს უბედურება, და, აჰა, გულმწუხარე ვიღუპები უცხო მხარეში.“

¹⁴უხმო ფილიპეს, თავის ერთ-ერთ მეგობარს, და დაუმტკიცა მთელი თავისი სამეფო.

¹⁵მისცა მას გვირგვინი, თავისი სამოსელი და ბეჭედი, რათა აღეზარდა მისი ძე ანტიოქოსი და სამეფოდ გაეწვრთნა იგი.

¹⁶და აღესრულა იქ მეფე ანტიოქოსი ასორმოცდამეცხრე წელს.

¹⁷მეფის სიკვდილი რომ გაიგო, ლისიასმა მის ნაცვლად გაამეფა ანტიოქოსი, რომელსაც ბავშვობისას ზრდიდა, და სახელად უწოდა ევპატორი.

¹⁸ამასობაში ციხე-სიმაგრეში მყოფნი ავიწროვებდნენ ისრაელს საწმიდრის ირგვლივ და სულ იმის მცდელობაში იყვნენ, რომ რაიმე ევნოთ მისთვის, წარმართთათვის კი მხარი დაეჭირათ.

¹⁹ი უდამ გადაწყვიტა ამოეხოცა ისინი და მოუწოდა მთელ ერს გარს შემორტყმოდნენ მათ.

²⁰ყველანი შეიკრიბნენ და ასორმოცდამეათე წელს გარს შემოეწყვნენ ციხეს, გამართეს სატყორცნები და სხვა საომარი მანქანები.

²¹მაგრამ ნაწილმა თავი დააღწია ალყას და ზოგიერთი უღვთო მათ მხარეზე გადავიდა ისრაელიდან.

²²მეფესთან მივიდნენ და უთხრეს: „როდემდე არ აღასრულებ მსჯავრს და შურს არ იძიებ ჩვენი ძმებისთვის?

²³მამაშენის სამსახური ჩვენ თვითონ ვიდეთ ვალად, მის ნებას ვემორჩილებოდით და ვასრულებდით მის ბრძანებებს.

²⁴ამიტომაცაა, რომ ჩვენი ხალხის შვილები გარს შემოეწყვნენ ციხეს, უცხოთესლად გვთვლიან, რომელ ჩვენგანსაც ხელთ იგდებენ, ჰკლავენ და ჩვენს ადგილ-მამულს იტაცებენ.

²⁵მარტო ჩვენზე როდი აღმართეს ხელი, არამედ მთელ ჩვენს მიწა-წყალზეც.

²⁶და, აი, დღეს იერუსალიმში ასაღებად გარს შემოეწყვნენ ციხეს, გაამაგრეს საწმიდარი და ბეთ-ცური.

²⁷თუ არ დაასწრებ, მეტსაც იზამენ და ვეღარ შეძლებ მათ შეჩერებას.“

²⁸ეს რომ გაიგო, განრისხდა მეფე და შეკრიბა ყველა თავისი მეგობარი, ქვეითი ლაშქრის სარდლები და მხედართმთავრები.

²⁹ეახლნენ დაქირავებული მოლაშქრენიც სხვა სამეფოებიდან და კუნძულებიდან.

³⁰ასე რომ, მის ლაშქარს შეადგენდა ასი ათასი ქვეითი, ოცი ათასი მხედარი და ოცდათორმეტი საომარი სპილო.

³¹გადაიარეს იდუმეა და გარს შემოადგნენ ბეთ-ცურს; მრავალი დღის მანძილზე იბრძოდნენ და საომარ მანქანებს აწყობდნენ, მაგრამ გამოუხტნენ ალყაშემორტყმულნი, ცეცხლი წაუკიდეს მანქანებს და თავგანწირვით ეკვეთნენ მომხვდურთ.

³²გამოვიდა იუდა ციხიდან და ბეთ-ზაქარიასთან, მეფის ბანაკის პირისპირ, დაბანაკდა.

³³დილაუთენია ადგა მეფე და სწრაფი სვლით გაუყენა ლაშქარი ბეთ-ზაქარიას გზას; საომრად გაემზადნენ და ბუკები აახმიანეს.

³⁴სპილოებს ყურძნისა და თუთის სისხლი დაანახვეს, რომ საომრად გაეხელებინათ.

³⁵ცხოველები რაზმებად დაყვეს და თითოეულს ათასი თორ-აბჯროსანი კაცი აახლეს; გარდა ამისა, ხუთასი რჩეული მხედარიც ფეხდაფეხ უნდა მიჰყოლოდა თითოეულ სპილოს.

³⁶სადაც სპილო იქნებოდა, ისინიც იქ უნდა ყოფილიყვნენ, საითაც წავიდოდა, იქით წასულიყვნენ და წამითაც არ მოსცილებოდნენ მას.

³⁷სპილოებზე მტკიცედ ნაგები ხის კოშკები იდგა, საგანგებო გარსაკრებით დამაგრებული; ამ კოშკებში, რომლებიც ფარავდნენ ცხოველებს, ოთხ-ოთხი მხნე მეომარი ჩამდგარიყო, ზემოდან რომ უტევდნენ მტერს, და ერთიც ინდოელი გამძღოლი.

³⁸დანარჩენი ცხენოსნები ორ ფრთაზე, აქეთ-იქიდან დაუყენეს ლაშქარს, რათა დაერტყათ მტრისათვის და თვითონ კი დაცულნი ყოფილიყვნენ ფლანგებიდან.

³⁹როცა ოქროსა და სპილენძის ფარებზე მზე აკაშკაშდა, სხივებმა აალაპლაპეს და ჩირაღდნებივით ააელვარეს მთები.

⁴⁰მეფის ლაშქრის ერთი ნაწილი მაღალ მთებშუა მიიწევდა წინ, მეორე კი — ბარში; მწყობრად და შეუდრეკლად მიაბიჯებდნენ ისინი.

⁴¹საზარელი იყო ამ ურიცხვი ლაშქრის ფეხის ხმა და იარაღის ჟღრიალი; მართლაც რომ უზარმაზარი და ძლევამოსილი ლაშქარი იყო.

⁴²იუდა თავისი ლაშქრითურთ ჩაება ბრძოლაში და დაეცა მეფის მეომართაგან ექვსასი კაცი.

⁴³მაშინ დაინახა ელეაზარმა, ავარანის ძემ, ერთი ყველაზე ზორბა და სამეფო ჯავშნით დაფარული სპილო, ეგონა, რომ ზედ იჯდა მეფე,

⁴⁴და თავი გასწირა, რათა ეხსნა თავისი ხალხი, თვითონ კი საუკუნო სახელი მოეხვეჭა.

⁴⁵წარბშეუხრელად შევარდა რაზმის შუაგულში, მარჯვნივ და მარცხნივ კაფავდა მტერს, აქეთ-იქით რომ აწყდებოდა დაფეთებული.

⁴⁶სპილომდე მიაღწია, მუცელქვეშ შეუვარდა და გაფატრა იგი; სპილო მიწას დაასკდა და ქვეშ მოიყოლა ელეაზარი, რომელმაც იქვე დალია სული.

⁴⁷მაგრამ როცა დაინახეს მეფის ლაშქრის ძალა და შემართება, იუდაელებმა გაცლა არჩიეს.

⁴⁸მეფის მოლაშქრენი კი იერუსალიმისკენ დაიძრნენ მათ წინააღმდეგ, ხოლო მეფემ იუდაში და სიონის მთასთან დაიბანაკა.

⁴⁹დაუზავდა ბეთ-ცურელებს, რომლებიც ქალაქიდან გამოვიდნენ, რადგანაც სარჩო აღარ ჰქონდათ, რომ ალყაში გაეძლოთ. შაბათის წელი იდგა ქვეყანაში.

⁵⁰მეფემ ხელთ იგდო ბეთ-ცური და შიგ მეციხოვნენი ჩააყენა.

⁵¹შემდეგ დიდხანს გარს ადგა საწმიდარს, სადაც ისრის სატყორცნი საჭურველი და საომარი მანქანები აღმართა: ცეცხლსატყორცნები, ლოდსატყორცნები და შუბსატყორცნები, რომ ისრები და ლოდები დაეშინათ.

⁵²იუდაელებმაც გამართეს მანქანები მათი მანქანების საპირისპიროდ, და მრავალი დღის მანძილზე ებრძოდნენ მტერს.

⁵³მაგრამ საცავში სურსათ-სანოვაგე დაილია, რადგანაც უკვე მეშვიდე წელი იდგა და წარმართთაგან თავდაღწეულებმა, იუდაში რომ ეძებდნენ ხსნას, მარაგის ნარჩენსაც მოუთავეს ხელი.

⁵⁴ცოტანიღა დარჩნენ საწმიდარში, რადგანაც შიმშილით გატანჯულებმა თავ-თავიანთ კუთხეებს მიაშურეს.

⁵⁵ლისიასმა შეიტყო, რომ ფილიპე, რომელსაც მეფემ სიცოცხლეშივე მიანდო თავისი ძის — ანტიოქოსის აღზრდა სამეფოდ მოსამზადებლად, —

⁵⁶სპარსეთიდან და მიდიიდან დაბრუნებულა მთელი ლაშქრითურთ, რომელიც თან ახლდა მეფეს, და ძალაუფლების ხელში ჩაგდებას აპირებს.

⁵⁷ამიტომ ბრძანა, სასწრაფოდ აყრილიყვნენ და ასე მიმართა მეფეს, სარდლებსა და კარისკაცებს: „დღითიდღე ვმცირდებით და სარჩოც აღარ გვყოფნის, ხოლო ადგილი, რომელსაც გარს ვადგივართ, კარგადაა გამაგრებული; ჩვენ კი სამეფოს ბედზე ზრუნვაც გვმართებს.

⁵⁸მაშ, მოდით, მარჯვენა გავუწოდოთ და დავუზავდეთ მათაც და მთელ მათ ხალხსაც.

⁵⁹ნება მივცეთ უწინდებურად მიჰყვნენ თავიანთ ადათ-წესებს, რადგანაც სწორედ მათი აკრძალვის გამო გაშმაგდნენ და მთელი ეს უბედურება დაატრიალეს.“

⁶⁰მოეწონათ ეს სიტყვა მეფეს და სარდლებს, ზავი შესთავაზეს ალყაშემორტყმულთ, და მათაც მიიღეს.

⁶¹მეფემ თავის სარდლებთან ერთად შეჰფიცა მათ, ჩემს სიტყვას შევასრულებო და ისინიც ციხე-სიმაგრიდან გამოვიდნენ.

⁶²მაგრამ როცა მეფე მთაზე ავიდა და ციხე-სიმაგრე დაათვალიერა, დადებული ფიცი გატეხა და გალავნის დანგრევა ბრძანა.

⁶³შემდეგ სასწრაფოდ დაიძრა და ანტიოქიას დაბრუნდა, რომელიც უკვე ფილიპეს ჩაეგდო ხელში; შეება მას და ძალით დაიბრუნა ქალაქი.