Read ბიბლია მეორე მაკაბელთა 12 Bible Online

მეორე მაკაბელთა 12 - ბიბლია bible

მეორე მაკაბელთა 12

¹მას შემდეგ, რაც შეთანხმება მიღწეულ იქნა, ლისიასი მეფესთან დაბრუნდა, იუდაელებმა კი მიწის დამუშავებას მიჰყვეს ხელი.

²მაგრამ იქაური სარდლები — ტიმოთე და აპოლონიოსი, გენეოსის ძე, ისევე, როგორც ჰიერონიმოსი და დემოფონი, აგრეთვე ნიკანორი, კვიპროსის მმართველი, საშუალებას არ აძლევდნენ მათ მშვიდად და უზრუნველად ეცხოვრათ.

³იაფოელებმა კი, აი, რა უღვთო საქმე ჩაიდინეს: მეზობლად მოსახლე იუდაელებს შესთავაზეს თავიანთი ცოლ-შვილითურთ ჩამსხდარიყვნენ მათ მიერ დამზადებულ ნავებში, თითქოს მათდამი უკეთური ზრახვა არ ჰქონოდათ გულში.

⁴და როცა ისინი დათანხმდნენ, რაკიღა მშვიდობა სურდათ და გულში ეჭვიც არ გაუვლიათ, მაშინ იაფოელებმა, ქალაქის საერთო გადაწყვეტილებით, ზღვაში გასვლისთანავე ჩაძირეს ყველა, არანაკლებ ორასი კაცისა.

⁵თვისტომთა მიმართ ჩადენილი ამ გულმხეცობის ამბავი რომ გაიგო, იუდამ თავის თანამდგომთ აუწყა ეს.

⁶მოუხმო ღმერთს, მართლად გამრიგე მსაჯულს, და თავს დაესხა ძმათა მკვლელებს. ნავსადგური ცეცხლს მისცა ღამით და დაწვა ნავები, ხოლო საშველად მოცვივნილ ხალხს მუსრი გაავლო.

⁷მაგრამ რაკი ეს ადგილი ჩაკეტილი იყო, იუდამ დატოვა იგი. გადაწყვეტილი ჰქონდა კვლავ მობრუნებულიყო და ერთიანად ამოეწყვიტა იაფოელები.

⁸ისიც შეიტყო, რომ იამნიელებს გადაეწყვიტათ იგივე დღე დაეწიათ იქ მოსახლე იუდაელებისათვის.

⁹ამიტომ ღამით თავს დაესხა იამნიელებს და ნავებთან ერთად ცეცხლს მისცა მათი ნავსადგურიც. ასე რომ, ცეცხლის ალი იერუსალიმიდან ორას ორმოცი სტადიონის მანძილზე ჩანდა.

¹⁰ტიმოთეს წინააღმდეგ დაძრულებს ცხრა სტადიონის მანძილზე არაბები დაესხნენ თავს, ხუთი ათასამდე ქვეითი და ხუთასი მხედარი.

¹¹გააფთრებულ ბრძოლაში იუდას თანამდგომემბმა ღვთის შეწევნით გამარჯვებას მიაღწიეს; მაშინ დამარცხებულმა მომთაბარე არაბებმა ზავის დადება სთხოვეს იუდას და აღუთქვეს, ჯოგს მოგგვრით და სხვა საქმეშიაც შეგეწევითო.

¹²იუდამაც გაითვალისწინა, რომ მათ მართლაც შეეძლოთ დიდი შემწეობა აღმოეჩინათ, და დაზავებაზე დათანხმდა; დაზავების შემდეგ კი თავ-თავიანთ ბანაკებს მიაშურეს.

¹³გარდა ამისა, იუდა თავს დაესხა მტკიცე ხიდებითა და გალავნით გამაგრებულსა და სხვადასხვა ტომებით დასახლებულ ქალაქს, რომელსაც კასპინი ერქვა სახელად.

¹⁴მტკიცე გალავნითა და სურსათ-სანოვაგის მარაგით გულმოცემული ქალაქის მკვიდრნი ძალზე თავხედურად იქცეოდნენ, აგინებდნენ იუდას, ღმერთს გმობდნენ და ბილწსიტყვაობდნენ.

¹⁵მაშინ იუდას მოლაშქრეებმა სამყაროს დიდ მბრძანებელს შესთხოვეს შველა, რომელმაც იესოს დროს კედელსანგრევი მანქანებისა და იარაღის გარეშე შემუსრა იერიხო, და გააფთრებით შეუტიეს გალავანს.

¹⁶ღვთის შეწევნით აიღეს ქალაქი და დაიწყო საშინელი ხოცვა-ჟლეტა, ასე რომ, ახლომდებარე ტბა, ორი სტადიონის სიგანე რომ ჰქონდა, სისხლის საგუბარი გეგონებოდათ.

¹⁷იქიდან წამოსულები, შვიდას ორმოცდაათი სტადიონი რომ გამოიარეს, ქარაქსში, ეგრეთ წოდებულ, ტუბიან იუდაელებს მიადგნენ.

¹⁸მაგრამ ტიმოთეს მოხელთება ვერ შეძლეს, რომელიც ისე გაშორებოდა იქაურობას, რომ ვერაფრის გაკეთება მოესწრო, თუმცა ერთგან ძალიან ძლიერი დაცვა კი დაეტოვებინა.

¹⁹ამიტომაც დაიძრნენ დოსითეოსი და სოსიპატროსი, მაკაბელთა სარდლები, და მუსრი გაავლეს ტიმოთეს მიერ დატოვებულ მეციხოვნეებს — ათი ათასზე მეტ კაცს.

²⁰მაკაბელმა კი რაზმებად დაყო თავისი ლაშქარი, რომლებსაც სათავეში ჩაუყენა ისინი, და ტიმოთეს ასოცი ათას ქვეითსა და ორიათას ხუთას მხედარზე მიიტანა იერიში.

²¹იუდას მოახლოება რომ გაიგო, ტიმოთემ ქალები, ბავშვები და ლაშქრის მთელი აღალი, ეგრეთ წოდებულ, კარნაიმში გახიზნა, რადგანაც ძნელი იყო მტერს ალყაში მოექცია ეს სიმაგრე მისი ადგილმდებარეობის სივიწროვის გამო.

²²როდესაც იუდას პირველი რაზმი გამოჩნდა, მტერს თავზარი დასცა და შეაძრწუნა ყოვლისმხილველის ხილვამ: უწესრიგოდ უკუიქცნენ და მიმოიფანტნენ, ასე რომ, უმეტესწილად ერთმანეთს ხოცავდნენ და ძირს ცვიოდნენ თავიანთი ბასრი მახვილით განგმირულნი.

²³იუდა ფეხდაფეხ მისდევდა მტერს, დაუნდობლად ჟლეტდა უწმიდურთ და მუსრი გაავლო ოცდაათი ათასამდე კაცს.

²⁴თვით ტიმოთე ხელში ჩაუვარდა დოსითეოსისა და სოსიპატროსის მეომრებს და ათასგვარი ხრიკებით ცდილობდა თავი დაეხსნა, რადგანაც მის ხელთ იყო მრავალი იუდაელის მამა თუ ძმა, რომლებსაც არ დაინდობდნენ, თუკი ტიმოთეს მოკლავდნენ.

²⁵იმდენი იფიცა, ტყვეებს უვნებლად დაგიბრუნებთო, რომ მათაც გაუშვეს, რათა ამ გზით ეხსნათ თავიანთი მოძმენი.

²⁶შემდეგ იუდა კარნაიმისა და ატარგატისის წინააღმდეგ დაიძრა და მუსრი გაავლო ოცდახუთი ათას კაცს.

²⁷მას შემდეგ, რაც დაამარცხა და დაიმორჩილა ისინი, გამაგრებულ ქალაქ ყეფრონს, ლისიასისა და მრავალი სხვადასხვა ტომის საცხოვრისს, მიადგა: ქალაქის გალავანთან მედგრად იბრძოდნენ მხნე ჭაბუკები, იქვე იარაღისა და ისრების დიდი მარაგი იყო.

²⁸მაგრამ იუდაელებმა ყოვლისმძლეს შესთხოვეს, თავისი ძალმოსილებით მტერთა მმუსვრელს, აიღეს ქალაქი და მუსრი გაავლეს შიგ გამაგრებულ ოცდახუთიათასამდე კაცს.

²⁹იქიდან წამოსულები თავს დაესხნენ სკვითოპოლისს, რომელიც იერუსალიმიდან სამოცი სტადიონითაა დაშორებული.

³⁰მაგრამ რაკი იქაური იუდაელები ირწმუნებოდნენ, სკვითოპოლისელები კეთილად არიან განწყობილნი ჩვენდამი და გასაჭირში ხელს გვიმართავენო,

³¹ამიტომ მადლი მოახსენეს და სთხოვეს მათ, მომავალშიც ასევე კეთილად ყოფილიყვნენ განწყობილნი მათი მოდგმის მიმართ; მერე კი იერუსალიმისაკენ გამოემართნენ, რადგანაც შვიდეულთა დღესასწაული ახლოვდებოდა.

³²ხოლო ორმოცდაათობის დღესასწაულის შემდეგ იდუმეელთა სარდლის — გორგიასის წინააღმდეგ დაიძრნენ.

³³იუდას სამი ათასი ქვეითი და ოთხასი ცხენოსანი ჰყავდა.

³⁴როდესაც ერთმანეთს შეებნენ, იუდაელთა მცირე ნაწილი დაეცა ბრძოლის ველზე.

³⁵ხოლო ვინმე დოსითეოსმა, ბაკენორის ერთ-ერთმა ხელქვეითმა, მხედარმა და მხნე კაცმა, შეიპყრო გორგიასი, მოსასხამში ჩაავლო ხელი და მძლავრად მოქაჩა, რომ ეს წყეული ცოცხლად დაეტყვევებინა, მაგრამ დოსითეოსს თავს დაესხა ერთი თრაკიელი მხედარი და მხარი ჩამოათალა, გორგიასი კი მარისაში გაიქცა.

³⁶ხოლო როდესაც ესდრის მოლაშქრენი ხანგრძლივი ბრძოლით დაიქანცნენ, იუდამ მწედ მოუხმო უფალს, რომ წინ წასძღოლოდა იუდაელებს.

³⁷მშობლიურ ენაზე დააგუგუნა საგალობელი, მერე საბრძოლო ყიჟინა დასცა, თავს დააცხრა გორგიასს და უკუაქცია მისი ლაშქარი.

³⁸შემდეგ თავისი მეომრებითურთ ქალაქ ყადულამისაკენ აიღო გეზი, და რაკი მეშვიდე დღე დგებოდა, ჩვეულებისამებრ განიწმიდნენ და ისე იზეიმეს შაბათი.

³⁹მეორე დღეს იუდას მოლაშქრენი წავიდნენ, როგორც მოითხოვდა მოვალეობა, რათა ბრძოლაში დაცემულთა ცხედრები წამოესვენებინათ და მშობლიურ სამარხებში დაეკრძალათ მათი ნათესავების გვერდით.

⁴⁰თვითოეულ მოკლულს ქიტონის ქვეშ იამნიელთა კერპებისათვის შეწირული ნივთები აღმოუჩინეს, რამაც ყველასათვის ცხადი გახადა, თუ რამ დაღუპა ისინი.

⁴¹ასე რომ, ყველამ ადიდა მართლმსაჯულება უფლისა, რომელიც განაცხადებს დაფარულს.

⁴²ლოცვა დაიწყეს და ევედრებოდნენ უფალს, სრულიად მიეტევებინა მათთვის ეს შეცოდება. კეთილშობილი იუდა კი შეაგონებდა ხალხს, გარიდებოდნენ ცოდვას, რაკიღა თავიანთი თვალით ნახეს, რა დღეც დაადგათ დაცემულთ.

⁴³თითოეულ სულზე ორი ათასი დრაქმა შეკრიბა და იერუსალიმს გაგზავნა, რათა მსხვერპლი შეეწირათ ჩადენილი ცოდვის გამოსასყიდად: ეს იყო მართლაც ღირსეული და საღვთისმოსაო ქცევა, რაკიღა აღდგომაზე ფიქრობდა.

⁴⁴ბრძოლაში დაღუპულთა აღდგომის იმედი რომ არ ჰქონოდა, ფუჭად და ზედმეტად მიიჩნევდა მიცვალებულთათვის ლოცვას.

⁴⁵მაგრამ სწამდა, რომ ყველას, ვინც ღვთისმოსაობაში აღესრულა, დიდებული საზღაური ელის. რა წმიდაა და ღვთაებრივი ამაზე ფიქრი! — ამიტომაც შეწირა შესანდობარი მსხვერპლი, რათა ცოდვები მიეტევებინა მიცვალებულთათვის.