Read ბიბლია მეორე მაკაბელთა 14 Bible Online

მეორე მაკაბელთა 14 - ბიბლია bible

მეორე მაკაბელთა 14

¹სამი წლის შემდეგ იუდამ და მისმა თანამდგომებმა შეიტყვეს, რომ დემეტრიოსი, სელევკოსის ძე, ტრიპოლისის ნავსადგურს მისდგომოდა ძლიერი ლაშქრითა და მრავალი ხომალდითურთ.

²მოეკლა ანტიოქოსი და მისი კარისკაცი ლისიასი, და ხელში ჩაეგდო ქვეყანა.

³ხოლო ვინმე ალკიმოსი, მღვდელმთავარყოფილი, მაგრამ არეულობის ჟამს თავისივე ნებით შებილწული, ბევრი ფიქრის შემდეგ მიხვდა, რომ ვეღარ ეღირსებოდა ხსნას და ვერც წმიდა სამსხვერპლოს მიეკარებოდა.

⁴ამიტომაც ასორმოცდამეთხუთმეტე წელს ეახლა მეფე დემეტრიოსს, ოქროს გვირგვინი, პალმის რტო და, გარდა ამისა, ზეთისხილის ტოტებიც მიართვა, ტაძრის კუთვნილებად რომ ითვლებოდა, და იმ დღეს ამას დასჯერდა.

⁵მაგრამ როცა თავისი შლეგური განზრახვის აღსასრულებლად ხელსაყრელი დრო მოიხელთა, როცა დემეტრიოსმა სათათბიროდ მიიწვია და ჰკითხა, რას ფიქრობენ ან რას აპირებენო იუდაელები, პასუხად ასე მიუგო:

⁶„იუდაელთაგან ეგრეთწოდებული ხასიდები, რომელთა სათავეშიც იუდა მაკაბელი დგას, საომრად არიან განწყობილნი, ამბოხებისთვის ემზადებიან და მოსვენების საშუალებას არ აძლევენ სამეფოს.

⁷სწორედ მათ ამყარეს საგვარეულო პატივი, ანუ მღვდელმთავრობა, და ამიტომაც მოვსულვარ აქ;

⁸უწინარეს ყოვლისა, კი იმის გამო, რომ გულწრფელად ვზრუნავ იმაზე, რაც მეფეს ეკუთვნის, რადგანაც ზემოხსენებული ხალხის უგუნურებით მთელ ჩვენს მოდგმას დიდი უბედურება ატყდება თავს.

⁹ახლა, რაკი ყოველივე ეს გაიგე, გემუდარები, მეფეო, მოხედე ჩვენს ქვეყანას და შენი წყლობის სიკეთეს ნუ მოუშლი ჩვენს ბედკრულ ხალხს.

¹⁰ვიდრე იუდა ცოცხალია, სამეფოს სიმშვიდე არ ეღირსება.“

¹¹ეს რომ თქვა, იუდას მოძულე სხვა მრჩევლებმა კიდევ უფრო მეტად წააქეზეს დემეტრიოსი.

¹²დაუყოვნებლივ იხმო ნიკანორი, მესპილოეთა უხუცესი, და მთავარსარდლად განამწესა იუდაში.

¹³უბრძანა, მოეკლა იუდა, მისი თანამზრახველნი კი მიმოეფანტა, ხოლო ალკიმოსი დიდი ტაძრის მღვდელმთავრად დაესვა.

¹⁴მაშინ იუდადან გამოქცეულ წარმართთა მთელი ბრბოები მიაწყდა ნიკანორს, რადგანაც იმედი ჰქონდათ, რომ იუდაელთა ბედუკუღმართობა და სვედავსილობა მათი კეთილდღეობის საწინდარი იქნებოდა.

¹⁵როცა იუდაელებმა გაიგეს, რომ ნიკანორი მათ წინააღმდეგ დაძრულიყო და მას წარმართებიც შეერთებოდნენ, მიწა დაიყარეს თავზე და შესთხოვეს იმას, ვინც სამუდამოდ დაამკვიდრა თავისი ხალხი და მარადჟამს ცხადად იცავდა თავის წილხვდომილთ.

¹⁶წინამძღოლის ბრძანებისთანავე სასწრაფოდ დაიძრნენ და სოფელ დესაუსთან შეებნენ მომხვდურთ.

¹⁷სიმონმა, იუდას ძმამ, ნიკანორს შეუტია, მაგრამ მტრის მოულოდნელი იერიშის შედეგად მცირედი მარცხი იწვნია.

¹⁸თუმცა ნიკანორს სმენოდა, რა სიმამაცითაც გამოირჩეოდნენ იუდას თანამდგომნი და რა თავგანწირვით იბრძოდნენ სამშობლოსათვის; ამიტომაც თავი აარიდა იმას, რომ სისხლისღვრით გადაეწყვიტა საქმე.

¹⁹ამიტომ პოსიდონიოსი, თეოდოტოსი და მატათიასი გაგზავნა იუდაელებთან დასაზავებლად.

²⁰ხანგრძლივი ბჭობის შემდეგ, როცა წინამძღოლმა ეს ამბავი აუწყა ხალხს, ერთხმად მიიღეს გადაწყვეტილება და დაზავებაზე დათანხმდნენ.

²¹დანიშნეს დღე, როცა პირისპირ უნდა შეხვედროდნენ ერთმანეთს. და როცა დათქმულმა დღემ მოაწია, თითოეულს საგანგებო სავარძელი დაუდგეს.

²²ხოლო იუდამ შეიარაღებული ხალხი ჩაასაფრა სათანადო ადგილას, რათა მზად ყოფილიყვნენ, თუკი მტერი მოულოდნელად განიზრახავდა რაიმე ბოროტებას. და მშვიდობიანად წარმართეს ბჭობა.

²³ნიკანორი ერთხანს იერუსალიმში იყო, ურიგო არაფერი ჩაუდენია და შეკრებილი ხალხი გაისტუმრა.

²⁴გვერდიდან არ იშორებდა იუდას, მის მიმართ მეგობრულად განწყობილი.

²⁵ურჩია ცოლი შეერთო და შვილები გაეჩინა. იუდაც დაქორწინდა, დამშვიდდა და ცხოვრებით ტკბებოდა.

²⁶მაგრამ ალკიმოსმა მათი მეგობრობა და ურთიერთკეთილგანწყობილება რომ დაინახა, მხნეობა მოიკრიბა, დემეტრიოსს ეახლა და მოახსენა, რომ ნიკანორს ბოროტი ზრახვა უდევს გულში სამეფოს მიმართ, რადგანაც ხელისუფლებისადმი მტრულად განწყობილი იუდა თავის მონაცვლედ დანიშნაო.

²⁷ბოროტმოქმედის ასეთი ცილისწამებით გაღიზიანებულმა და განრისხებულმა მეფემ ნიკანორს მისწერა, რომ მისთვის მიუღებელია ამნაირი ხელშეკრულება და უბრძანა ბორკილდადებული იუდა სასწრაფოდ მიეგვარა ანტიოქიაში.

²⁸წერილი რომ მიიღო, ნიკანორი შეცბა, უფრო კი იმან დაამწუხრა, რომ კავშირი უნდა გაეწყვიტა კაცთან, რომელსაც არავითარი უსამართლობა არ ჩაუდენია.

²⁹მაგრამ მეფეს ხომ ვერ ეურჩებოდა? ამიტომაც ხელსაყრელ შემთხვევას ეძებდა, რომ მზაკვრულად მოეგვარებინა საქმე.

³⁰მაგრამ მაკაბელმაც შენიშნა, რომ ნიკანორი ძველებურად აღარ სწყალობდა და შეხვედრისას ჩვეულებრივზე მეტად უხეშობდა. მიხვდა, რომ ეს სიმკაცრე სასიკეთოს არას უქდდა, თავისი, არცთუ მცირერიცხოვანი, თანამზრახველნი შემოიკრიბა და ნიკანორს გაეცალა.

³¹როდესაც ამ უკანასკნელმა დაინახა, რომ იუდამ ეშმაკობით აჯობა, უდიდესსა და უწმიდეს ტაძარს მიადგა, როცა მღვდლები დაწესებულ მსხვერპლს სწირავდნენ და უბრძანა მათ იუდა მიეცათ მისთვის.

³²ხოლო როცა მათ ფიცით უთხრეს, არ ვიცით სად არის ის, ვისაც ეძებო,

³³ნიკანორმა ტაძრისკენ გაიწოდა მარჯვენა და დაიფიცა, თუ დატყვევებულ იუდას არ ჩამაბარებთ, ამ საღვთო ტაძარს მიწასთან გავასწორებ, სამსხვერპლოს მოვშლი და ამ ადგილას დიონისეს დიდებულ ტაძარს აღვმართავო.

³⁴ეს თქვა და იქაურობას გაეცალა, მღვდლები კი ცისკენ იწვდიდნენ ხელს, ჩვენი ხალხის მარადიულ მფარველს ევედრებოდნენ და ამბობდნენ:

³⁵„შენ, უფალო, ვისთვისაც უცხოა ყოველგვარი გასაჭირი, კეთილი ინებე, რომ ეს ტაძარი შენი სამკვიდრო ყოფილიყო ჩვენს შორის.

³⁶მაშ, ახლაც, ყოველი სიწმიდის წმიდა უფალო, შეუბღალავად დაიცავი უკუნისამდე ეს ახლადგანწმედილი სახლი.“

³⁷ხოლო ნიკანორის წინაშე დაასმინეს ვინმე რაზისი, ერთ-ერთი იერუსალიმელი უხუცესი, თანამოქალაქეთა მეგობარი, ღირსეული და სახელოვანი კაცი, თავისი კეთილმოსურნეობის გამო იუდაელთა მამად შერაცხილი,

³⁸რომელსაც არეულობის ჟამსაც იუდაელთა მხარე ეჭირა და მზად იყო იუდაელობისათვის შეეწირა სულიცა და სხეულიც.

³⁹ნიკანორმა, რომელსაც სურდა ეჩვენებინა, თუ რარიგ სძულდა იუდაელნი, ხუთასზე მეტი მეომარი გაგზავნა მის შესაპყრობად.

⁴⁰რადგანაც ფიქრობდა, რომ რაზისის შეპყრობით უბედურებას დაატეხდა თავზე იუდაელებს.

⁴¹მაგრამ როგორც კი ბრბო კოშკს მიაწყდა და ეზოში შეჭრა დააპირა, ამასთან ბრძანებაც გაიცა, რომ ცეცხლი მოეტანათ ჭიშკრისათვის წასაკიდებლად, რაზისი მიხვდა, რომ მტერს ვერსად წაუვიდოდა და თვითონვე გაიგმირა მახვილით თავი.

⁴²რადგანაც არჩია ღირსეულად მომკვდარიყო, ვიდრე უსჯულოებს ჩავარდნოდა ხელში და თავისი კეთილშობილების დამამცირებელი შეურაცხყოფა დაეთმინა.

⁴³მაგრამ რაკი ნაჩქარევმა დარტყმამ მიზანს ვერ უწია, ბრბო კი უკვე კარს აწყდებოდა, გალავანზე აიჭრა და გარსშემოჯარული ხალხის თვალწინ წარბშეუხრელად გადაეშვა ძირს.

⁴⁴დამფრთხალი ხალხი აქეთ-იქით მიაწყდა, ადგილი დაცარიელდა და რაზისიც პირქვე დაასკდა სწორედ იმ ადგილს.

⁴⁵ჯერ კიდევ ცოცხალი წამოიმართა და, თუმცა ჭრილობიდან ღვარად სდიოდა სისხლი, რისხვით ანთებულმა ჩაურბინა ხალხს და ერთი ფრიალო კლდის თავზე შედგა.

⁴⁶უკვე სისხლისაგან დაცლილმა მთელი შიგანი ამოიგლიჯა, ორივე ხელით ასწია და ბრბოში მოისროლა, თან სიცოცხლისა და სულის უფალს ევედრებოდა, კვლავაც მიეცა მისთვის სუნთქვა და სიცოცხლე, და ასე დალია სული.