Read ბიბლია მეორე მაკაბელთა 5 Bible Online

მეორე მაკაბელთა 5 - ბიბლია bible

მეორე მაკაბელთა 5

¹ამ დროისათვის ანტიოქოსმა მეორედ გაგზავნა ლაშქარი ეგვიპტეში.

²მოხდა ისე, რომ მთელ ქალაქს თითქმის ორმოცი დღის მანძილზე ევლინებოდნენ ჰაერში მოჯირითე მხედრები, ოქროსფრად მოელვარე სამოსით მოსილნი და მეომრებივით შუბებით აღჭურვილნი.

³ცხენოსანთა მწყობრი რიგები, ორმხრივი შეტევანი და უკუქცევანი, ფარების ორომტრიალი, შუბთა ძგერება, გატყორცნილ ისართა სიმრავლე, ოქროცურვილი აბჯრისა და ნაირგვარ აღკაზმულობათა ბზინვარება.

⁴ყველანი ლოცულობდნენ, რომ კეთილად ამხდარიყო ეს ხილვა.

⁵მაგრამ როცა ხმა დაირხა, ანტიოქოსი აღესრულაო, იასონმა ათასამდე მეომარი შეკრიბა და მოულოდნელად თავს დაესხა ქალაქს; გალავანს თავზე მოექცნენ და ქალაქიც აღებულ იქნა; მენელაოსმა კი ციხე-სიმაგრეს შეაფარა თავი.

⁶იასონი დაუნდობლად დაერია და მუსრს ავლებდა თავის თანამოქალაქეებს; არც კი დაფიქრებულა, რომ თვისტომთა უბედურებით მოპოვებული ბედნიერება უაღრესი სვედავსილობაა, ეგონა მტერს არბევდა და არა თავის თანამემამულეებს.

⁷თუმცა ძალაუფლება მაინც ვერ ჩაიგდო ხელში, მისი ბოროტმზრახველობის შედეგი კი ის იყო, რომ ლტოლვილივით სამარცხვინოდ გაიქცა უკან და ყამონელებს შეაფარა თავი.

⁸მის ბოროტებას ბოროტებითვე მიეგო: არაბეთის მბრძანებლის — არეტას წინაშე ბრალდებული ქალაქიდან ქალაქში დარბოდა თავშესაფრის საძებნელად, ყველასაგან დევნილი და მოძულებული, როგორც სჯულისაგან განდგომილი, და ბოლოს, სამშობლოსა და თანამოქალაქეთა საძულველ მტრად შერაცხილი, ეგვიპტეში განდევნეს.

⁹ის, ვინც ამდენი ხალხი განდევნა სამშობლოდან, თვითონ დაიღუპა უცხო მხარეში, როცა ლაკედემონიელებს მიადგა კარზე და იმედი ჰქონდა, რომ შორეული ნათესაობის წყალობით მათ შორის ჰპოვებდა თავშესაფარს.

¹⁰ვინც ამდენი ხალხი დატოვა დაუმარხავი, თვითონ დარჩა დაუტირებელი, არც წესის აგება ღირსებია და არც მამა-პაპეული სამარხი.

¹¹როცა ყოველივე იმან, რაც მოხდა, მეფის ყურამდე მიაღწია, იფიქრა, იუდა განმიდგაო, გაშმაგებული დაიძრა ეგვიპტიდან და იერიშით აიღო ქალაქი.

¹²თავის მეომრებს უბრძანა, ვისაც კი მოიხელთებდნენ, არავინ დაენდოთ, სახლებშიაც შეჭრილიყვნენ და მოესრათ ხალხი.

¹³დაიწყო ახალგაზრდათა და მოხუცთა ჟლეტა, ჭაბუკების, ქალებისა და ბალღების ხოცვა, ქალწულთა და ჩვილთა გაწყვეტა.

¹⁴სამ დღეში ოთხმოცი ათასი კაცი დაიღუპა: ორმოცი ათასი — მკვლელების ხელით, არანაკლები გაყიდულ იქნა.

¹⁵მაგრამ ამას როდი დასჯერდა, მენელაოსის, სჯულისა და მამულის ამ გამყიდველის, მეგზურობით მთელი დედამიწის ზურგზე უწმიდეს ტაძარში შეჭრაც კი გაბედა.

¹⁶უკეთური ხელით იღებდა წმიდა ჭურჭელს და ამ ადგილის სადიდებლად სხვა მეფეთაგან შეწირულ ნივთებს უწმინდური შეხებით ბღალავდა.

¹⁷აღზევდა ანტიოქოსი თავისი ზრახვით და ვერ კი ხვდებოდა, რომ ღმერთი მცირე ხნით შემოსწყრა ქალაქის მკვიდრთ და ამის გამო აღარ მოხედა ამ ადგილს.

¹⁸ცოდვებში რომ არ ყოფილიყვნენ დანთქმულნი, მაშინ ანტიოქოსიც, სელევკოს მეფის მიერ საგანძურის დასათვალიერებლად ჰელიოდოროსის მსგავსად, მხოლოდ ტაძარში შეჭრას თუ შეძლებდა, მაგრამ სასტიკად დასჯილს მაშინვე გაუქრებოდა ძარცვის ხალისი.

¹⁹მაგრამ უფალმა ადგილისთვის კი არ ამოირჩია ხალხი, არამედ ადგილი — ხალხისთვის.

²⁰ამიტომ ადგილიც იმ უბედურების თანაზიარი გახდა, ხალხს რომ დაატყდა თავს, ისევე, როგორც შემდეგ — უფლის კეთილისმყოფლობისა, და ბოლოს, ყოვლისმპყრობლის მიერ დროებით მიტოვებული, მთელი თავისი დიდებით აღდგა, როცა წყალობა მოიღო დიდმა მეუფემ.

²¹ასე გაიტაცა ანტიოქოსმა ტაძრიდან ათას რვაასი ტალანტი და ანტიოქიისაკენ გაეშურა; თავისი ზრახვით აღზევებულს სურდა ხმელეთი სანაოსნოდ ექცია, ზღვა კი — ფეხით სასიარულოდ.

²²მოხელეებიც დატოვა ხალხის დასამონებლად: იერუსალიმში — ფილიპე, წარმომავლობით ფრიგიელი, ზნით კი თავის მბრძანებელზე სასტიკი და დაუნდობელი;

²³გერიზიმში კი — ანდრონიკოსი და მათთან ერთად მენელაოსიც, სხვებზე უფრო სასტიკად რომ ექცეოდა მოსახლეობას და სძულდა იუდაელი მოქალაქენი;

²⁴წარმოგზავნა საძულველი მთავარი აპოლონიოსი ოცდაორი ათასი მოლაშქრითურთ და უბრძანა მუსრი გაევლო ყველა ხანდაზმულისათვის, ქალები და ბავშვები კი გაეყიდა.

²⁵როდესაც აპოლონიოსი იერუსალიმში ჩავიდა, თავი ისე დაიჭირა, თითქოს სამშვიდობოდ იყო მოსული, შაბათის წმიდა დღეს დაელოდა და როცა იუდაელები გულარხეინად დაიგულა, თავის მოლაშქრეებს უბრძანა იარაღი აესხათ.

²⁶ამ სანახაობის საყურებლად გამოსულნი გაჟლიტა, ლაშქარი მიუსია ქალაქს და მუსრი გაავლო უამრავ ხალხს.

²⁷ხოლო იუდა მაკაბელი, მეათე თავის გვარში, უდაბნოში გაიხიზნა თავის თანამდგომებთან ერთად, ნადირივით მთა იარჩია სამყოფლად, საზრდოდ კი — ბალახ-ბულახი, რომ უწმინდურებას არ გაჰკარებოდა.