Read ბიბლია 1მეფ. 20 Bible Online

1მეფ. 20 - ბიბლია bible

1მეფ. 20

¹და გაიქცა დავითი რამას ნაიოთიდან, მივიდა და უთხრა იონათანს: „რა გავაკეთე, რა დავაშავე, რა შევცოდე მამაშენს, მოსაკლავად რომ დამდევს?“

²და უთხრა: „ღმერთმა დაგიფაროს, არ მოკვდები! ახლა ყური მიგდე: არაფერ საქმეს, დიდი იქნება თუ მცირე, არ აკეთებს მამაჩემი, მე თუ არ გამიმხილა. რატომ დამიმალავდა მამაჩემი ამ საქმეს? ეს არ მოხდება.“

³და კვლავ დაიფიცა დავითმა და თქვა: „კარგად იცის მამაშენმა, რომ მადლი ვპოვე შენს თვალში, ამიტომ ამჯობინა, არ გაეგო ეს იონათანს, რომ არ დამწუხრებულიყო. უფალს და შენს თავს ვფიცავ, თუ ერთი ნაბიჯი არ იყოს ჩემსა და სიკვდილს შორის.“

⁴და უთხრა იონათანმა დავითს: „რასაც შენი გული იტყვის, იმას გავაკეთებ შენთვის.“

⁵და უთხრა დავითმა იონათანს: „აჰა, ხვალ ახალმთვარობაა. წესისამებრ, პურის საჭმელად უნდა ვიჯდე მეფესთან. გამიშვი, რომ დავიმალო მინდვრად ზეგ საღამომდე.

⁶და თუ მომიკითხა მამაშენმა, უთხარი: დავითმა მთხოვა ბეთლემში, ჩემს ქალაქში, მეჩქარება, საწელიწადო მსხვერპლთშეწირვა გვაქვსო მთელს საგვარეულოს.

⁷თუ თქვა: ‘კეთილი’, მაშინ მშვიდობით იქნება შენი მსახური; ხოლო თუ განრისხდა, იცოდე, ავი საქმე გადაუწყვეტია.

⁸მიყავი სიკეთე შენს მსახურს, რაკი უფლის აღთქმით მიგიღივარ შენი მსახური: ბარემ შენ მომკალი, თუ რამე დანაშაული მაქვს. რისთვის უნდა მიმიყვანო მამაშენთან?“

⁹და თქვა იონათანმა: „დარდი ნუ გაქვს. როგორ იქნება, არ შეგატყობინო, თუ კი გავიგე, რომ ავი საქმე გადაუწყვეტია შენთვის მამაჩემს.“

¹⁰და უთხრა დავითმა იონათანს: „ვინ შემატყობინებს, მკაცრი პასუხი თუ გაგცა მამაშენმა?“

¹¹და უთხრა იონათანმა დავითს: „წამო, მინდორში გავიდეთ.“ და გავიდნენ ორთავენი მინდორში.

¹²და უთხრა იონათანმა დავითს: „უფალი, ისრაელის ღმერთი, იყოს მოწამე, რომ ხვალ ან ზეგ ამ დროს გავიგებ მამაჩემისაგან, კეთილი თვალით უყურებს თუ არა დავითს. ხოლო თუ არავინ გამოვგზავნე შენთან და ცხადად არ გაგიმხილე,

¹³ასე და ასე უყოს უფალმა იონათანს და უარესიც. თუ ნებავს მამაჩემს ბოროტება შენთვის, გაგიმხელ და გაგიშვებ, რომ მშვიდობით წახვიდე. უფალი იყოს შენთან, როგორც მამაჩემთან იყო.

¹⁴და შენც, თუ ცოცხალი ვიქენი, მადლი მიყავი უფლის გულისათვის.

¹⁵თუ მოვკვდი, უკუნისამდე ნუ მოაკლებ შენს წყალობას ჩემს სახლს; ნურც მაშინ, როცა აღგვის უფალი სათითაოდ დავითის მტრებს პირისაგან მიწისა.“

¹⁶და დადო აღთქმა იონათანმა დავითის სახლთან: „დავითის მტრებს აგებინოს პასუხი უფალმა!“

¹⁷და კიდევ თავისი მისდამი სიყვარულით დააფიცა იონათანმა დავითი, რადგან საკუთარი თავივით უყვარდა იგი.

¹⁸და უთხრა იონათანმა: „ხვალ ახალმთვარობაა. მოგიკითხავენ, რადგან ცარიელი იქნება შენი ადგილი.

¹⁹სამ დღეს მოიცადე და მერე წადი იმ ადგილას, სადაც იმალებოდი და ყორღანთან დაჯექი.

²⁰სამ ისარს ვისვრი იმ მხარეს, ვითომც მიზანში ვისვრი.

²¹და აჰა, ბიჭს გამოვგზავნი, წადი, ისრები მოძებნე-მეთქი. თუ ვეტყვი ბიჭს: აჰა, შენს ახლოს არის ისრები, აიღე და მომიტანე-მეთქი, მშვიდობაა შენს თავს, არაფერი არ მოხდება, უფალს გეფიცები.

²²და თუ ვეტყვი ბიჭს: აჰა, შენს იქით არის ისრები-მეთქი, წადი, რადგან გაუშვიხარ უფალს.

²³იმ საქმეზე კი, რაზეც მე და შენ ვილაპარაკეთ, უფალი იყოს ჩვენს შორის უკუნისამდე.“

²⁴და დაიმალა დავითი მინდორში. და დადგა ახალმთვარობის დღე და დაჯდა პურობად მეფე.

²⁵და დაჯდა მეფე თავის ადგილზე, კედელთან, როგორც ყოველთვის. და ადგა იონათანი და საულის გვერდით აბნერი დაჯდა. დავითის ადგილი კი თავისუფალი იყო.

²⁶არაფერი უთქვამს მეფეს იმ დღეს, რადგან იფიქრა, შემთხვევა არისო. განუწმედელი იქნება, არ განწმედილაო ალბათ.

²⁷ახალმთვარობის მეორე დღესაც თავისუფალი იყო დავითის ადგილი. და უთხრა საულმა იონათანს, თავის ძეს: „რატომ არ მოვიდა პურობად იესეს ძე არც გუშინ და არც დღეს?“

²⁸და მიუგო იონათანმა საულს: „ბეთლემში წასასვლელად დამეთხოვა დავითი.

²⁹და მითხრა: გამიშვი, რადგან საგვარეულო მსხვერპლთშეწირვა გვაქვს ქალაქში. ძმამ შემომითვალაო. ახლა, თუ მადლი მიპოვნია შენს თვალში, დამანებე წასვლა, რომ მოვინახულო ჩემი ძმებიო, ამიტომ არ მოსულა სამეფო სუფრაზე.“

³⁰და განურისხდა საული იონათანს და უთხრა: „შე ურჩო და უკუღმართო! განა არ ვიცი, რომ მეგობრად მოჰკიდებიხარ იესეს ვაჟს შენდა სამარცხვინოდ და დედაშენის შესარცხვენად.

³¹რადგან, ვიდრე ცოცხალია იესეს ძე ამქვეყნად, ვერც შენ განმტკიცდები და ვერც შენი მეფობა განმტკიცდება. ახლა აქ მომიყვანე, რადგან სიკვდილის ღირსია.“

³²და მიუგო იონათანმა საულს, თავის მამას: „რისთვის უნდა მოკვდეს, რა გააკეთა?“

³³და სტყორცნა საულმა მას შუბი მოსაკლავად. და მიხვდა იონათანი, რომ გადაწყვეტილი ჰქონია მამამისს დავითის მოკვლა.

³⁴და ადგა იონათანი სუფრიდან, რისხვამორეული. არ უჭამია პური ახალმთვარობის მეორე დღეს, რადგან წუხდა დავითზე, ასე რომ შეურაცხყო მამამისმა.

³⁵მეორე დილას გავიდა იონათანი მინდორში დავითთან დათქმულ დროზე, პატარა ბიჭიც თან ახლდა.

³⁶და უთხრა ბიჭს: „გაიქეცი და მომიძებნე ისრები, მე რომ ვისვრი.“ და გაიქცა ბიჭი. და ისროლა იონათანმა ისრები და ყმაწვილს გადააცილა.

³⁷და მივიდა ბიჭი იმ ადგილას, სადამდისაც მიაწვდინა იონათანმა ისრები,

³⁸და მიაძახა იონათანმა ბიჭს: „ჩქარა დაბრუნდი, რას უდგეხარ?“ და აკრიფა იონათანის ყმაწვილმა ისრები და მივიდა თავის ბატონთან.

³⁹თავად ბიჭი ვერაფერს მიხვდა. მხოლოდ იონათანისა და დავითისთვის იყო მისახვედრი ეს ამბავი.

⁴⁰და მისცა იონათანმა ბიჭს თავისი საჭურველი, თან რომ ჰქონდა, და უთხრა: „წადი, ქალაქში წაიღე!“

⁴¹ბიჭი წავიდა, ხოლო დავითი ადგა სამხრეთის მხრიდან, და პირქვე დაეცა და სამგზის თაყვანისცა. მერე გადაკოცნეს ერთმანეთი და ატირდნენ ერთად. დავითი უფრო მეტად ტიროდა.

⁴²და უთხრა იონათანმა დავითს: „მშვიდობით იარე! როგორც ჩვენ ორთავემ დავიფიცეთ უფლის სახელით: უფალი იყოს ჩვენს შორის, ჩემსა და შენს შთამომავლობას შორის უკუნისამდე!“