Read nynorsk 1938 Fyrste Mosebok 19 Bible Online

Fyrste Mosebok 19 - nynorsk 1938 bible

Fyrste Mosebok 19

¹Og dei tvo englane kom til Sodoma um kvelden, medan Lot sat i byporten. Då Lot fekk sjå dei, reiste han seg og gjekk imot dei, og bøygde seg nedåt jordi

²og sa: Gode herrar, gjer so vel og ver med tenaren dykkar heim, gjev dykk til hjå meg i natt, og två føtene dykkar! So kann de vera tidleg uppe i morgon og taka på vegen att. Og dei sa: Nei, me vil vera ute på torget i natt.

³Men han nøydde dei so lenge til dei fylgde han heim og var med han inn. Og han gjorde eit gjestebod åt dei og baka usyrt brød, og so åt dei.

⁴Dei hadde endå ikkje lagt seg, so kom byfolket, mennene i Sodoma, både unge og gamle, heile lyden, frå alle kantar og slo ring um huset.

⁵Og dei ropa på Lot og sa til han: Kvar er dei mennene som kom heim til deg i kveld? Lat dei koma ut til oss, so me kann få vår vilje med dei!

⁶Då gjekk Lot ut i døri til dei, og let henne att etter seg

⁷og sa: Kjære brør, gjer då ikkje slik ei ugjerning!

⁸Sjå eg hev tvo døtter som ingen kar hev vore nær. Lat meg senda dei ut til dykk, so kann de gjera med dei som de synest! Men desse mennene her, dei må de ikkje gjera noko, etter di dei hev kome inn under skuggen av taket mitt.

⁹Men dei ropa: Or vegen med deg! Her kjem denne framandkaren og fær bu her, sa dei, og so gjev han seg til å døma jamt og samt! No skal me fara verre med deg enn med dei! Og dei gjekk hardt inn på mannen, på Lot, og styrmde innåt og vilde brjota sund døri.

¹⁰Då rette mennene ut handi, tok Lot inn i huset til seg og stengde døri.

¹¹Og dei vildra synet på dei karane som var utfyre husdøri, både små og store, so dei fann ikkje døri, kor mykje dei streva.

¹²Og mennene sa til Lot: Hev du elles nokon her, nokon måg, eller søner og døtter, eller nokon annan som høyrer deg til i byen, so skal lyt du få dei med deg burt herifrå!

¹³For no skal me leggja denne staden i øyde, av di eit øgjeleg klagerop yver dei hev nått upp til Herren, og Herren hev sendt oss på den måten at me skal øydeleggja staden.

¹⁴Då gjekk Lot ut og tala til mågane sine, dei som skulde hava døtterne hans, og sa: Upp og kom dykk burt frå denne staden! For no vil Herren øydeleggja byen. Men mågane hans tenkte at han berre vilde narra dei.

¹⁵Det fyrste det tok til å dagast, skunda englane på Lot og sa: Upp! Tak kona di og dei tvo døtterne dine som er her, so du ikkje skal missa livet for alt det vonde skuld som er gjort i denne byen!

¹⁶Men han tøvra. Då greip mennene han i handi, både han og kona og døtterne hans, av di Herren vilde spara han, og dei leidde han ut og slepte han ikkje fyrr dei var utanfor byen.

¹⁷Då dei var utom byen komne, sa han: Vil du berga livet, so røm! Sjå deg ikkje attende og stana ikkje på heile sletta! Røm upp på fjellet! elles ryk du med! /[11]

¹⁸Då sa Lot til dei: Å nei, Herre!

¹⁹Sjå, tenaren din hev funne nåde hjå deg, og stor er den miskunn du hev gjort meg med di du hev berga livet mitt. Men upp på fjellet kann eg ikkje nå. Ulukka kunde koma yver meg, so eg laut døy.

²⁰Sjå, denne byen der er snar å røma til, og han er so liten! Er han ikkje liten? Kjære, lat meg få berga meg dit, so eg vert verande i livet!

²¹Då sa han til han: Ja, eg vil gjera deg til viljes i dette og, og ikkje øydeleggja den byen du talar um.

²²Skunda deg og røm dit, for eg kann ingen ting gjera fyrr du er komen der. Difor kallar dei den byen Soar. /[12]

²³Soli hadde runne yver jordi då Lot kom til Soar.

²⁴Då let Herren det regna svovel og eld - frå Herren, frå himmelen - nedyver Sodoma og Gomorra

²⁵Og øydela både dei byane og heile sletta med alle som i byane budde og alt som på vollane voks.

²⁶Og kona hans Lot såg attum seg. Då vart ho til ein saltstein.

²⁷Um morgonen tidleg gjekk Abraham til den staden han var då han stod framfor Herren,

²⁸og han skoda utyver Sodoma og Gomorra og utyver alt landet på sletta, og då såg han - såg røyken valt upp av jordi som røyken av ein smelteomn.

²⁹So gjekk det til at då Gud øydela byane på Jordansletta, då kom Gud i hug Abraham og leidde Lot midt utor øydeleggjingi - den gongen han øydela dei byane som Lot hadde butt i.

³⁰Og Lot for frå Soar upp i fjellet og gav seg til der, og båe døtterne hans med han; for han torde ikkje bu i Soar. Og han budde i ei heller, både han og døtterne hans.

³¹Då sa den eldste dotteri til den yngste: Far vår er gamal, og det finst ikkje menner i landet, so dei kunde ganga inn til oss, som visi er i all verdi.

³²Kom, lat oss gjeva far vår vin å drikka og leggja oss hjå han, so me held uppe ætti med far vår!

³³So skjenkte dei far sin vin same kvelden, og den eldste gjekk inn og la seg hjå far sin. Og han hådde ikkje då ho la seg, og heller ikkje at då ho reis upp att.

³⁴Og dagen etter sa den eldste dotteri til den yngste: Høyr her! I natt låg eg hjå far min. Lat oss gjeva han vin å drikka i kveld og, og gakk so du inn og legg deg hjå han, so held me uppe ætti uppe med far vår!

³⁵So skjenkte dei far sin vin den kvelden og. Og den yngste kom og la seg hjå han. Og han hådde ikkje at ho la seg, og heller ikkje at ho reis upp att.

³⁶Og båe døtterne hans Lot vart umhender med far sin.

³⁷Og den eldste fekk ein son og kalla han Moab. Frå han er Moab-folket ætta, alt til den dag i dag.

³⁸Og den yngste fekk og ein son og kalla han Ben-Ammi. Frå han er Ammons-sønene ætta, alt til den dag i dag.