Read nynorsk 1938 Fyrste Mosebok 21 Bible Online

Fyrste Mosebok 21 - nynorsk 1938 bible

Fyrste Mosebok 21

¹Og Herren såg til Sara som han hadde sagt, og Herren gjorde for Sara det som han hadde lova.

²Sara vart med barn og fekk ein son med Abraham på hans gamle dagar, den tid som Gud hadde nemnt.

³Abraham kalla son sin, den som Sara hadde fenge, Isak.

⁴Og Abraham umskar Isak, son sin, då han var åtte dagar gamal, som Gud hadde sagt han fyre.

⁵Abraham var hundrad år gamal, då Isak, son hans, kom til verdi.

⁶Då sa Sara: Gud hev laga det so eg lyt læ; og alle som høyrer det, kjem til å læ åt meg.

⁷Kven skulde vel sagt det til Abraham at Sara skulde leggja eit barn til brjostet? sa ho, og so på hans gamle dagar hev eg fenge ein son!

⁸Og sveinen voks upp, og ho vande han av, og Abraham gjorde eit stort gjestebod den dagen Isak vart avvand.

⁹Og Sara såg at sonen som Hagar frå Egyptarland, han som ho hadde fenge med Abraham, gjønte.

¹⁰Då sa ho til Abraham: Du skal jaga den terna der og son hennar! For ikkje skal sonen åt denne terna erva i hop med min son, med Isak.

¹¹Dei ordi gjorde Abraham hjarteleg ilt for sonen skuld.

¹²Men Gud sa til Abraham: Du skal ikkje hava hugilt for sveinen skuld eller terna skuld! Lyd du Sara i alt det ho segjer deg! For etter Isak skal ætti di heita.

¹³Men sonen åt terna vil eg og gjera til eit folk, etter di han er din son.

¹⁴Morgonen etter reis Abraham tidleg upp og tok fram brød og ei hit med vatn; dette gav han Hagar og la det på herdane hennar; og han let henne få sveinen og bad henne fara. So gjekk ho sin veg og vingla umkring i Be'ersebaøydemarki.

¹⁵Og vatnet traut i hiti. Då la ho sveinen ned under ein runne,

¹⁶og sjølv gjekk ho eit stykke burt, som eit bogeskot på lag, og sette seg der. Ho tenkte: Eg kann ikkje sjå på at sveinen døyr; difor sette ho seg eit stykke ifrå, og ho brast i og gret.

¹⁷Men Gud høyrde sveinen øya seg, og Guds engel ropa frå himmelen til Hagar og sa til henne: Kva vantar deg, Hagar? Du tarv ikkje ottast! For Gud hev høyrt sveinen øya seg der han er.

¹⁸Reis deg, lyft sveinen upp og hald han fast i handi; for eg vil gjera han til eit stort folk.

¹⁹Og Gud opna augo hennar, so ho såg ein brunn; so gjekk ho dit og fyllte hiti med vatn og gav sveinen drikka.

²⁰Og Gud var med sveinen, og han voks upp og budde i øydemarki, og då han tok til å mannast, vart han bogeskyttar.

²¹Han slo seg ned i Paranøydemarki, og mor hans fann ei kona åt han frå Egyptarland.

²²I same tid hende det at Abimelek og Pikol, som var hovding yver heren hans, kom og sa til Abraham: Gud er med deg i alt det du gjer.

²³So sver meg no her ved Gud at du ikkje vil fara med svik mot meg eller mot borni og etterkomarane mine! Liksom eg hev gjort vel imot deg, so skal du gjera vel imot meg og mot det landet du hev fenge tilhald i.

²⁴Og Abraham sa: Ja, det skal eg sverja på.

²⁵Og Abraham kjærde seg for Abimelek yver ein brunn som drengene hans Abimelek hadde rana til seg.

²⁶Då sa Abimelek: Eg veit ikkje kven som hev gjort dette. Ikkje hev du sagt meg det, og eg hev ikkje eg høyrt det heller fyrr no i dag.

²⁷So tok Abraham både sauer og naut og gav Abimelek, og dei gjorde ei semja seg imillom.

²⁸Og Abraham sette sju gimberlamma av fenaden for seg sjølve.

²⁹Då sa Abimelek til Abraham: Kva tyder det at du hev sett desse sju lambi for seg sjølve?

³⁰Han svara: Desse sju lambi skal du hava av meg; det skal vera eit vitnemål for meg at eg hev grave denne brunnen.

³¹Difor kalla dei den staden Be'erseba. For der gjorde dei båe eiden. /[13]

³²So gjorde dei då ei semja i Be'erseba. Og Abimelek og Pikol, hovdingen yver heren hans, tok ut og for heim att til Filistarlandet.

³³Og Abraham planta ei tamariska i Be'erseba, og der kalla han på Herren, ævordoms Gud.

³⁴Og Abraham heldt lenge til i Filistarlandet.