Read nynorsk 1938 Fyrste Mosebok 41 Bible Online

Fyrste Mosebok 41 - nynorsk 1938 bible

Fyrste Mosebok 41

¹So hende det ei tvo års tid etter, at Farao drøymde han stod nedmed elvi. /[54]

²Og sjå, upp or elvi kom det sju kyr, vene å sjå til og holduge, og dei gjekk og beitte i storren.

³Og etter dei kom det sju andre kyr upp or elvi, stygge å sjå til og turrvorne, og dei stod på elvebakken hjå dei fyrste kyrne.

⁴Og dei stygge, turrvorne kyrne åt upp dei sju vene og holduge kyrne. Då vakna Farao.

⁵So sovna han att og hadde ein draum til. Han tykte han såg sju aks som skaut upp på eitt strå og var tjukke og vene.

⁶Og etter dei rann det upp sju aks som var tome og svidne av austanvinden.

⁷Og dei tome aksi gløypte dei sju tjukke og fulle aksa. Då vakna Farao og skyna at han hadde drøymt.

⁸Men um morgonen hadde han slik uro i seg. So sende han bod og kalla til seg alle runemeistrar i Egyptarland og alle dei vise menner der var. Og Farao fortalde dei draumane sine; men det var ingen som kunde tyda dei for han.

⁹Då tala skjenkjarmeisteren til Farao og sa: Mine eigne synder lyt eg minna um i dag.

¹⁰Farao vart ein gong harm på tenarane sine og sette meg fast hjå hovdingen yver livvakti, både meg og bakarmeisteren.

¹¹Då hadde me kvar sin draum same natti, eg og han, og draumane våre hadde kvar si meining.

¹²Og det var ein hebraisk gut med oss der; han var tenar hjå hovdingen yver livvakti. Honom fortalde me draumane våre, og han tydde dei for oss; etter som kvar av oss hadde drøymt, tydde han dei.

¹³Og so som han spådde oss, so gjekk det; eg vart sett inn att i romet mitt, og hin vart hengd.

¹⁴So sende Farao bod etter Josef. Då skunda dei seg og slepte han ut or fengslet; og han raka seg og bytte klæde, og so gjekk han fram for Farao.

¹⁵Og Farao sa til Josef: Eg hev havt ein draum, og det er ingen som er god å tyda han. Men eg hev høyrt um deg, at berre du høyrer ein draum, so tyder du han med same.

¹⁶Og Josef svara Farao og sa: Eg råder ikkje for det. Gud vil visst gjeva eit svar som spår lukke for Farao.

¹⁷So sa Farao til Josef: Eg drøymde eg stod på elvebakken.

¹⁸Og sjå, upp or elvi det sju kyr, feite på hold og vene på skapnad, og dei gjekk og beitte i storren.

¹⁹Og etter dei kom det upp sju andre kyr, skrinne og ovleg stygge på skapnad og turre på hold; eg hev aldri set so ljote kyr i heile Egyptarlandet.

²⁰Og dei skrinne og stygge kyrne åt upp dei sju fyrste, holduge kyrne.

²¹Dei sokk i skrovet deira; men det synte ikkje at dei hadde fenge dei i seg; dei var stygge å sjå til som dei hadde vore. Då vakna eg.

²²Sidan drøymde eg at eg såg sju aks som skaut upp på eitt strå og var fulle og vene.

²³Og etter dei rann det upp sju aks som var turre og tome og svidne av austanvinden.

²⁴Og dei tome aksi gløypte dei sju gode aksi. Eg sa det til runemeistrane, men ingen kunde greida det for meg.

²⁵Då sa Josef til Farao: Alt det Farao hev drøymt, er ein draum. Det Gud vil gjera, hev han gjort kunnigt for Farao.

²⁶Dei sju gode kyrne, det er sju år, og dei sju gode aksi, det er og sju år; det er ein og same draumen.

²⁷Og dei sju skrinne og stygge kyrne som kom upp etterpå hine, det er sju år, og dei sju aksi som var tome og svidne av austanvinden; det er sju uår som skal koma.

²⁸Det er som eg sa til Farao: Det Gud vil gjera, hev han synt Farao.

²⁹Sjå, no kjem det sju år med ovnøgd og rikdom i heile Egyptarland.

³⁰Men etter dei skal det koma sju uår, so all ovnøgdi vert gløymd i Egyptarland, og uåri skal arma ut landet.

³¹Og ingen skal minnast ovnøgdi som var i landet, for den naudi som kjem etterpå; for den vert ovleg hard.

³²Og det at draumen kom fyre Farao tvo gonger, det kjem seg av di at Gud er fastrådd på dette, og at han vil gjera det snart.

³³No skulde Farao sjå seg ut ein vitug mann og setja han yver Egyptarlandet!

³⁴Det skulde Farao gjera, og so skulde han setja inn futar utyver landet, som skal krevja inn femteparten av grøda i Egyptarland i dei sju ovnøgdåri.

³⁵Og dei skal samla alle slag mat i desse gode åri som kjem, og dunga upp matkorn i byane og taka vare på det for Farao.

³⁶Og kornet skal vera til forråd for landet i dei sju uåri som kjem i Egyptarland, so landet ikkje skal øydast av svolt.

³⁷Dei ordi tykte dei godt um, både Farao og alle mennene hans.

³⁸Og Farao sa til mennene sine: Skal tru me finn maken til han, ein mann som er full av Guds Ande?

³⁹So sa Farao til Josef: Etter di Gud hev late deg vita alt dette, so er ingen so vitug og vis som du.

⁴⁰Du skal standa fyr huset mitt, og etter ditt ord skal heile folket mitt retta seg. Berre kongsstolen vil eg hava framum deg.

⁴¹Sjå, eg set deg yver heile Egyptarland, sa Farao til Josef.

⁴²Og Farao tok seglringen av handi si og sette på handi hans Josef og klædde han i kvite linklæde og hengde ei gullekkja kring halsen hans.

⁴³Og han let han køyra i den nest beste vogni som var næst etter hans eigi vogn, og dei ropa framfyre han: Abrek! Og han sette han yver heile Egyptarlandet. /[55]

⁴⁴Og Farao sa til Josef: Eg er Farao. Ingen skal røyva hand eller fot i heile Egyptarlandet utan at du vil det.

⁴⁵Og Farao kalla Josef Sofnat-Paneah og gav han Asnat til kona; ho var dotter åt Potifera, presten i On. So tok Josef til å ferdast kring i Egyptarland. /[56]

⁴⁶Josef var tretti år gamal då han stod framfor Farao, kongen i Egyptarland. Og Josef bad vel leva med Farao og for heile Egyptarlandet igjenom.

⁴⁷Og jordi bar inn i haugevis i dei sju ovåri.

⁴⁸Og han samla allslags grøda av sju årsavlingar som dei fekk i Egyptarland, og la upp mat i byane. I kvar by la han upp grøda av åkrane som låg ikring.

⁴⁹Og Josef hauga upp korn som havsens sand, uhorveleg mykje, til dei held upp å telja; for det var ikkje tal på.

⁵⁰Fyrr det fyrste uåret kom, fekk Josef tvo søner med Asnat, dotter åt Potifera, presten i On.

⁵¹Og Josef kalla den fyrste Manasse - av di [sa han] Gud hev late meg gløyma all mi møda og heile mi ætt. /[57]

⁵²Og den andre kalla han Efra'im - av di [sa han] Gud hev late meg veksa i det landet som eg leid vondt i. /[58]

⁵³So leid dei til endes dei sju åri då det var slik ovnøgd i Egyptarlandet,

⁵⁴og dei sju uåri tok til å koma, som Josef hadde sagt; då vart det naud og svolt i alle land, men i heile Egyptarland, der var brød.

⁵⁵Og heile Egyptarland svalt, og folket ropa til Farao etter brød. Då sa Farao til alle egyptarane: Gakk til Josef! Det han segjer til dykk, skal de gjera.

⁵⁶Det var no naud og svolt yver heile landet. Då let Josef upp alle kornbuene og selde til egyptarane; for naudi var hard i Egyptarland.

⁵⁷Og frå heile verdi kom dei til Egyptarland og vilde kjøpa korn hjå Josef; for naudi var stor all verdi yver.