Read nynorsk 1938 Job 24 Bible Online

Job 24 - nynorsk 1938 bible

Job 24

¹Kvifor let den Allmektige då aldri sine straffetider koma? Og kvifor kann 'kje dei som kjenner han, få sjå hans dagar?

²Sjå berre: Folk flyt merkesteinar; dei ranar fe og sender det på beite.

³Dei driv burt asnet åt den farlause; uksen som enkja eig, tek dei i pant.

⁴Dei skuvar fatigfolk or vegen, og gøyma seg lyt alle spaklyndte i landet.

⁵Ja, plent som villasen i øydemarki gjeng dei ut til strevet sitt og leitar etter føda; den aude heidi gjev dei brød åt borni.

⁶På marki haustar dei inn foret åt den gudlause, og i hans vingard sankar dei det som er leivt.

⁷Um natti ligg dei nakne, utan klæde og utan noko yver seg i kulden.

⁸Av støytregnet på fjellet vert dei våte; dei vantar livd, og difor trykkjer dei seg innåt berget.

⁹Den farlause vert riven burt frå brjostet, ein armings klæde gjeng i pant.

¹⁰Dei ferdast nakne, utan klæde, og svoltne lyt dei bera kornband.

¹¹Dei persar olje millom murane åt dei ugudlege; dei trør vinpersone og tyrster.

¹²Frå byen høyrest styn av folk som døyr, og dei som ulivssår hev fenge, skrik um hjelp; men Gud, han ansar ikkje slik ein urett.

¹³Det finst og fiendar åt ljoset; dei kjenner ikkje ljossens vegar og held seg 'kje på ljossens stigar.

¹⁴Fyrr dagen renn, ris mordaren, slær arm og fatig mann i hel; um natti er han so som tjuven.

¹⁵Horkaren speiar etter skymingi; han segjer: Inkje auga ser meg, og andletet sitt løyner han.

¹⁶I myrkret bryt dei inn i husi, um dagen stengjer dei seg inne; av ljoset vil dei ikkje vita.

¹⁷Den myrke natt er morgon for dei alle; dei kjenner redslone åt nattemyrkret.

¹⁸Snøgt vert dei rivne med av straumen; forbanna vert nok deira jord i landet; dei styrer ikkje sine steg til vinberg meir. /

¹⁹Som turk og hete gløyper snøvatn, so gløyper helheim dei som syndar.

²⁰Livet åt mor hans gløymer han, han vert til lostemat for makken, det er ingen meir som minnest han, og vondskapen vert som eit spildra tre.

²¹Ja, soleis gjeng det med den som plundra den barnlause, som ikkje fødde, og aldri gjorde godt mot enkjor.

²²Men Gud held valdsmenn lenge uppe med si kraft, dei reiser seg att, dei som hadde mist all von um livet. /

²³Han let dei leva trygt og styd dei; hans augo vaktar deira vegar.

²⁴Dei stig so høgt; eit lite bel - so er dei ikkje meir; dei sig og døyr som alle andre, vert skorne av som topp på aks.

²⁵Og er det ikkje so, kven gjer meg då til lygnar? Kven er det som kann gjera mine ord um inkje?