Read nynorsk 1938 Job 31 Bible Online

Job 31 - nynorsk 1938 bible

Job 31

¹Eg hadde gjort ei pakt med augo mine; eg skulde ikkje skygna etter nokor møy.

²Kva lut laut eg vel elles få av Gud i himmelen, eller kva arv av den Allmektige der uppe?

³Kjem ikkje uferd yver udådsmann, ulukka yver illgjersmenner?

⁴Ser ikkje han kvar mine vegar gjeng, og tel han ikkje alle mine steg?

⁵Um eg hev fare fram med fals, hev foten vore snar til svik

⁶- Gud vege meg på rettferds vekt, so skal han sjå at eg er skuldlaus -

⁷hev mine steg krøkt av frå vegen, hev hjarta gjenge etter augo, og finst det flekk på mine hender,

⁸lat då ein annan eta det eg sådde, lat det eg planta, rivast upp med rot!

⁹Let hjarta mitt seg dåra for ei kvinna skuld, og hev eg lurt ved døri åt min næste,

¹⁰so gjev mitt viv lyt mala for ein annan, og andre menner bøygje seg utyver henne! /[35]

¹¹For sovore er skjemdarferd, ei misgjerd som fortener refsing;

¹²det er ein eld som tærer radt til avgrunns; han skulde øyda all mi eiga.

¹³Krenkte eg retten åt min træl og mi trælkvinna, um so var at dei hadde nokor tretta med meg?

¹⁴Kva skulde eg vel gjera då um Gud reis upp, kva skulde eg vel svara um han granska saki?

¹⁵Hev ikkje han som skapte meg i morslivet, skapt ogso dei, og hev ikkje den same laga oss i morsfanget?

¹⁶Hev eg sagt nei til fatigfolk som bad, og late enkje-augo tærast burt?

¹⁷Hev eg vel ete brødet mitt åleine, so den farlause inkje fekk av det?

¹⁸Nei, frå min ungdom voks han upp hjå meg som hjå ein far, og henne tok eg alt frå morslivet i hand og leidde. /[36]

¹⁹Kunde eg sjå ein stakkar utan klæde eller ein fatig utan yverplagg?

²⁰Laut ikkje lendene hans signa meg, når han fekk verma seg med ull av mine sauer?

²¹Hev eg lyft handi mot den farlause, av di eg visste retten gav meg medhald?

²²Gjev då mi herd lyt losna or sin led, og gjev min arm lyt brotna frå si skål!

²³For eg var ovleg redd Guds straff, og mot hans velde vann eg inkje.

²⁴Hev eg vel sett mi von til gullet og kalla gullklumpen mi tiltru?

²⁵Gledde eg meg av di min rikdom auka, av di mi hand vann meg so mykje gods?

²⁶Når eg såg solljoset, korleis det stråla, og månen der han skreid so herleg fram,

²⁷vart hjarta då i løyndom dåra, so eg med handkyss hyllte dei? /[37]

²⁸Nei, det og hadde vore misgjerd som fortente straff; for dermed neitta eg då Gud der uppe.

²⁹Hev eg vel gledt meg når det gjekk min uven ille, og jubla når ulukka råma han?

³⁰Nei, eg gav ikkje munnen min lov til å synda og banna han og ynskja at han måtte døy.

³¹Og lyt ikkje mitt husfolk vitna at alle fekk sin mette ved mitt bord?

³²Ein framand turvte aldri liggja utanfor mitt hus um natti; eg opna dørene for ferdamannen.

³³Hev eg løynt mine synder, slik som folk plar gjera, og dult mi misgjerd i min barm,

³⁴av di eg fælte for den store hopen, var redd vanvyrdnaden frå gjæve ætter, so eg gjekk still og heldt meg innum dører?

³⁵Å, um eg hadde ein som vilde høyra på meg! Sjå, her er underskrifti mi, lat den Allmektige no svara meg! Å, um eg hadde skrifti som min motpart hev sett upp! /[38]

³⁶Då tok eg henne visst og sant på oksli, eg feste henne på mitt hovud som ei kruna;

³⁷eg svara han for alle mine steg, og som ein fyrste steig eg fram for han.

³⁸Dersom min åker klagar meg, og alle foror på han græt,

³⁹åt eg hans grøda utan vederlag, og bles eg livet ut for eigarmannen,

⁴⁰so lat det veksa klunger der for kveite, og ugras der eg sådde bygg! / Her endar Jobs tale.