Read nynorsk 1938 Job 9 Bible Online

Job 9 - nynorsk 1938 bible

Job 9

¹Då tok Job til ords og sa:

²Eg veit for visst at det er so; korleis kann mannen hava rett mot Gud?

³Um han var huga på å andordast med Gud - han kunde ikkje svara eitt til tusund.

⁴Vis som han er og sterk i velde - kven trassa han og slapp vel frå det,

⁵han som flyt fjell fyrr dei veit av det, og velter dei når han er vreid,

⁶som skakar jordi, so ho vik frå staden sin, og hennar stolpar skjelv,

⁷han som byd soli, so ho ikkje renn, og som set segl for stjernone,

⁸som spanar himmelen ut åleine og skrid fram yver havsens toppar,

⁹som skapte Bjørnen og Orion og Sjustjerna og stjernekammeri i sud, /[6]

¹⁰han som gjer store, uransakelege verk, so mange under at dei kann 'kje teljast?

¹¹Um han gjeng framum meg, ser eg han ikkje; um han fer framum, vert eg ikkje var han.

¹²Han grip sitt rov - kven meinkar han? Kven spør vel han: Kva gjer du der?

¹³Gud held ikkje sin vreide att; for han laut Rahabs-fylgjet bøygja seg.

¹⁴Kor kann då eg vel svara han og velja mine ord imot han?

¹⁵Um retten var hjå meg - eg kunde ikkje svara, men laut nok beda domaren um nåde.

¹⁶Og um eg ropa, og han svara meg - eg kunde ikkje tru han lydde på mi røyst,

¹⁷han som i stormen vilde knusa meg og utan grunn heimsøkja meg med sår på sår,

¹⁸som ikkje vilde unna meg å draga anden, men vilde metta meg med lidingar.

¹⁹Når det gjeld styrke, segjer han: Her er eg! Og gjeld det rett: Kven tru vil stemna meg?

²⁰Um retten var hjå meg, so sa min eigen munn meg saka, um eg var skuldlaus, sa han like vel eg hadde urett.

²¹Men skuldlaus er eg; eg er like sæl med livet - å leva stend eg ikkje etter.

²²Det kvittar eitt; so segjer eg: Skuldlaus og gudlaus - båe tyner han.

²³Når svepa brått gjev ulivssår, so spottar han dei skuldlause som lid.

²⁴I handi åt den gudlause er jordi gjevi; han sveiper andletet på hennar domarar. Er det 'kje han, kven er det då som gjer det? /[7]

²⁵Snøggare enn lauparen fór mine dagar, dei flaug av stad, men aldri såg dei nokor lukka;

²⁶som sevbåtar gleid dei av stad, som ørn når ho slær ned på fengdi.

²⁷Dersom eg segjer: Eg vil gløyma sorgi, eg jamnar panna mi og gjer meg glad,

²⁸so gruar eg for alle mine plagor; for ikkje dømer du meg fri, det veit eg.

²⁹Eg skal no ein gong vera gudlaus - kvi strevar eg då so til fåfengs?

³⁰Ja, um eg tvætta meg i snø og reinsa hendene med lut -

³¹straks dukka du meg i ei greft, so klædi mine stygdest ved meg.

³²For han er ikkje liken min, ein mann som eg kann gjeva svar, som eg kann fylgjast med til retten;

³³det er ingen skilsmann millom oss, som kunde leggja handi på oss båe.

³⁴Når berre han tok riset frå meg, og redslone hans ikkje skræmde meg!

³⁵Då skulde eg tala og ikkje vera redd han; eg er då ikkje slik, det veit eg med meg sjølv. /[8]