Read nynorsk 1938 Salmane 119 Bible Online

Salmane 119 - nynorsk 1938 bible

Salmane 119

¹Sæle er dei som gjeng ein ulastande veg, dei som ferdast i Herrens lov.

²Sæle er dei som tek vare på hans vitnemål, som søkjer han av alt sitt hjarta

³og ikkje gjer urett, men ferdast på hans vegar.

⁴Du hev gjeve dine fyresegner so ein skal halda dei vel.

⁵Å, måtte vegane mine verta faste, so eg held dine fyreskrifter!

⁶Då skal eg ikkje verta til skammar når eg gjev gaum etter alle dine bod.

⁷Eg vil prisa deg av eit ærleg hjarta når eg lærer å kjenna dine rettferds-lover.

⁸Dine fyreskrifter vil eg halda; du må ikkje reint forlata meg!

⁹Korleis skal ein ungdom halda stigen sin rein? Når han held seg etter ditt ord.

¹⁰Av alt mitt hjarta hev eg søkt deg; lat meg ikkje villast burt frå dine bod!

¹¹I mitt hjarta hev eg gøymt ditt ord so eg ikkje skal synda imot deg.

¹²Lova vere du, Herre! Lær meg dine fyreskrifter!

¹³Med lippone mine hev eg forkynt alle lover frå din munn.

¹⁴Eg hev gledt meg yver vegen etter dine vitnemål, som yver all rikdom.

¹⁵På dine fyresegner vil eg grunda og tenkja på dine stigar.

¹⁶I dine fyreskrifter frygdar eg meg, eg gløymer ikkje ditt ord.

¹⁷Gjer vel imot din tenar, so eg fær leva! Då vil eg halda ditt ord.

¹⁸Lat upp augo mine, so eg kann skoda dei underfulle ting i di lov!

¹⁹Ein gjest er eg på jordi; løyn ikkje dine bod for meg!

²⁰Mi sjel er sundknasa, so eg lengtar etter dine lover til kvar tid.

²¹Du hev truga dei ovmodige, dei forbanna, som fer vilt frå dine bod.

²²Tak burt frå meg skam og vanvyrdnad! For eg hev akta på dine vitnemål.

²³Jamvel hovdingar hev sete i samrøda mot meg; din tenar grundar på dine fyreskrifter.

²⁴Dine vitnemål er og min hugnad; dei er mine rådgjevarar.

²⁵Mi sjel ligg nedi dusti; haldt meg i live etter ditt ord!

²⁶Eg fortalde deg um mine vegar, og du svara meg; lær meg dine fyreskrifter!

²⁷Lat meg få skyna vegen etter dine fyresegner! So vil eg grunda på dine under.

²⁸Mi sjel græt av sorg; reis meg upp etter ditt ord!

²⁹Snu lygnevegen burt frå meg, og unn meg di lov!

³⁰Truskaps veg hev eg valt, dine lover hev eg sett framfor meg.

³¹Eg held meg til dine vitnemål; Herre, lat meg ikkje verta til skammar!

³²Vegen etter dine bodord vil eg springa; for du friar mitt hjarta frå otte.

³³Herre, lær meg vegen etter dine fyreskrifter! So vil eg taka vare på han alt til enden.

³⁴Gjev meg skyn! So vil eg taka vare på di lov og halda henne av alt mitt hjarta.

³⁵Leid meg fram på dine bodords stig! For han er til hugnad for meg.

³⁶Bøyg mitt hjarta til dine vitnemål og ikkje til urett vinning!

³⁷Vend augo mine burt, so dei ikkje ser etter fåfengd, haldt meg i live på din veg!

³⁸Gjer sannrøynt for din tenar ordet ditt, som er for dei som ottast deg!

³⁹Tak burt mi vanæra, som eg er redd! For dine lover er gode.

⁴⁰Sjå, eg lengtar etter dine fyresegner; haldt meg i live ved di rettferd!

⁴¹Lat dine nådegjerningar koma yver meg, Herre, di frelsa etter ditt ord!

⁴²Eg vil gjeva svar til han som spottar meg; for eg lit på ditt ord.

⁴³Riv ikkje sannings ord so reint or munnen min! For eg ventar på dine domar.

⁴⁴Stødt vil eg halda di lov, æveleg og alltid.

⁴⁵Lat meg ferdast i det frie! For eg spør etter dine fyresegner!

⁴⁶Eg vil tala um dine vitnemål for kongar, og eg skal ikkje verta til skammar.

⁴⁷Eg frygdar meg ved dine bod, som eg elskar.

⁴⁸Eg lyfter mine hender til dine bod, som eg elskar, og eg vil grunda på dine fyreskrifter.

⁴⁹Kom i hug ordet til din tenar, med di du hev gjeve meg von!

⁵⁰Det er mi trøyst i min vesaldom at ditt ord hev halde meg i live.

⁵¹Dei ovmodige hev spotta meg mykje; frå di lov hev eg ikkje vike.

⁵²Eg kom i hug dine domar frå gamle dagar, Herre, og eg vart trøysta.

⁵³Brennande harm hev eg vorte på dei ugudlege, som vender seg ifrå di lov.

⁵⁴Dine fyreskrifter hev vorte mine lovsongar i det hus der eg bur som framand.

⁵⁵Um natti kom eg ditt namn i hug, Herre, og eg heldt di lov.

⁵⁶Dette timdest meg: at eg fekk taka vare på dine fyreskrifter.

⁵⁷Herren er min lut, sa eg, med di eg heldt dine ord.

⁵⁸Eg naudbad deg av alt mitt hjarta: Ver miskunnsam imot meg etter ditt ord!

⁵⁹Eg tenkte på mine vegar og vende mine føter til dine vitnemål.

⁶⁰Eg skunda meg og tøvra ikkje med å halda dine bod.

⁶¹Bandi åt dei ugudlege hev snørt meg inn, di lov hev eg ikkje gløymt.

⁶²Midt på natti stend eg upp og vil takka deg for dine rettferds-lover.

⁶³Eg held meg til alle dei som ottast deg, og som held dine fyresegner.

⁶⁴Jordi er full av di miskunn, Herre; lær meg dine fyreskrifter!

⁶⁵Du hev gjort vel imot tenaren din, Herre, etter ditt ord.

⁶⁶Lær meg god skynsemd og kunnskap! For eg trur på dine bod.

⁶⁷Fyrr eg vart nedbøygd, for eg vilt; men no held eg ditt ord.

⁶⁸Du er god og gjer godt; lær meg dine fyreskrifter!

⁶⁹Dei ovmodige hev spunne i hop lygn imot meg; eg held dine fyresegner av alt mitt hjarta.

⁷⁰Deira hjarta er som ein feittklump; eg fegnast ved di lov.

⁷¹Det var godt for meg at eg vart nedbøygd, so eg kunde læra dine fyreskrifter.

⁷²Lovi frå din munn er betre for meg enn tusund gull- og sylvstykke.

⁷³Dine hender hev skapt meg og laga meg til; gjev meg skyn, so eg kann læra dine bod!

⁷⁴Dei som ottast deg, skal sjå meg og gleda seg; for eg ventar på ditt ord.

⁷⁵Eg veit, Herre, at dine domar er rettferd, og i truskap hev du bøygd meg ned.

⁷⁶Lat di miskunn vera til trøyst for meg, etter det du hev sagt til din tenar!

⁷⁷Lat di miskunn koma yver meg, so eg kann leva! For di lov er mi lyst.

⁷⁸Lat dei ovmodige verta skjemde! For dei hev trykt meg utan årsak; eg grundar på dine fyresegner.

⁷⁹Lat dei koma attende til meg, dei som ottast deg og kjenner dine vitnemål!

⁸⁰Lat mitt hjarta vera fullkome i dine fyreskrifter, so eg ikkje skal verta til skammar!

⁸¹Mi sjel naudstundar etter di frelsa; eg ventar på ditt ord.

⁸²Mine augo naudstundar etter ditt ord, og eg segjer: Når vil du trøysta meg?

⁸³For eg er som ei vinhit i røyk; dine fyreskrifter gløymer eg ikkje. /[107]

⁸⁴Kor mange er vel dagane for din tenar? Når vil du halda dom yver dei som forfylgjer meg?

⁸⁵Dei ovmodige hev grave graver for meg, dei som ikkje lever etter di lov.

⁸⁶Alle dine bod er trufaste; utan årsak forfylgjer dei meg; hjelp meg!

⁸⁷Dei hev mest tynt meg i landet; men eg hev ikkje gjenge ifrå dine fyresegner.

⁸⁸Haldt meg i live etter di miskunn! So vil eg halda vitnemålet frå din munn!

⁸⁹Til æveleg tid, Herre, stend ditt ord fast i himmelen.

⁹⁰Frå ætt til ætt varer din truskap; du grunnfeste jordi, og ho stod der.

⁹¹Til å setja dine domar i verk stend dei der i dag; for alle ting er dine tenarar. /[108]

⁹²Dersom ikkje di lov hadde vore mi lyst, so hadde eg forgjengest i mi djupe naud.

⁹³I all æva skal eg ikkje gløyma dine fyresegner; for ved dei hev du halde meg i live.

⁹⁴Din er eg, frels meg! For eg hev spurt etter dine fyresegner.

⁹⁵Dei ugudlege hev venta på meg og vil tyna meg; eg aktar på dine vitnemål.

⁹⁶På alt det fullkomne hev eg set ein ende; men ditt bod rekk ovleg vidt.

⁹⁷Kor eg hev lovi di kjær! Heile dagen er ho i min tanke.

⁹⁸Dine bod gjer meg visare enn mine fiendar; for æveleg eig eg dei.

⁹⁹Eg hev vorte klokare enn alle mine lærarar; for eg grundar på dine vitnemål.

¹⁰⁰Eg er vitugare enn dei gamle; for eg hev teke vare på dine fyresegner.

¹⁰¹Frå kvar vond stig hev eg halde mine føter burte, so eg kunde halda ditt ord.

¹⁰²Frå dine lover hev eg ikkje vike; for du hev lært meg upp.

¹⁰³Kor søt din tale er for gomen min, betre enn honning for munnen min!

¹⁰⁴Av dine fyresegner fær eg vit; difor hatar eg kvar lygnestig.

¹⁰⁵Ditt ord er ei lykt for min fot og eit ljos for min stig.

¹⁰⁶Eg hev svore - og eg hev halde det - å halda dine rettferds-lover.

¹⁰⁷Eg er ovleg nedbøygd; Herre, haldt meg i live etter ditt ord!

¹⁰⁸Lat min munns friviljuge offer tekkjast deg, Herre, og lær meg dine lover!

¹⁰⁹Eg gjeng alltid med livet i neven, men di lov hev eg ikkje gløymt.

¹¹⁰Dei ugudlege hev lagt snara for meg, men eg hev ikkje villa meg burt frå dine fyresegner.

¹¹¹Eg hev fenge dine vitnemål til æveleg eiga; for dei er mi hjartans gleda.

¹¹²Eg hev bøygt mitt hjarta til å gjera etter dine fyreskrifter æveleg, alt til enden.

¹¹³Dei tvihuga hatar eg, men di lov elskar eg.

¹¹⁴Du er mi livd og min skjold, eg ventar på ditt ord.

¹¹⁵Vik frå meg, de som gjer vondt, so eg kann halda min Guds bod!

¹¹⁶Haldt meg uppe etter ditt ord, so eg kann leva, og lat meg ikkje verta til skammar med mi von!

¹¹⁷Styd meg, so eg kann verta frelst! So vil eg alltid sjå med lyst på dine fyreskrifter.

¹¹⁸Du aktar for inkje alle dei som fer vilt frå dine fyreskrifter; for deira svik er fåfengd.

¹¹⁹Som slagg kastar du burt alle ugudlege på jordi; difor elskar eg dine vitnemål.

¹²⁰Eg rys i holdet av redsla for deg, og eg ottast for dine domar.

¹²¹Eg hev gjort rett og rettferd; du vil ikkje gjeva meg yver til dei som trælkar meg.

¹²²Gakk i borg for tenaren din, so det må ganga han vel! Lat ikkje dei ovmodige trælka meg!

¹²³Augo mine naudstundar etter di frelsa og etter ditt rettferds ord.

¹²⁴Gjer med din tenar etter di miskunn, og lær meg dine fyreskrifter!

¹²⁵Eg er din tenar; gjev meg vit, so eg kann kjenna dine vitnemål!

¹²⁶Det er tid for Herren til å gripa inn; dei hev brote di lov.

¹²⁷Difor elskar eg dine bod meir enn gull, ja meir enn fint gull.

¹²⁸Difor held eg alle fyresegner um alle ting for rette; eg hatar kvar lygnestig.

¹²⁹Underfulle er dine vitnemål; difor tek mi sjel vare på dei.

¹³⁰Når ordi dine opnar seg, gjev dei ljos, og dei gjer dei einfalde kloke.

¹³¹Eg let munnen upp og sukka av lengting; for eg stunda etter dine bod.

¹³²Vend deg til meg og ver meg nådig, som rett er mot dei som elskar ditt namn!

¹³³Gjer mine steg faste ved ditt ord, og lat ingen urett råda yver meg!

¹³⁴Løys du meg ut or menneskevald! So vil eg halda dine fyresegner.

¹³⁵Lat di åsyn lysa for din tenar, og lær meg dine fyreskrifter!

¹³⁶Vassbekker renn or augo mine av di folk ikkje held di lov.

¹³⁷Herre, du er rettferdig, og dine domar er rettvise.

¹³⁸Du hev fyreskrive dine vitnemål i rettferd og i stor truskap.

¹³⁹Min brennhug hev tært meg upp, av di mine motstandarar hev gløymt dine ord.

¹⁴⁰Ditt ord er vel reinsa, og din tenar elskar det.

¹⁴¹Liten er eg og vanvyrd; dine fyresegner hev eg ikkje gløymt.

¹⁴²Di rettferd er ei æveleg rettferd, og di lov er sanning.

¹⁴³Naud og trengsla fann meg; dine bod er mi lyst.

¹⁴⁴Rettferdige er dine vitnemål til æveleg tid; gjev meg skyn, so eg kann leva!

¹⁴⁵Eg ropar av alt mitt hjarta; svara meg, Herre! Eg vil taka vare på dine fyreskrifter.

¹⁴⁶Eg ropar til deg, frels meg! So vil eg halda dine vitnemål.

¹⁴⁷Tidleg i dagningi var eg uppe og ropa um hjelp; eg venta på dine ord.

¹⁴⁸Mine augo var uppe fyre nattevaktene, so eg kunde grunda på ditt ord.

¹⁴⁹Høyr mi røyst etter di miskunn! Herre, haldt meg i live etter dine lover!

¹⁵⁰Dei er nær som renner etter ugjerning; frå di lov er dei langt burte.

¹⁵¹Du er nær, Herre, og alle dine bod er sanning.

¹⁵²Longe sidan veit eg av dine vitnemål at du hev grunnfest dei i all æva.

¹⁵³Sjå til mi djupe naud og fria meg ut! For eg hev ikkje gløymt di lov.

¹⁵⁴Før mi sak og løys meg ut, haldt meg i live etter ditt ord!

¹⁵⁵Frelsa er langt frå dei ugudlege, for dei spør ikkje etter dine fyreskrifter.

¹⁵⁶Di miskunn er stor, Herre; haldt meg i live etter dine domar!

¹⁵⁷Mange er dei som forfylgjer meg og stend meg imot; eg hev ikkje vike frå dine vitnemål.

¹⁵⁸Eg såg dei utrue og fekk mothug, av di dei ikkje heldt ditt ord.

¹⁵⁹Sjå at eg hev elska dine fyresegner! Herre, haldt meg i live etter di miskunn!

¹⁶⁰Summen av ditt ord er sanning, og æveleg stend all di rettferds lov ved lag.

¹⁶¹Hovdingar forfylgde meg utan årsak, men mitt hjarta ottast dine ord.

¹⁶²Eg gleder meg yver ditt ord, som når ein finn mykje herfang.

¹⁶³Lygn hev eg hata og havt stygg til; di lov hev eg elska.

¹⁶⁴Sju gonger um dagen hev eg prisa deg for dine rettferdige lover.

¹⁶⁵Mykje fred hev dei som elskar di lov, og ingen støyt fær dei til å snåva.

¹⁶⁶Eg hev venta på di frelsa, Herre, og dine bod hev eg halde.

¹⁶⁷Mi sjel hev halde dine vitnemål, og dei var meg inderleg kjære.

¹⁶⁸Eg hev halde dine fyresegner og dine vitnemål; for alle mine vegar er for di åsyn.

¹⁶⁹Lat mitt klagerop koma fram for di åsyn, Herre! Gjev meg skyn etter ditt ord!

¹⁷⁰Lat mi hjartebøn koma for di åsyn! Frels meg etter ditt ord!

¹⁷¹Mine lippor skal fløda yver av lovsong; for du lærer meg dine fyreskrifter.

¹⁷²Mi tunga skal syngja um ditt ord; for alle dine bod er rettferd.

¹⁷³Lat di hand vera meg til hjelp! For eg hev valt dine fyresegner.

¹⁷⁴Eg lengtar etter di frelsa, Herre, og di lov er mi lyst.

¹⁷⁵Lat mi sjel leva og lova deg, og lat dine domar hjelpa meg!

¹⁷⁶Eg hev fare vilt; leita upp din tenar som ein burtkomen sau! For eg hev ikkje gløymt dine bod.