Read nynorsk 1938 Salmane 31 Bible Online

Salmane 31 - nynorsk 1938 bible

Salmane 31

¹Til songmeisteren; ein salme av David.

²Herre, eg flyr til deg; lat meg aldri i æva verta til skammar! Frels meg ved di rettferd!

³Bøyg ditt øyra til meg, berga meg snart, ver meg eit festningsberg, ei fast borg til å frelsa meg!

⁴For du er mitt berg og mi borg, og for ditt namn skuld vil du føra og leida meg.

⁵Du vil føra meg ut or garnet som dei løynleg hev lagt for meg; for du er mi vern.

⁶I di hand gjev eg mi ånd; du løyser meg ut, Herre, du trufaste Gud.

⁷Eg hatar dei som aktar på tome avgudar, men eg, eg set mi lit til Herren.

⁸Eg vil fagna meg og gleda meg yver di miskunn, at du hev set min armodsdom, kjært deg um mi sjelenaud;

⁹du hev ikkje gjeve meg i fiendehand, du hev sett mine føter på ein romlendt stad.

¹⁰Ver meg nådig, Herre! for eg er i naud; mitt auga er upptært av hugverk, ja, mi sjel og min lekam.

¹¹For mitt liv kverv burt med sorg, og mine år med sukk; mi kraft fell av for mi misgjerning skuld, og mine bein er utmødde.

¹²For alle mine fiendar skuld hev eg vorte til stor spott for mine grannar og til ei skræma for mine kjenningar; dei som ser meg på gata, flyr undan for meg.

¹³Eg er gløymd og ute or hjarta som ein daud mann; eg hev vorte som eit sundbrote kjerald.

¹⁴For eg høyrer baktale av mange, redsla frå alle kantar, med di dei legg råd saman imot meg; dei lurer på å taka mitt liv.

¹⁵Men eg, eg set mi lit til deg, Herre! Eg segjer: Du er min Gud.

¹⁶I di hand stend mine tider; berga meg or handi på mine fiendar og frå dei som forfylgjer meg! /[27]

¹⁷Lat di åsyn lysa yver din tenar, frels meg ved di miskunn!

¹⁸Herre, lat meg ikkje verta til skammar! for eg ropar til deg. Lat dei ugudlege verta til skammar og tagna i helheimen!

¹⁹Lat lygn-lippone verta mållause, dei som talar skamdjervt mot den rettferdige med ovmod og vanvyrdnad!

²⁰Kor stor er din godhug, som du hev gøymt åt dei som ottast deg, som du hev vist mot dei som flyr til deg, for augo på mannsborni!

²¹Du løyner dei i løynrom for di åsyn mot samansvorne menner, du gøymer dei i ei hytta mot kiv av tungor.

²²Lova vere Herren! for han hev vist si miskunn imot meg på underfull vis i ein fast by.

²³Og eg, eg sa i mi hugsott: Eg er burtriven frå dine augo. Men endå høyrde du røysti av mine inderlege bøner, då eg ropa til deg.

²⁴Elska Herren, alle hans trugne! Herren vaktar dei trufaste, men gjev rikleg attergjeld til den som fer ovmodigt fram.

²⁵Ver hugheile og lat dykkar hjarta vera sterkt, alle de som ventar på Herren!