Read nynorsk 1938 Salmane 78 Bible Online

Salmane 78 - nynorsk 1938 bible

Salmane 78

¹Ein salme til lærdom av Asaf. / Lyd, mitt folk, på læra mi, legg øyra til det munnen min talar!

²Eg vil opna min munn med fyndord, eg vil lata gåtor frå gamal tid strøyma ut.

³Det me hev høyrt og veit, og det våre feder hev fortalt oss,

⁴det vil me ikkje dylja for deira born, men fortelja Herrens pris for den komande ætti, og hans styrke og dei under som han hev gjort.

⁵Han hev reist eit vitnemål i Jakob og sett ei lov i Israel, som han vilde at våre feder skulde kunngjera for sine born,

⁶so den komande ætti, dei born som skulde verta fødde, kunde kjenna dei, kunde koma fram og fortelja um dei til sine born

⁷og setja si von til Gud og ikkje gløyma Guds verk, men halda hans bod

⁸og ikkje vera som deira feder, ei tverr og trassig ætt, ei ætt som ikkje gjorde sitt hjarta fast, og som i si ånd ikkje var trufast mot Gud.

⁹Efra'ims born, dei væpna bogeskyttarar, dei snudde på stridsdagen.

¹⁰Dei heldt ikkje Guds pakt og vilde ikkje ferdast i hans lov,

¹¹og dei gløymde hans storverk og dei under som han hadde synt dei.

¹²For deira feder hadde han gjort under i Egyptarlandet, på Soans mark /[77]

¹³Han kløyvde havet og let dei ganga igjenom og let vatnet standa som ein dunge.

¹⁴Og han leidde dei med skyi um dagen og heile natti med elds ljos.

¹⁵Han kløyvde berg i øydemarki og let dei drikka som av store vassdjup.

¹⁶Og han let bekker koma or fjellet og fekk vatn til å renna ned som elvar.

¹⁷Men dei heldt endå på og synda imot han og var trassige mot den Høgste i øydemarki.

¹⁸Og dei freista Gud i sitt hjarta, so dei kravde mat etter si lyst.

¹⁹Og dei tala imot Gud, dei sa: Kann vel Gud duka bord i øydemarki?

²⁰Sjå, han slo i berget, so vatn rann ut, og bekker fløymde. Tru han og kann gjeva brød eller koma med kjøt til sitt folk?

²¹Difor, då Herren høyrde det, vart han harm, og eld loga mot Jakob, og vreide reiste seg mot Israel;

²²for dei trudde ikkje på Gud og leit ikkje på hans frelsa.

²³Og han gav skyene ovantil påbod, og himmelportane let han upp.

²⁴Og han let manna regna yver dei til føda, og himmelkorn gav han dei.

²⁵Englebrød fekk kvar mann eta; mat sende han dei til mette. /

²⁶Han let austanvinden fara ut i himmelen, og han førde sunnanvinden fram ved si makt.

²⁷Og han let kjøt regna yver dei som dust og fljugande fuglar som havsens sand,

²⁸og let dei falla ned midt i lægret deira, kringum deira bustader.

²⁹Og dei åt og vart ovleg mette, og det dei fyste etter, let han dei få.

³⁰Men fyrr dei hadde slept det dei fyste etter, medan dei endå hadde maten i munnen,

³¹steig Guds vreide upp imot dei, og han drap mange av deira sterke menner, og Israels ungdomar slo han ned.

³²Med alt dette synda dei endå og trudde ikkje på hans under.

³³Difor let han deira dagar kverva i fåfengd og deira år i redsla.

³⁴Når han drap dei ned, då spurde dei etter han og vende um og søkte Gud

³⁵og kom i hug at Gud var deira berg og den høgste Gud var deira utløysar.

³⁶Men dei gjølte for han med sin munn og laug for han med si tunga.

³⁷Og deira hjarta hekk ikkje fast ved han, og dei var ikkje true mot hans pakt.

³⁸Men, han er miskunnsam, han forlet misgjerning og tyner ikkje; mange gonger let han sin vreide venda um, og han let ikkje all sin harme brjota fram.

³⁹Og han kom i hug at dei var kjøt, ein andepust som kverv og ikkje kjem att.

⁴⁰Kor ofte dei trassa han i øydemarki og gjorde han sorg i audni!

⁴¹Og dei freista Gud på nytt lag og krenkte Israels Heilage.

⁴²Dei kom ikkje i hug det hans hand hadde gjort den dagen då han fria dei frå fienden,

⁴³då han gjorde sine teikn i Egyptarland og sine under på Soans mark.

⁴⁴Og han gjorde deira elvar til blod, og sine rennande vatn kunde dei ikkje drikka.

⁴⁵Han sende imot dei flugesvermar som åt dei upp, og froskar som tynte dei.

⁴⁶Og han gav deira grøda til gnagaren og deira avling til grashoppen. /[78]

⁴⁷Han slo deira vintre ned med hagl og deira morbærtre med haglsteinar.

⁴⁸Og han gav deira fe til haglet og deira hjorder til eldingar.

⁴⁹Han sende på dei sin brennande vreide, harme og ilska og trengsla, ei sending av uferds-englar.

⁵⁰Han braut veg for sin vreide, han sparde ikkje deira sjel for dauden, og deira liv gav han til sotti.

⁵¹Og han slo alle fyrstefødde i Egyptarland, fyrstegrøda av manndomskrafti i Kams tjeld.

⁵²Og han let sitt folk taka ut som ein saueflokk og førde dei som ein hjord i øydemarki.

⁵³Og han leidde dei trykt, og dei reddast ikkje, men havet løynde deira fiendar.

⁵⁴Og han førde dei til sitt heilage landmerke, til det fjell som hans høgre hand hadde vunne.

⁵⁵Og han dreiv ut heidningane for dei og let dei få landet deira til arvlut og let Israels ætter bu i deira tjeld.

⁵⁶Men dei freista Gud, den Høgste, og trassa han, og hans vitnemål akta dei ikkje på.

⁵⁷Dei veik av og var utrugne som deira feder, dei vende um som ein sviksam boge.

⁵⁸Og dei harma han med sine offerhaugar og eggja han med sine utskorne bilete.

⁵⁹Gud høyrde det og vart vreid, og han vart ovleg leid av Israel.

⁶⁰Og han gjekk burt frå sin bustad i Silo, det tjeld han hadde slege upp millom menneski.

⁶¹Og han let sin styrke verta førd burt som fange og gav sin herlegdom i fiendehand.

⁶²Og han gav sitt folk til sverdet, og på sin arv harmast han.

⁶³Eld åt deira unge menner, og deira møyar fekk ingen bruresong.

⁶⁴Deira prestar fall for sverdet, og deira enkjor fekk ikkje halda syrgjehøgtid /[79]

⁶⁵Då vakna Herren som ein sovande, lik ei kjempa som er fegen av vin.

⁶⁶Og han slo sine fiendar attende, let æveleg skam koma yver dei.

⁶⁷Og han støytte burt Josefs tjeld, og Efra'ims ætt valde han ikkje ut.

⁶⁸Men han valde ut Juda-ætti, Sionfjellet som han elska.

⁶⁹Og han bygde sin heilagdom som høge fjell, lik jordi, som han hev grunnfest til æveleg tid.

⁷⁰Og han valde ut David, sin tenar, og tok han frå sauegrindane.

⁷¹Han henta han frå lambsauene som han fylgde, til å gjæta Jakob, sitt folk, og Israel, sin arv.

⁷²Og han gjætte dei etter sitt ærlege hjarta, og med si kloke hand leidde han dei.