Read nynorsk 1938 Salomos ørdtøke 14 Bible Online

Salomos ørdtøke 14 - nynorsk 1938 bible

Salomos ørdtøke 14

¹Kvinnevisdom byggjer huset sitt, men dårskap riv det ned med hendene.

²Den som ottast Herren, fer ærleg fram; men den som vanvyrder han, gjeng krokvegar.

³I munnen åt dåren er ris for hans ovmod, men dei vise hev lippone sine til vern.

⁴Utan uksar er krubba tom; men stute-styrken gjev rikleg vinning.

⁵Eit ærleg vitne lyg ikkje, men eit falskt vitne fær med lygn.

⁶Spottaren søkjer visdom, men finn han ikkje; men let vinn den vituge kunnskap.

⁷Gakk burt frå ein dåre - du fann ikkje vit på lippone hans.

⁸Klok manns visdom er at han skynar sin veg, men dåre-dårskapen er at dei svik seg sjølve.

⁹Dårar fær spott av sitt eige skuldoffer, men millom ærlege folk råder Guds hugnad.

¹⁰Hjarta kjenner si eigi sorg, og gleda legg ingen framand seg uppi.

¹¹Ugudlege folk fær sitt hus lagt i øyde, men ærlege folk ser tjeldet sitt bløma.

¹²Mang ein veg tykkjer folk er rett, men enden på han er vegar til dauden.

¹³Jamvel midt i låtten kjenner hjarta vondt, og enden på gleda er sorg.

¹⁴Av åtferdi si skal den fråfalne mettast, og ein god mann held seg burte frå han.

¹⁵Den einfalde trur kvart ordet, men den kloke aktar på sine steg.

¹⁶Den vise ottast og held seg frå det vonde, men dåren er ovmodig og trygg.

¹⁷Bråsinna mann gjer dåreverk, og meinsløg mann vert hata.

¹⁸Dei einfalde hev fenge dårskap i arv, men dei kloke fær kunnskap til kruna.

¹⁹Dei vonde lyt bøygja seg for dei gode, og dei ugudlege ved portane åt den rettferdige.

²⁰Jamvel av venen sin vert fatigmann hata, men mange er dei som elskar ein rik.

²¹Den som vanvyrder næsten sin, gjer synd; men sæl den som tykkjer synd i armingar!

²²Skal ikkje dei fara vilt som finn på vondt? Men miskunn og truskap timest dei som finn på godt.

²³Alt strev fører vinning med seg, men tomt svall gjev berre tap.

²⁴Rikdomen er for dei vise ei kruna, men dårskapen hjå dårar er alltid dårskap.

²⁵Eit sanningsvitne bergar liv, men den som fer med lygn, er full av svik.

²⁶Den som ottast Herren, hev ei borg so fast, og for hans born skal Herren vera livd.

²⁷Otte for Herren er ei livsens kjelda, so ein slepp undan daudesnaror.

²⁸Mykje folk er æra for ein konge, men folkeløysa er hovdings fall.

²⁹Langmodig mann hev mykje vit, men bråsinna mann syner stor dårskap.

³⁰Spaklyndt hjarta er lekamens liv, men ilska er ròt i beini.

³¹Den som er hard med ein arming, spottar skaparen hans, men den som tykkjer synd i fatigmannen, ærar skaparen.

³²Når ulukka kjem yver den ugudlege, so stuper han; men den rettferdige er trygg når han skal døy.

³³I hjarta på den vituge held visdomen seg still, men hjå dårar ter han seg fram. /[1]

³⁴Rettferd upphøgjer eit folk, men syndi er skam for folki.

³⁵Kongen likar godt ein klok tenar, men harmast på den som skjemmer seg ut.