Read nynorsk 1938 Jesaja 42 Bible Online

Jesaja 42 - nynorsk 1938 bible

Jesaja 42

¹Sjå min tenar, som eg styd, min utvalde som mi sjel hev hugnad i! Eg legg min Ande på han, rett skal han føra ut til heidningfolki. /[107]

²Han skal ikkje skrika og ikkje ropa, og han skal ikkje bruka mælet på gata.

³Den brotne røyri skal han ikkje knasa, rjukande veiken skal han ikkje sløkkja; på rette måten skal han bera retten ut til dei.

⁴Han trøytnar ikkje, og hans kraft skal ikkje brotna fyrr han fær grunnlagt rett på jordi; øylandi ventar på hans lov.

⁵So segjer Herren Gud, som skapte himmelen og spana han ut, breidde ut jordi med vokstrane på, gjev ande til folket som bur på henne, og ånd til dei som ferdast der:

⁶Eg, Herren, hev kalla deg i rettferd og teke deg i handi, og eg vil verna deg og gjera deg til ei pakt for folket, til eit ljos for heidningane,

⁷so du skal opna blinde augo, føra fangar ut or fengslet og dei som sit i myrker, ut or fangehuset.

⁸Eg er Herren, det er mitt namn, og eg gjev ingen annan mi æra eller dei utskorne bileti min pris.

⁹Dei ting som er varsla fyrr, sjå, dei er komne, og no varslar eg nye ting; endå fyrr dei renn upp, forkynner eg dykk dei.

¹⁰Syng Herren ein ny song, hans lov frå heimsens ende, de som fer ut på havet, og alt som i det er, de øyland og de som der bur!

¹¹Øydemarki med sine byar skal røysta i, tjeldbyane der Kedar bur; dei som bur på fjellet, skal jubla, frå fjelltoppane skal dei ropa høgt. /[108]

¹²Dei skal gjeva Herren æra og forkynna hans pris på øyane.

¹³Herren skal draga ut som ei kjempa; eggja sin harm som ein stridsmann; han skal lyfta herrop, ja skrika; mot sine fiendar skal han te si makt:

¹⁴Frå ævordsleg tid hev eg tagt, eg var still og tøymde meg sjølv. No vil eg skrika som kvinna i barnsnaud, eg vil supa etter anden og frøsa.

¹⁵Eg vil leggja fjell og haugar i øyde og svida av alt grønt på dei, elvar vil eg gjera til land, og sjøar vil eg leggja turre.

¹⁶Blinde vil eg leida på ein veg dei ikkje kjenner; etter stigar dei ikkje kjenner, vil eg føra dei; det myrke framanfor dei vil eg gjera ljost, og bakkeland til flate sletta. Dette er det eg vil gjera og slett ikkje lata vera.

¹⁷Dei skal vika og verta storleg skjemde dei som lit på utskorne bilete, som segjer til støypte bilete: De er våre gudar.

¹⁸De dauve, høyr! De blinde, lat upp augo og sjå!

¹⁹Kven er blind, um ikkje min tenar, og dauv som sendebodet mitt? Kven er blind som venen min, blind som Herrens tenar? /[109]

²⁰Mangt hev du set, men du gøymer det ikkje; han hev opne øyro, men høyrer ikkje.

²¹For si rettferd skuld vil Herren gjera lovi stor og herleg.

²²Men det er eit rana og plundra folk; alle ligg dei bundne i holor og løynde i fangehus; dei vart rana, og ingen berga dei, dei vart plundra, og ingen sa: Gjev det att!

²³Kven av dykk vil heretter lyda på dette, gjeva gaum og høyra på det?

²⁴Kven gav Jakob burt til plyndring og Israel til ransmenner? Var det ikkje Herren, han som me synda mot, og som dei ikkje vilde fara vegane åt og ikkje høyra på hans lov?

²⁵So rende han ut yver dei sin heite harm og ein veldig krig; den kveikte eld i dei rundt ikring, men dei skyna det ikkje, brende dei, men dei la ikkje det på hjarta.