Read nynorsk 1938 Jesaja 52 Bible Online

Jesaja 52 - nynorsk 1938 bible

Jesaja 52

¹Vakna, vakna, klæd deg i styrke, du Sion! Klæd deg i ditt høgtidsskrud, Jerusalem, du heilage by! For aldri meir skal det koma inn i deg ein u-umskoren eller urein.

²Rist av deg dusti og reis deg, og kom deg til sætes, Jerusalem! Løys deg frå lekkjone um din hals, du fanga Sionsdotter!

³For so segjer Herren: For inkje vart de selde, og utan pengar skal de verta utløyste.

⁴Ja, so segjer Herren, Israels Gud: I si fyrste tid drog folket mitt ned til Egyptarland og vilde vera gjester der, og sidan var Assur hard imot det utan nokon rett.

⁵Og no, kva skal eg vel gjera her? segjer Herren; for dei hev ført folket mitt burt for inkje, valdsherrane uler, segjer Herren, og heile utlange dagen vert namnet mitt spotta.

⁶Difor skal folket mitt læra å kjenna namnet mitt; difor skal de merka den dagen at det er eg som segjer: Sjå, her er eg.

⁷Kor fagre er på fjelli hans føter som ber gledebod, som forkynner fred, som ber godt bod, som forkynner frelsa, som segjer til Sion: Din Gud er no konge!

⁸Høyr! Dine vaktmenner ropar, dei jublar alle i hop; for beint for sine augo ser dei at Herren kjem heim att til Sion.

⁹Set i og jubla alle saman, de grushaugar i Jerusalem! For Herren trøystar sitt folk, han løyser ut Jerusalem.

¹⁰Herren nækjer sin heilage arm for augo på alle folki, og alle utbygder på jordi fær sjå frelsa frå vår Gud.

¹¹Burt, burt! Drag ut derifrå! Ikkje rør noko ureint! Drag ut derifrå! Reinsa dykk, de som ber Herrens kjerald! /[133]

¹²For de tarv ikkje skunda dykk ut og ikkje røma når de fer; for Herren gjeng fyre dykk, og Israels Gud fer sist i ferdi.

¹³Sjå, min tenar skal fara visleg fram; han skal stiga og veksa og verta ovleg stor.

¹⁴Liksom mange vart forfærde for hans skuld - so skamførd var han at han såg ikkje ut som eit menneske og var ikkje på skapnad som andre mannsborn -

¹⁵so skal han få mange folkeslag til å fara upp, for han skal kongar lata munnen att; for dei hev set det som ikkje var fortalt dei, og dei hev gått det som dei aldri hadde høyrt. /[134]