Read nynorsk 1938 Jeremia 2 Bible Online

Jeremia 2 - nynorsk 1938 bible

Jeremia 2

¹Og Herrens ord kom til meg; det lydde so:

²Gakk av stad og ropa ut for Jerusalems øyro: So segjer Herren: Eg kjem deg i hug for din elskhug i din ungdom, din kjærleik i dine festarmålsdagar, kor du fylgde meg i øydemarki, i eit land der ingen sår.

³Heilagt var Israel for Herren, hans fyrstegrøda; alle som vilde eta det, laut bøta, ulukka kom yver dei, segjer Herren. /[2]

⁴Høyr Herrens ord, Jakobs hus, og alle ætter i Israels hus!

⁵So segjer Herren: Kva hev federne dykkar funne rangt hjå meg, sidan dei gjekk burt ifrå meg og fylgde fåfengelege gudar og vart fåfengelege sjølve?

⁶Dei sa ikkje: Kvar er Herren, som førde oss ut or Egyptarlandet, som leidde oss i øydemarki, i eit land med heidar og klufter, eit land med turk og daudeskugge, i eit land der ingen mann hev fare, og der inkje menneske hev butt?

⁷Og eg førde dykk inn i eit grøderikt land, so de fekk eta frukti og dei gode ting der. Men då de kom dit inn, sulka de landet mitt og gjorde odelen min til ein styggedom.

⁸Prestane sa ikkje: Kvar er Herren? Og dei som handsama lovi, kjende meg ikkje, og hyrdingane fall frå meg, og profetane spådde ved Ba'al og fylgde dei som ikkje kann hjelpa. /[3]

⁹Difor vil eg framleides tretta med dykk, segjer Herren; ja, med barneborni dykkar vil eg tretta.

¹⁰Far yver til Kittearøyane og sjå, og send bod til Kedar og gauma vel etter og sjå um slikt hev hendt!

¹¹Hev vel noko heidningfolk bytt burt sine gudar, endå dei ikkje er gudar? Men mitt folk hev bytt si æra burt i det som ikkje kann hjelpa. /[4]

¹²Vert forstøkte, de himlar, yver slikt, og tak fæla og stivna, segjer Herren.

¹³For tvo illverk hev mitt folk gjort: Dei vende seg frå meg, kjelda med det levande vatnet, og hogg seg brunnar, leke brunnar som ikkje held vatn.

¹⁴Er Israel ein træl? Er han ein heimefødd træl? Kvi er han vorten eit herfang?

¹⁵Ungløvor bura mot han; dei let røysti si ljoma, og dei gjorde hans land til ei audn; hans byar vart brende, so ingen bur der.

¹⁶Jamvel Memfis- og Tahpenes-borni hev gjort deg snaud i kruna.

¹⁷Hev du ikkje sjølv valda deg dette, med di du vende deg frå Herren din Gud den tid han vilde leida deg på vegen?

¹⁸Og no, kvifor tek du vegen til Egyptarland og vil drikka vatn or Sikor? Og kvi tek du vegen til Assyria og vil drikka vatn or elvi? /[5][6]

¹⁹Din vondskap agar deg, og dine fråfall refser deg; kjenn då og sjå at der er vondt og beiskt at du vender deg frå Herren din Gud, og at du ikkje hev otte for meg, segjer Herren, Israels Gud, allhers Gud.

²⁰For alt longe sidan braut du sund ditt åk, sleit sund dine band og sa: Eg vil ikkje tena. Men på kvar ein høg haug og under kvart eit grønt tre la du deg ned og dreiv hor.

²¹Du var då eit godt vintre då eg planta deg, alt igjenom av ekte sæde; korleis hev du då vorte umskapt for meg til villvin av framandt slag?

²²For um du so vilde två deg i lut og bruka mykje såpa, so vilde di misgjerning endå vera urein for meg, segjer Herren, Israels Gud.

²³Kor kann du segja: Utsulka er eg ikkje, etter Ba'alane hev eg ikkje gjenge? Sjå på vegen din i dalen! Skyna kva du hev gjort, du lettføtte kamelfylja som renner hit og dit! /[7]

²⁴Som ei vill-asna, van med øydemarki, syp ho etter anden i si trå; brund-giren hennar - kven kann døyva den? Dei som leitar etter henne, tarv ikkje renna seg trøytte; i hennar månad finn dei henne.

²⁵Vara foten din so han ikkje vert berr, og strupen din so du ikkje vert tyrst! Men du segjer: Fåfengt! Nei! Eg elskar framande, og etter dei vil eg ganga.

²⁶Liksom tjuven lyt skjemmast når han vert teken, soleis lyt Israels hus skjemmast, dei sjølve, kongane deira, hovdingane deira og prestane deira og profetane deira,

²⁷for di dei segjer til treet: Du er min far, og til steinen: Du hev født meg. For dei hev snutt ryggen til meg og ikkje andletet. Men når dei er i naud, då ropar dei: Ris upp og hjelp oss!

²⁸Kvar er då gudane dine som du gjorde deg? Lat dei risa upp, um dei kann hjelpa deg når du er i naud! For gudane dine, Juda, er vortne likso mange som byane dine.

²⁹Kvi tretter de med meg? Alle hev de falle frå meg, segjer Herren.

³⁰Til fånyttes slo eg borni dykkar; age tok dei ikkje; som ei herjande løva gløypte dykkar sverd profetane dykkar.

³¹Du vonde ætt, gjev gaum etter Herrens ord! Hev eg vore ei øydemark for Israel eller eit stum-myrkt land? Kvifor segjer mitt folk: Me gjeng lause, me vil aldri meir koma til deg?

³²Gløymer vel ei møy sin prydnad, ei brur sitt belte? Men mitt folk hev gløymt meg i uteljande dagar.

³³Kor vel du veit å leggja vegen din når du leitar etter elskhug! Difor vandest du og på dine vegar til det vonde.

³⁴Ja, på kjolesnippane finst det blod av skuldlause armingar; du kom ikkje på dei i innbrot, men det var av di alt dette er funne hjå deg. /[8][9]

³⁵Endå segjer du: Eg er skuldlaus, vreiden hans hev visseleg vendt seg frå meg. Sjå, eg vil ganga til doms med deg av di du segjer: Eg hev ikkje synda.

³⁶Kvi fer du so mykje ikring og skifter leid? Med Egyptarland og skal du verta til skammar, like eins som du vart til skammar med Assyria.

³⁷Derifrå med skal du ganga ut med hendene på hovudet; for Herren hev støytt burt dei du lit på, og du fær ingi lukka med dei. /[10]