Read nynorsk 1938 Jeremia 4 Bible Online

Jeremia 4 - nynorsk 1938 bible

Jeremia 4

¹Um du vender um, Israel, segjer Herren, skal du få koma attende til meg, og um du hev styggetingi dine burt frå mi åsyn, skal du sleppa å flakka heimlaus ikring,

²og um du sver: So visst som Herren lever! i sanning, med rett og rettferd, då skal heidningfolk velsigna seg i han og rosa seg av han.

³For so segjer Herren til Juda-mennene og til Jerusalem: Brjot dykk nybrot og så ikkje millom klunger!

⁴Umskjer dykk for Herren og tak burt dykkar hjartans fyrehud, de Juda-menner og Jerusalems-buar, so harmen min ikkje skal fara ut som eld og brenna so ingen kann sløkkja, for dykkar vonde verk skuld.

⁵Forkynn det i Juda, og kunngjer det i Jerusalem og seg: Blås i lur i landet! Ropa alt med de vinn, og seg: Samla dykk og lat oss ganga inn i dei faste byar!

⁶Set upp hermerke burtimot Sion, fly og stana ikkje! For eg let ulukka koma frå nord med stort tjon.

⁷Ei løva hev rise upp or kjørri si, og ein folke-tynar hev teke ut, er faren heimanfrå og vil gjera landet ditt til ei audn; byane dine vert lagde i øyde, so ingen bur der.

⁸Sveip dykk difor i sekk, barma dykk og øya dykk! For Herrens brennande vreide hev ikkje vendt seg frå oss.

⁹Og den dagen, segjer Herren, skal kongen og hovdingane standa rådlause, prestane skal reddast og profetane verta vitskræmde.

¹⁰Då sa eg: Å, Herre, Herre! Ille hev du svike dette folket og Jerusalem, då du sa: Fred skal de hava. Og no hev sverdet nått sjeli.

¹¹I den tidi skal det verta sagt til dette folket og til Jerusalem: Ein glodheit vind frå dei snaude haugane i øydemarki kjem mot mitt folks dotter, ikkje til å kasta korn med og ikkje til å dryfta med.

¹²Nei, ein sterkare vind enn som so vil eg lata koma; no vil eg og segja domen mot dei.

¹³Sjå, lik skyer kjem han upp farande, og lik eit stormver er hans vogner, snøggare enn ørnar er hans hestar; usæle me, det er ute med oss! /[12]

¹⁴Två vondskapen av ditt hjarta, Jerusalem, so du kann verta frelst! Kor lenge skal dine syndige tankar bu i ditt brjost?

¹⁵For ei røyst kjem med tiend frå Dan og varslar vondt frå Efra'imsfjelli.

¹⁶Lat folki få vita det, kunngjer det for Jerusalem: Umlægringsmenner kjem frå eit land langt undan og set i og ropar mot byane i Juda.

¹⁷Som markevaktarar sit dei og gjæter på henne rundt ikring; for mot meg hev ho vore trassig, segjer Herren.

¹⁸Di åtferd og dine gjerningar hev valda deg dette; dette hev du for vondskapen din, at det er beiskt, at det når alt inn til ditt hjarta.

¹⁹Å, bringa mi, bringa mi! Eg skjelv av verk, hjarteverk! Mitt hjarta bruser i meg, eg kann ikkje tegja! For lurljom, herrop hev du høyrt, mi sjel!

²⁰Tjon på tjon ropar dei um; for landet er lagt i øyde; dåtteleg er tjeldi mine øydelagde, i ein augneblink tjelddukane mine.

²¹Kor lenge skal eg sjå hermerket, høyra lurljom?

²²For fåvist er mitt folk, meg kjenner dei ikkje; uvituge born er dei, og dei er utan skyn; vise er dei til å gjera vondt, men dei hev ikkje vit til å gjera godt.

²³Eg såg jordi, og sjå, ho var aud og øydi; eg såg til himmelen, og ljoset hans var kvorve.

²⁴Eg såg fjelli, og sjå, dei bivra, og alle haugane skalv.

²⁵Eg såg, og sjå, det fanst ikkje eit menneske, og alle fuglane i lufti hadde floge burt.

²⁶Eg såg, og sjå, det grøderike landet var ei øydemark, og alle byane var nedrivne av Herren, av hans brennande harm.

²⁷For so segjer Herren: Ei audn skal heile landet verta; men reint audt vil eg ikkje gjera det.

²⁸Difor skal landet syrgja, og himmelen der uppe klæda seg i svart, av di eg hev sagt det og vilja det so, og eg angrar det ikkje og tek det ikkje att.

²⁹For gnyen av ridarar og bogeskyttarar flyr kvar ein by; dei gjeng inn i skogane og stig upp på hamrane; alle byane er folketome, ingen bur i dei.

³⁰Og du, når du vert øydelagd, kva vil du då gjera? Endå um du klæder deg i purpur og pryder deg med gullstas og gjer augo dine store med sminka, so er det fåfengt at du gjer deg fager; dine elskarar vandar deg, dei vil taka livet ditt.

³¹For eg høyrer rop nett som av ei kvinna i barnsnaud, naudrop som av ei kvinna når ho fær fyrste barnet; det er Sions dotter som ropar; ho styn, ho retter ut hendene sine og segjer: Eie meg! Maktlaus sig sjeli mi i mordarvald.