Read nynorsk 1938 Jeremia 8 Bible Online

Jeremia 8 - nynorsk 1938 bible

Jeremia 8

¹I den tidi, segjer Herren, skal dei taka beini åt Juda-kongane og beini åt hovdingane og beini åt prestane og beini åt profetane og beini åt Jerusalems-buane ut or gravene deira

²og breida dei ut for soli og månen og heile himmelheren, som dei elska og tente, og som dei fylgde og søkte og tilbad; dei skal ikkje verta samla og ikkje gravlagde; til møk utyver marki skal dei verta.

³Og dei skal velja dauden heller enn livet, alle dei som vert att av denne vonde ætti, på alle dei stader som eg driv dei burt til, segjer Herren, allhers Gud.

⁴Og du skal segja til dei: So segjer Herren: Dett nokon og stend ikkje upp att? Eller gjeng nokon burt og snur ikkje um att?

⁵Kvi hev då folket her i Jerusalem falle ifrå med eit æveleg fråfall? Dei held fast på sitt svik og vil ikkje snu um att.

⁶Eg gav gaum og lydde: dei talar det som ikkje er rett; det finst ikkje den mann som angrar sin vondskap og segjer: Kva hev eg gjort! Alle saman hev dei snutt seg burt i laupet som ein hest som renner av stad i strid.

⁷Jamvel storken under himmelen veit sine tider, og turtelduva og svala og trana ansar på tidi når dei skal koma; men mitt folk kjenner ikkje Herrens lov.

⁸Korleis kann de segja: Me er vise, og Herrens lov hev me hjå oss? Nei, sanneleg, lygn-pennen åt dei skriftlærde hev gjort henne til lygn.

⁹Dei vise vert til skammar, dei vert tekne av reddhug, og ulukka råmar dei. Sjå, Herrens ord hev dei vanda; kvar skulde dei då hava visdom ifrå?

¹⁰Difor vil eg gjeva konone deira til andre, jordene deira til nye eigarar; for både små og store, alle saman søkjer dei låk vinning, både profetar og prestar, alle saman fer dei med svik.

¹¹Og dei fer lettvint åt med å lækja mitt folks skade, med di dei segjer: Fred, fred! endå det ingen fred er.

¹²Dei skal standa til skammar, for dei hev gjort stygge ting. Dei korkje skjemmest eller veit kva det er å blygjast; difor skal dei falla med dei som fell; når heimsøkjingi kjem, skal dei snåva, segjer Herren.

¹³Eg vil gjera av med dei, segjer Herren; det finst ikkje druvor på vintreet og ikkje fikor på fiketreet, og lauvet er visna, og eg sender mot dei folk som kjem yver dei.

¹⁴Kvifor sit me i ro? Samla dykk og lat oss ganga inn i dei faste byane og tynast der! For Herren vår Gud vil lata oss tynast og gjeva oss eitervatn å drikka, av di me hev synda mot Herren.

¹⁵Me ventar på fred, men det kjem ikkje noko godt, på ei tid med lækjedom, og sjå, det kjem fælske.

¹⁶Frå Dan høyrer ein frøsing av øykene hans, og for kneggjingi av dei spræke hestane hans skjelv alt landet; og dei kjem og et upp landet og alt som i det er, byen og dei som der bur.

¹⁷For sjå, eg sender imot dykk ormar, basiliskar som ikkje let seg mana burt, og dei skal bita dykk, segjer Herren.

¹⁸Å, gjev eg fekk hugsvaling i mi sorg! Hjarta er sjukt i meg.

¹⁹Sjå, naudropi frå folket mitt ljomar frå eit land langt burte: Er då ikkje Herren i Sion? Eller er ikkje kongen hennar der? - Kvi hev dei harma meg med gudebileti sine, med falske framande gudar?

²⁰Skurdonni er lidi, fruktonni er ende, men me er ikkje frelste.

²¹Eg er sundbroten for di folket mitt vert sundbrote; eg gjeng i syrgjeklæde, fæla hev teke meg.

²²Finst det då ikkje balsam i Gilead? Eller bid det ingen lækjar der? Kvifor hev ikkje mitt folks dotter fenge bindsel på?