Read nynorsk 1938 Klagesongane 3 Bible Online

Klagesongane 3 - nynorsk 1938 bible

Klagesongane 3

¹Eg er mannen som hev set naud under hans vreide-ris.

²Meg hev han ført og late ferdast i myrker og ikkje i ljos.

³Berre mot meg vender han si hand uppatt og uppatt heile dagen.

⁴Han let mitt hold og mi hud tærast upp, han krasa mine bein.

⁵Han bygde ein mur imot meg og ringa meg inn med beiska og møda.

⁶På myrke stader let han meg bu lik dei som longe er daude.

⁷Han mura att for meg, so eg kjem meg ikkje ut; tunge gjorde han mine lekkjor.

⁸Endå eg skreik og ropa, let han øyra att for mi bøn.

⁹Han stengde mine vegar med mur av tilhoggen stein, gjorde det uført på stigane mine.

¹⁰Ein lurande bjørn var han mot meg, ei løva i løyne.

¹¹Til villstig gjorde han min veg, han reiv meg sund og la meg i øyde.

¹²Han spente sin boge og sette meg til skotmål for si pil.

¹³Han let pilehus-sønene sine renna inn i mine nyro.

¹⁴Eg vart til lått for alt mitt folk, ei nidvisa for dei heile dagen.

¹⁵Han metta meg med beiske urter, gav meg nøgdi med malurt å drikka.

¹⁶Han let meg knasa mine tenner på småstein, han grov meg ned i oska.

¹⁷Du støytte meg burt og tok min fred; eg gløymde kor det var å hava det godt,

¹⁸og eg sa: Det er ute med mi kraft og mi von til Herren.

¹⁹Kom i hug mi naud og mi utlægd - malurt og gall!

²⁰Mi sjel, ho kjem det i hug og er nedbøygd i meg.

²¹Dette vil eg leggja meg på hjarta, og difor vil eg vona:

²²Herrens nåde er det at det ikkje er ute med oss; for hans miskunn er endå ikkje all.

²³Ho er ny kvar morgon, din truskap er stor.

²⁴Herren er min lut, so segjer mi sjel; difor vonar eg på han.

²⁵Herren er god med dei som ventar på han, med den sjel som søkjer han.

²⁶Det er godt at ein er still for Herren og biar på frelsa frå han.

²⁷Det er godt for ein mann at han ber åk i sin ungdom,

²⁸at han sit einsleg og tegjer, når han legg byrder på han, /[3]

²⁹at han luter seg med munnen mot moldi og segjer: Kann henda det endå er von -

³⁰at han snur kinni til den som slær han, let seg metta med hæding.

³¹For Herren støyter ikkje æveleg burt,

³²men um han legg på sorg, so miskunnar han att etter sin store nåde;

³³for det er ikkje av hjarta han legg møda og sorg på mannsborni.

³⁴Når dei krasar under fot alle fangar på jordi,

³⁵rengjer retten for mannen framfor åsyni åt den Høgste

³⁶eller gjer urett mot ein mann i hans sak - tru Herren ikkje ser det?

³⁷Kven tala so det vart, um Herren ikkje baud?

³⁸Kjem ikkje frå munnen åt den Høgste både vondt og godt?

³⁹Kvi klagar eit menneske som lever? Kvar syrgje yver si eigi synd!

⁴⁰Lat oss ransaka våre vegar og granska dei og venda um til Herren!

⁴¹Lat oss lyfta hjarta og hender til Gud i himmelen!

⁴²Me hev synda og vore ulydige: du hev ikkje tilgjeve.

⁴³Du sveipte deg i vreide og elte oss, du slo i hel utan nåde.

⁴⁴I skyer sveipte du deg, so ingi bøn rakk fram.

⁴⁵Til skarn og til avrak gjorde du oss midt imillom folki.

⁴⁶Dei spila upp sitt gap imot oss alle våre fiendar.

⁴⁷Gru og grav det vart vår lut, øyding og tjon.

⁴⁸Tårebekker renn or mitt auga for di mitt folks dotter er tynt.

⁴⁹Mitt auga sirenn, det roar seg ikkje,

⁵⁰fyrr Herrens auga ser ned frå himmelen.

⁵¹Mitt auga gjer meg hjarte-ilt for alle døtterne i min by.

⁵²Dei jaga og elte meg som ein fugl dei som var mine fiendar utan årsak.

⁵³Dei vilde taka livet av meg, dei vilde kasta meg i brunnen, og dei kasta stein på meg.

⁵⁴Vatnet flødde yver mitt hovud; eg sa: Det er ute med meg.

⁵⁵Eg kalla på ditt namn, Herre, or djupaste brunnen.

⁵⁶Du høyrde mi røyst; lat ikkje øyra att for mitt rop, men gjev meg lindring!

⁵⁷Du var nær den dagen eg kalla på deg; du sa: Ver ikkje redd!

⁵⁸Du, Herre, hev ført saki for mi sjel, du hev løyst ut mitt liv.

⁵⁹Du, Herre, hev set kva urett eg leid; å, døm i mi sak!

⁶⁰Du hev set all deira hemnhug, alle deira meinråder mot meg.

⁶¹Du hev høyrt deira hæding, Herre, alle deira meinråder mot meg,

⁶²det mine motstandarar sa og tenkte imot meg dagen lang.

⁶³Ansa på dei når dei sit, og når dei stend upp! Nidvisor syng dei um meg.

⁶⁴Du vil gjeva dei lika, Herre, for det deira hender hev gjort.

⁶⁵Du vil leggja eit sveip yver deira hjarta, di forbanning skal råka dei.

⁶⁶Du vil elta dei i vreide og tyna dei, so dei ikkje finst meir under Herrens himmel.