Read nynorsk 1938 Klagesongane 4 Bible Online

Klagesongane 4 - nynorsk 1938 bible

Klagesongane 4

¹Kor gullet vert myrkt, det finaste gullet brigda, dei heilage steinane strådde ikring på alle gatemot!

²Sions-borni, dei dyrverdige, gjæve som skiraste gullet, kor dei er haldne jamgode med leirkrukkor, med eit verk av krusmakar-hender!

³Jamvel sjakalar held fram juret, so ungane fær suga; mitt folks dotter hev vorte hjartelaus som strussen i øydemarki.

⁴Sogbarns-tunga kleimer seg til gomen av torste; småborni bed um brød, men ingen etlar dei noko.

⁵Dei som fyrr åt forkunnmat, ormektast no på gatone; dei som vart borne på skarlak, lyt no liggja i møk.

⁶So vart straffi yver mitt folks dotter større enn straffi yver Sodoma, som vart lagt i grus i ein augneblink utan at hender vart lyfte imot det.

⁷Hovdingane hennar var reinare enn snø, kvitare enn mjølk, raudare i holdet enn korallar; som safir såg dei ut.

⁸Myrkare enn svart hev dei vorte å sjå til, ein kann ikkje kjenna dei att på gata; hudi skrukkar seg kring beini, ho hev vorte turr som tre.

⁹Det var betre for dei som fall for sverd, enn for dei som fall for svolten, dei som talmast av og vart tynte av brødløysa.

¹⁰Hjartemilde kvinnor koka sjølve sine eigne born; dei hadde dei til mat då mitt folks dotter vart tynt.

¹¹Herren tømde ut sin harm, rende ut sin brennande vreide; han kveikte i Sion ein eld, som øydde alt ned til grunnen.

¹²Ingen konge på jord kunde tru, ingen i all verdi kunde tenkja at nokon motstandar og fiende skulde koma inn gjenom Jerusalems portar.

¹³Men det hende like vel, for di profetane synda og prestane forbraut seg, dei rende ut blod av rettferdige i byen.

¹⁴Dei for og vildra i gatone som blinde, sulka med blod, so ingen kunde taka i klædi deira.

¹⁵Hav dykk undan! Urein! ropa folket til dei - hav dykk undan, hav dykk undan, kom ikkje burti oss! For dei hev flytt og vildrar ikring; det vert sagt millom folki: Her fær dei ikkje vera lenger!

¹⁶Herrens åsyn hev spreidt dei ikring, han ser ikkje lenger til dei; prestar vyrder dei ikkje, gamle miskunnar dei ikkje. /[4]

¹⁷Medan det endå stod, stirde våre dimme augo fåfengt etter hjelp; frå vårt vakttårn skygnde me etter eit folk som ikkje kunde hjelpa. /[5][6]

¹⁸Dei lurde på våre steg, so me ikkje kunde ganga på våre gator; det var nær innpå enden med oss, vår tid var ute, ja, vår ende var komen.

¹⁹Våre forfylgjarar var snøggare enn himmelens ørnar; burtetter fjelli elte dei oss, i øydemarki lurde dei på oss.

²⁰Vår livsande, den Herren salva, vart fanga i deira graver - og det var um han me sa: I hans skugge skal me leva millom folki.

²¹Fagna og gled deg berre, du Edoms dotter, du som bur i Us-landet! Til deg og skal skåli koma; du skal verta drukki og nækja deg.

²²Di straff er ende, Sions dotter! Han vil ikkje gjera deg utlæg att. Han vil heimsøkja deg for di misgjerning, Edoms dotter, gjera synberre syndene dine.