Read nynorsk 1938 Joel 2 Bible Online

Joel 2 - nynorsk 1938 bible

Joel 2

¹Blås i lur på Sion, blås alarm på mitt heilage fjell! Alle som bur i landet, skjelve! For Herrens dag kjem - han er nær,

²ein dag med myrker og dimma, ein dag med skyer og skodd, breidd ut yver fjelli som morgonrode - eit stort og sterkt folk, som det aldri hev vore maken til og aldri heller kjem maken til i åri heretter, frå ætt til ætt.

³Framfyre det et elden upp, og etter kjem brennande logen; framfyre det er landet som Edens hage, og etter det er det ei øydemark; ingen ting kann berga seg undan.

⁴Som hestar er dei å sjå til, og som ridarar renner dei av stad.

⁵Det glamrar nett som av vogner når dei hoppar burtyver høgste fjelli, det læt som når logen frasar i halm, dei er som eit sterkt folk, fylkt til strid.

⁶Folkeslag skjelv når dei ser det; alle vert eldande raude i andletet. /[2]

⁷Som kjempor renner dei av stad, som stridsmenner stormar dei murar; kvar ein fer vegen sin ende fram og tek ikkje utor leidi.

⁸Ingen trengjer den andre burt, kvar fylgjer sin eigen veg; millom kastespjot rusar dei fram og stoggar ikkje i laupet.

⁹I byen sviv dei ikring, på muren spring dei, i husi kjem dei seg upp, gjenom vindauga bryt dei seg inn som tjuvar.

¹⁰Jordi skjelv framfyre dei, og himmelen bivrar; sol og måne svartnar, og stjernone løyner sin glans.

¹¹Herren let høyra si røyst framfyre si fylking, for ovstor er heren hans, og sterk er hans ærendsvein; for stor er Herrens dag og skræmeleg - kven held han ut?

¹²Men jamvel no, so segjer Herren, vend um til meg med heile dykkar hjarta, med fasta og gråt og syrgjelæte!

¹³Riv sund dykkar hjarta og ikkje klædi! Vend um til Herren dykkar Gud! For han er nådig og miskunnsam, langmodig og rik på miskunn, han angrar det vonde.

¹⁴Kven veit? Kann henda han snur og angrar og legg ei velsigning etter seg, til matoffer og drykkoffer for Herren dykkar Gud.

¹⁵Blås i lur på Sion, lys ei heilag fasta, ropa ut ei samlingshøgtid!

¹⁶Samla folket, lys ei heilag samling, få dei gamle i hop, samla småborni, ja sogborni med! Lat brudgomen ganga or koven sin og bruri ut or sitt rom!

¹⁷Millom forhall og altar skal dei standa, prestane, Herrens tenarar, og gråta og segja: Spar, Herre, folket ditt, og lat ikkje din eigen odel verta til spott og spe, so heidningar fær råda yver han! Kvi skal dei segja millom folki: Kvar er deira Gud?

¹⁸Då vert Herren ihuga for sitt land, og han sparer sitt folk.

¹⁹Og Herren svarar og segjer til sitt folk: Sjå, eg sender dykk korn og druvesaft og olje, so de kann mettast av det; og eg skal ikkje lenger gjera dykk til spott millom folki.

²⁰Fienden frå Norderland driv eg langt burt ifrå dykk og jagar han av til eit turt og øyde land, hans fortropp til havet i aust og hans baktropp til havet i vest; og vondt skal det dåma av han, ja ilt skal det tevja; for altfor store ting hev han teke seg fyre.

²¹Ikkje ottast, du land, men fagna deg og ver glad! For storverk hev Herren gjort.

²²Ikkje ottast, de dyr på marki! For no grønkar graset på heidi, og trei ber frukt, fiketre og vintre gjev no si kraft.

²³Og de Sions-born, fagna og gled dykk i Herren dykkar Gud! For han gjev dykk læraren til rettferd; so sender han regn ned til dykk, haustregn og vårregn, fyrst. /[3]

²⁴Treskjevollane vert fulle med korn, og persone fløymer med druvesaft og olje.

²⁵Og skadebot gjev eg for alle dei år då grashoppen herja, og sleikjaren og skavaren og gnagaren med, min store her, som eg sende imot dykk.

²⁶De skal få eta og verta mette og lova namnet åt Herren dykkar Gud, han som hev stelt so underfullt med dykk, og aldri i æva skal folket mitt skjemmast.

²⁷Og de skal merka at eg bur midt i Israel, og at eg er Herren dykkar Gud, og ingen annan; og aldri i æva skal folket mitt skjemmast.