Read nynorsk 1938 Nahum 3 Bible Online

Nahum 3 - nynorsk 1938 bible

Nahum 3

¹Usæl blodbyen, som all igjenom er full av lygn og vald! Aldri held han upp med å rana.

²Høyr svepesmell og ramling av hjul og hestar i flog og hoppande vogner!

³Ridar i tvisprang og logande sverd og blinkande spjot! Drepne i mengd og dungar av daude kroppar! Ingen ende er det på daude, ein snåvar i lik.

⁴Alt dette for den mangfelte hordomen som ho dreiv, ho den fagre og trollkunnige skjøkja, som selde folkeslag ved hordomen sin og heile ætter ved trolldomskunstene sine.

⁵Sjå, eg kjem yver deg, segjer Herren, allhers Gud. Eg skal lyfta kjolefalden din upp yver andletet ditt og syna folkeslagi blygsli di og kongeriki skammi di.

⁶Eg skal kasta saur på deg og føra vanæra yver deg, ja, til eit skodespel skal eg gjera deg.

⁷Og kvar og ein som ser deg, skal fly frå deg og segja: Ninive er lagt i øyde! Kven vil tykkja synd i henne? Kvar skal eg leita etter trøystarar åt deg?

⁸Trur du betre enn No-Amon, som låg ved Nilelvi, umringa av vatn, med hav til vern og hav til mur? /[10]

⁹Etiopar i mengd og uteljande egyptarar, Put-menner og Libya-menner var hjelpeheren hennar.

¹⁰Ho og laut fara i utlægd, sitja fange, småborni hennar vart krasa på alle gatemot, um alle gjævingane hennar kasta dei lut, og alle hennar stormenner vart sette i jarn.

¹¹Du og skal verta drukken og sanselaus; du og skal søkja ei livd imot fienden.

¹²Alle dine borger likjest på fiketre med snar-mogne fikor; ved minste skaking dett dei i munnen på den som vil eta.

¹³Sjå, mannskapet du hev hjå deg, er som kvinnfolk. Portane til landet ditt stend vidopne for dine fiendar. Elden hev øydt upp dine portslåer.

¹⁴Aus deg vatn til å hava medan du vert kringsett! Vøl um dine skansar! Gakk ut gyrma og stampa leira! Set tigl-omnane i stand!

¹⁵Der skal elden eta deg, sverdet øyda deg ut, ja eta deg som sleikjarane, um du og sjølv samlar skarar so tallause som sleikjarar, ei ovmengd som grashoppar. /[11]

¹⁶Dine kræmarar er fleire enn stjernor på himmelen; sleikjarane breidde ut vengene og flaug burt.

¹⁷Fyrstane dine er som grashoppar, og hovdingane likjest ein grashoppesverm som slær seg ned på murane medan det er svalt; når soli kjem fram, flyg dei burt, og ingen veit kvar det vert av dei.

¹⁸Hyrdingane dine blundar, du Assur-konge! Gjævingane dine søv; folket ditt sundsprengt på fjelli, og ingen samlar det saman.

¹⁹Det finst ingi lindring for ditt mein, ditt sår er ulækjande. Alle som høyrar tidendi um deg, klappar i hendene yver deg; for kven hev ikkje din vondskap råka stødt og stendigt?